Πέμπτο λεπτό των καθυστερήσεων. Η μπάλα στα χέρια του γκολκίπερ των φιλοξενούμενων Καστανιώτη, δυνατό βολέ για να πάει όσο πιο ψηλά και μακριά γίνεται μέχρι να ακουστεί το τελικό σφύριγμα του ρέφερι Παναγιωτόπουλου.
Τελικό αποτέλεσμα: Ζάκυνθος- Πανσερραϊκός 1-2.
Τα χέρια στο κεφάλι, αμήχανο τράβηγμα μαλλιών (το κλασικότερο δείγμα στιγμιαίας απόγνωσης), τα πρόσωπα σκυθρωπά και οι σκέψεις για την συνέχεια, επί το πλείστο αρνητικές.
Και πάλι μπλέξαμε…
Η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη; Μα ρε γαμώτο σήμερα ήμασταν καλοί. Αρκετά καλοί. Πως γίνεται να χάσαμε αυτό το παιχνίδι;
“Τόσες χαμένες ευκαιρίες, δεν είχαμε ποτέ σε άλλο φετινό ματς”.
Το αποκορύφωμα; Μοιραίος στα τελευταία λεπτά, ο καλύτερος σου παίχτης. Έχασε πέναλτι ο Ζαϊρί στο 90′. Ποιος; Ο Ζαϊρί…
Να τρελαίνεσαι!
Είναι από τα παιχνίδια που λες, σήμερα ΔΕΝ κερδίζω. Ότι και να κάνω, όσο και να το προσπαθήσω, ΔΕΝ θέλει. Και δεν ήθελε.
Τρανότερη απόδειξη από αυτό που έγινε στο τέλος με το Μαροκινό “ζογκλέρ” δεν υπάρχει.
Τι ψάχνεις να βρεις. Αυτή είναι η μπάλα. Γένους θηλυκού με τα όλα της. Γλυκιά, όμορφη, στρογγυλή, σαγηνευτική, απαραίτητη στη ζωή των περισσότερων ανδρών αλλά δεν παύει να είναι… θηλυκό. Πυρ, γυνή και θάλασσα. Πόσο σοφή ρήση πια;
Τα έχει πει και ο μεγάλος Ίβιτσα Όσιμ. Μην επαναλαμβανόμαστε.
Τι άλλο να κάνεις; Τα χάνεις πάνω στη γραμμή, την στέλνεις δοκάρι, τα χάνεις ολομόναχος με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Από κοντά, από μακριά, από δίπλα, από πέναλτι από γη και από αέρα. Και το “κλου” της υπόθεσης; Μέχρι και βολίδα που πάει “καρφωτή” στο λεγόμενο “Γ”, να τη βγάζει ο αμυντικός με το κεφάλι, πριν περάσει τη γραμμή. Ε άντε πια. Το τερματίσαμε!
Και τι να τους πεις; Ότι δεν έπαιξαν; Ότι δεν προσπάθησαν; Ότι δεν έκαναν ότι πιθανό και απίθανο μπορούσαν για να “ισιώνουν” ένα ματς που ξεκίνησε και τελείωσε, όσο πιο στραβά γινόταν;
Βέβαια δε σου φταίει μόνο η τύχη. Πας και εσύ γυρεύοντας. Δύο παιδαριώδη λάθη, κόντρα ο αέρας, δύο γκολ εις βάρος σου και “τρεχάτε ποδαράκια μου”.
Και αυτά που χάνεις, κάποια εξ’ αυτών ήθελε πολλή προσπάθεια… να τα χάσεις.
Δρόμος στρωμένος με “αγκάθια”, από την αρχή. Εκεί, στα υπογλώσσια από την αρχή μέχρι το τέλος. Ζάκυνθος- Ελευσίνα 27-27. Και όμως η διαφορά των 10 βαθμών (30 έναντι 20) μετά τη νίκη επί της Καρδίτσας, εξανεμίστηκε χωρίς κανείς να καταλάβει πως!
Με ενστάσεις, με “καμπάνες” -3 βαθμών λόγω αδειοδότησης, με 2-0 που έτσι μαγικά έγιναν 2-2 εκεί στα βόρεια της χώρας μας, με τη χθεσινή γκέλα εντός έδρας και τα 5 δελτία που ανακλήθηκαν από την ομοσπονδία, η διαφαινόμενη άνετη παραμονή μετετράπη σε “ρωσική ρουλέτα”.
Ένα ματς που θα μπορούσε να ήταν και φιέστα οριστικοποίησης της παραμονής στη Β’ Εθνική, έγινε από το πουθενά “τελικός”.
Τι “τελικός” δηλαδή. “Νίκη ή θάνατος”, “αίμα και άμμος” κατά τα παλιά και αγαπημένα κλισέ.
Την ερχόμενη Κυριακή μας περιμένει “πόλεμος”.
Επαγρυπνείτε!
Τα αστεία τελείωσαν. Τα ψέματα τελειώνουν και αυτά οσονούπω. Την Κυριακή δεν υπάρχει γυρισμός. Ή εμείς ή αυτοί ή οι… άλλοι.
Το εμπεδώσαμε, έτσι;
Την Κυριακή ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ γήπεδο.
Ένα πάθος, μια ομάδα, μια φωνή, ένα νησί. Τρίποντο και φύγαμε για παραμονή στα “σαλόνια”. Γιατί εκεί μας αξίζει. Πιο κάτω ας πάνε οι υπόλοιποι.