“Έφυγε” και ο τελευταίος των μοϊκανών! Ο μεγάλος ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ δεν είναι πια ανάμεσα μας.

Η ψυχή, το σώμα και το αίμα της εφημερίδας “ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ” έσβησε τις προάλλες, παίρνοντας μαζί του ένα μεγάλο κομμάτι, υπέροχων αναμνήσεων που κάθε αναγνώστης (τακτικός και μη) θα κουβαλάει για πάντα μέσα του.

Η φυγή του από το μάταιο τούτο κόσμο, δεν σκόρπισε μόνο τη θλίψη γιατί “έφυγε” από κοντά μας μια τέτοια μορφή.

Μαζί του στο μεγάλο “ταξίδι” πήρε και μια ολόκληρη εποχή. Τίμια, ρομαντική, αθώα και πάνω απ’ όλα ποιοτική!

Νέοι, μεσήλικες, ηλικιωμένοι, γενιές και γενιές “γαλουχήθηκαν” στα δικά του “χέρια” σαν αναγνώστες.

Ναι οι περισσότεροι μπορεί να ήταν κόκκινης “απόχρωσης” αλλά βρείτε μας έναν “πράσινο”, έναν “κίτρινο”, έναν “ασπρόμαυρο” που δεν ξεφύλλισε έστω και μια φορά, αυτό το τεράστιο “σεντόνι” που δυσκολευόσουν ακόμη και να το διπλώσεις…

Διδάχτηκαν από εκείνον και τις αρχές του, τις οποίες δεν πρόδωσε ποτέ, με οποιοδήποτε κόστος. Τα μεγαλύτερα ονόματα δημοσιογράφων της χώρας αυτής, πέρασαν από το γραφείο του.

Ο “κυρ Θόδωρος” δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε εκδότης. Ήταν μια κατηγορία μόνος του. Ο “πατριάρχης” των αθλητικών εφημερίδων.

Τι και αν ελάχιστοι τον γνώριζαν φατσικά. Τι και αν δεν εμφανιζόταν ποτέ και πουθενά. Όσο “αθόρυβος” επέλεξε να είναι στη ζωή του άλλο τόσο “θορυβώδης” υπήρξε στη δουλειά του. Δεν κρατάς 62 (!!!) ολόκληρα χρόνια έναν τέτοιο “κολοσσό” αν δεν είσαι πραγματικά σπουδαίος, ξεχωριστός.

Πως να ξεχάσει κανείς, τα “χρυσά” εκείνα χρόνια που με λίγες δραχμούλες, γινόταν σκοτωμός στα περίπτερα για το ποιος θα πρωτοπάρει το προσωπικό του “Ευαγγέλιο”;

Την “ιεροτελεστία” να περιμένεις να πάει μεσημέρι, για να έρθει με το καράβι το επόμενο τεύχος και να το “ξεκοκαλίσεις” από την κορυφή ως τα νύχια.

Πότε η Αθλητική Ηχώ, πότε ο Φίλαθλος, πότε το Σπορτάϊμ, η ΩΡΑ ΓΙΑ ΣΠΟΡ, το ΤΡΙΠΟΝΤΟ (για τους μπασκετικούς) και φυσικά το “ΦΩΣ” σπαρταρούσαν στα χέρια μας.

Πριν η λαίλαπα του διαδικτύου “σαρώσει” τα πάντα στο διάβα της, η εφημερίδα αποτελούσε κάτι σαν “εξάρτηση” για το μέσο Έλληνα φίλαθλο-οπαδό.

Ήταν το “φάρμακο” του στον πόνο της ήττας, το κερασάκι στην τούρτα της ευτυχίας, η απευθείας σύνδεση του με τις ιδέες και τα “πιστεύω” του.

Τι και αν άλλαξαν οι εποχές. Τι και αν τα πάντα εκσυγχρονίστηκαν, τι και αν η ποιότητα έπεσε κατακόρυφα; Ο αείμνηστος πλέον εκδότης, έμεινε ο τελευταίος ρομαντικός. Το τελευταίο “προπύργιο” της  αυθεντικής ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ.

Δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα. Δεν πήγε ποτέ σε σχήμα ταμπλόϊντ, όπως όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι. Δεν έβαλε διαφημίσεις. Δεν κατέφυγε στην εύκολη λύση των “πονηρών αγγελιών” στις τελευταίες σελίδες, στο βωμό του εύκολου κέρδους.

Στην εποχή του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, το “ΦΩΣ” παρέμενε το ίδιο. Δεν απέκτησε καν ιστοσελίδα. Ούτε προφίλ στο facebook. Δεν παρέβη ούτε στο ελάχιστο τη “γραμμή” που χάραξε από την στιγμή που ιδρύθηκε.

Ναι! Υπήρξε εκ γενετής ταγμένο στο πλευρό του Ολυμπιακού, όπως και ο ίδιος ο Νικολαΐδης άλλωστε. Ποτέ δεν το έκρυψε. Ποτέ δεν προσποιήθηκε, φορώντας τον “μανδύα” της αντικειμενικότητας.

Σεβάστηκε όμως όλους τους αντιπάλους. Τους έκανε ακόμη και πρωτοσέλιδο σε μεγάλες στιγμές τους, προκαλώντας τις αντιδράσεις των περισσότερων αναγνωστών του. Ε και;

Πρόβαλλε όλα τα σπορ, όλες τις κατηγορίες (μικρές και μεγάλες, επαγγελματικές και ερασιτεχνικές) και   σε γενικές γραμμές υπήρξε η πιο πλήρης σε ύλη εφημερίδα, που είδαμε σε αυτή τη χώρα.

Είχε τα ΠΑΝΤΑ! Να τη διαβάζεις μια ολόκληρη ημέρα και να μην τελειώνει!

Μπορεί κάποιος σαν και τον υπογράφοντα να μην γνώρισε ποτέ  από κοντά το Θεόδωρο Νικολαΐδη. Μπορεί να μην ακούσαμε και να μην ξέρουμε καν τη φωνή του ή να διαβάσαμε κάτι για εκείνον!

Καλά- καλά δεν τον γνωρίζαμε ούτε από φωτογραφία. Οι μόνες φώτο που βγήκαν στη δημοσιότητα ήταν αυτές στο άσχημο μαντάτο του θανάτου του.Εκεί που το άγνωστο μυστήριο, απέκτησε πρόσωπο.

Το δημιούργημα του όμως, αποτέλεσε έμπνευση για πολλούς από εμάς και ας μην το έμαθε ποτέ.  Λίγοι οι προνομιούχοι για τους οποίους άνοιξε η “μεγάλη πύλη” του “Φωτός”.

Πολλοί από εμάς δεν καταφέραμε ποτέ να πραγματοποιήσουμε το όνειρο μας και να εργαστούμε κάτω υπό τις οδηγίες του. Το όνειρο έμεινε τελικά άπιαστο.

Ακόμη και έτσι όμως, του λέμε ένα μεγάλο “ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ” γιατί συνέβαλλε τα μέγιστα ώστε να αγαπήσουμε το χώρο αυτό. Γιατί μας έδωσε έμπνευση ώστε να προσπαθήσουμε να γίνουμε έστω και λίγο σαν εκείνον. Και αυτό το λίγο, πιστέψτε μας είναι… ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.

Η “κληρονομιά” που αφήνει πίσω του τεράστια.Αλλά έτσι δεν κάνουν όλοι οι ΜΕΓΑΛΟΙ όταν φεύγουν;

Υ.Γ: Ακούγοντας τον Στέλιο Γούναρη στη ραδιοφωνική εκπομπή της Τετάρτης να αφηγείται ιστορίες για τον εκλιπόντα ελέω της 7ετούς παρουσίας του στο ΦΩΣ σαν ρεπόρτερ, ομολογώ ότι ζήλεψα. Τονίζω ξανά, όσοι θήτευσαν σε αυτό το “Πανεπιστήμιο” της αθλητικής δημοσιογραφίας και δίπλα σε αυτό τον άνθρωπο, πρέπει να νιώθουν το λιγότερο… ευλογημένοι.

Αιωνία του η μνήμη…