Ο Άλκης Κούρκουλος παραδέχεται ότι οι συγκρούσεις µε τον πατέρα του ήταν εύλογα πολλές, αλλά κατά βάθος και οι δυο γνώριζαν ότι συγκρούονται µε βάση άγραφους κανόνες που είχαν θέσει από κοινού.
«∆εν χρειάζονταν πολλά λόγια για να καταλάβουµε την πλευρά του καθενός κι ας συγκρουόµαστε γι’ αυτό.
Ξέραµε ότι είµαστε διαφορετικοί και σε ποιον βαθµό.
Ήταν ξεκάθαρο ότι ούτε εγώ ούτε εκείνος θέλαµε να είµαστε οι ίδιοι.
Ήταν προφανές ότι δεν µπορούσα παρά να χαράξω γραµµές διαφορετικές από τον πατέρα µου, να είµαι κάτι άλλο.
Και γιατί να είµαι σαν τον πατέρα µου; Κανείς ποτέ δεν ήθελε τις ρέπλικες, σε οποιοδήποτε επίπεδο, κι αυτό ευτυχώς για µένα ήταν σαφές εξαρχής.
Ακόµη και τώρα, που έρχονται κάποιες κυρίες -µε αγάπη, δεν λέω- µετά την παράσταση και µου λένε “Άντε, παιδάκι µου, να ξεπεράσεις τον πατέρα σου”, ξέρω ότι δεν υπάρχει κάτι να ξεπεράσω γιατί εγώ είµαι ένας άλλος.
Τι νόηµα θα είχε αν προσπαθούσα να κάνω το ίδιο;», λέει στο Πρώτο Θέμα.
Τον κατατρέχει ακόµη η εικόνα του κυρίαρχου πατέρα, όπως τον Άµλετ;
«Εννοείται ότι µε στοιχειώνει και εννοείται ότι πολλές φορές πίστευα ότι δεν θα ξεφύγω από αυτή.
Γιατί να µην το σκέφτοµαι και γιατί να µην το φοβάµαι; Άνθρωπος δεν είµαι κι εγώ; ∆εν έχω φοβίες;».
Ωστόσο, οµολογεί πως πλέον µπορεί να συµβιβαστεί µε αρκετά πράγµατα που τον τρόµαζαν και να πάρει απόφαση πως «όπως όλοι είναι οι γιοι κάποιου, έτσι κι εγώ.
Βγήκα ο γιος του Κούρκουλου, τι να κάνω αφού δεν µπορώ να το αλλάξω;
Πρέπει, ωστόσο, να παραδεχθώ ότι πλέον συνειδητοποιώ απόλυτα τη σπουδαία δουλειά που έχει κάνει ο πατέρας µου, στο Εθνικό Θέατρο και αλλού. Το όραµα που είχε.
Άργησα πολύ, αλλά είµαι περήφανος για τον πατέρα µου. Τώρα αντιλαµβάνοµαι γιατί επέµενε στην έννοια ενός θεάτρου που θα ανήκε σε όλους και που θα άξιζε γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο να λέγεται Εθνικό».
Εκτός όµως από το να φέρει το σηµαίνον επώνυµο Κούρκουλος, ο Άλκης επιµένει ότι «ίδιοι άνθρωποι είµαστε όλοι, δεν είµαστε UFO, έχουµε αντίστοιχες αγωνίες και ερωτήµατα.
Γι’ αυτό πρέπει να σκεφτούµε πώς να ζούµε πιο πολύ το παρόν, να µην κοιτάµε µόνο το παρελθόν ή το µέλλον».
Πώς όµως γίνεται έναν ηθοποιό να µην τον απασχολεί το µέλλον ή το παρελθόν, αφού ενδιαφέρεται τόσο πολύ για το στίγµα που θα αφήσει;
«∆εν ξέρω πραγµατικά αν µε ενδιαφέρει να αφήσω κάποιο στίγµα.
Θέλω όσο µπορώ, και δεν λέω ότι το καταφέρνω πάντα, να απολαµβάνω την στιγµή γιατί µόνο έτσι αντιλαμβάνεσαι την πραγµατική αξία της ζωής, όταν χαίροµαι εκείνη την ώρα της ύπαρξης.
Γιατί να µην µπορώ να πω “ζήσε, ρε φίλε, τη στιγµή, απόλαυσε την ώρα που είσαι στη σκηνή, απόλαυσε αυτή την κουβέντα”, γιατί πρέπει κάθε φορά που είναι να βγω να φοβάµαι και να τρέµω σαν το ψάρι;», καταλήγει.
*Πηγή freegossip.gr