Συνέντευξη στους Σωκράτη Λειβαδά, Δημήτρη Πέττα
Η εξομολόγηση του σπουδαίου Ζακυνθινού ποδοσφαιριστή της Αγγλικής Σάντερλαντ (φώτο με τον πατέρα του Γιώργο) στην εκπομπή Ελ Κλάσικο του ραδιοφωνικού Ερμή.
Γράφει ο Σωκράτης Λειβαδάς
Την τιμή και τη χαρά να φιλοξενήσουν στο στούντιο του Ermis radio 91.8 το διεθνή Ζακυνθινό ποδοσφαιριστή της Αγγλικής Σάντερλαντ Χάρη Μαυρία, είχαν οι παραγωγοί της καθημερινής αθλητικής εκπομπής «Ελ Κλάσικο» Δημήτρης Πέττας και Σωκράτης Λειβαδάς. Ο νεαρός άσσος βρίσκεται στο νησί μας για καλοκαιρινές διακοπές και μίλησε για όλους και για όλα, σε μια ανοιχτή «εξομολόγηση» ενώπιον των ακροατών του σταθμού. Τα όμορφα χρόνια στις ακαδημίες ποδοσφαίρου του Στράτου Κουρούμαλου, το μεγάλο «άλμα» στον Παναθηναϊκό μέσα από το τουρνουά του Λουτρακίου, η διετία στους ξενώνες της Παιανίας, η συμμετοχή του με τους πράσινους στο Τσάμπιονς Λιγκ, η κλήση του στις Εθνικές ομάδες της χώρας και η μοναδική εμπειρία του αγγλικού πρωταθλήματος με τη φανέλα της Σάντερλαντ, η πορεία του ΑΠΣ Ζάκυνθος στη Β’ Εθνική και η άνοδος του Ζακυνθιακού στη Γ’, ήταν τα κύρια θέματα συζήτησης σε μια εκπομπή πολύ διαφορετική… από τις υπόλοιπες.
Αναλυτικά η «εξομολόγηση» του 20χρονου άσσου:
Χάρη σε ποια ηλικία ξεκίνησες να παίζεις ποδόσφαιρο;
«Σε ηλικία 7-8 χρονών. Ήμουν τρελός με το ποδόσφαιρο. Έπαιζα παντού όπου και αν βρισκόμουν. Με έπαιρνε ο πατέρας μου στο γήπεδο, όταν αγωνιζόταν στον Α.Ο Τσιλιβή και η μητέρα μου ότι αν δεν διαβάζεις δε θα πηγαίνεις πουθενά. Έτσι έγινα καλός μαθητής. Μια ζωή με θυμάμαι με μια μπάλα στα πόδια.»
Ποια είναι η αγαπημένη σου θέση στον αγωνιστικό χώρο;
«Ξεκίνησα να παίζω σαν επιθετικός. Ήμουν αρκετά ψηλός σε μικρή ηλικία και ξεχώριζα. Μετά δεν πήρα παραπάνω ύψος και άρχισα να παίζω και στα πλάγια της επίθεσης.»
Πως σε ανακάλυψαν οι σκάουτερ του Παναθηναϊκού; Πότε σου έγινε πρόταση για μεταγραφή;
«Με ανακάλυψαν σε ένα τουρνουά στο Λουτράκι, όπου είχα κάνει πολλά καλά παιχνίδια. Η νύξη στον Στράτο Κουρούμαλο έγινε το ίδιο κιόλας βράδυ. Ένιωσα απερίγραπτη χαρά για την πρόταση του Παναθηναϊκού. Δε μπορούσα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ. Επρόκειτο για την ομάδα που υποστηρίζω από μικρός και αυτό ήταν ότι καλύτερο.»
Τι ήταν εκείνο που σου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν πέρασες για πρώτη φορά την πόρτα της Παιανίας;
«Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι γύρω μου υπήρχαν 5-6 γήπεδα και ένα απίστευτο προπονητικό κέντρο. Παρότι μικρός μόλις 13 ετών, συνειδητοποίησα ότι είχα όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να δουλέψω και να πετύχω. Μου πρόσφεραν ότι καλύτερο μπορούσαν και ήταν στο χέρι μου να το πάρω όλο αυτό και να το κάνω δικό μου.»
Η αντιμετώπιση των μεγαλύτερων σε ηλικία παιχτών απέναντι σας ποια ήταν;
«Όταν ήμουν στην ακαδημία οι μεγαλύτεροι ήταν πολύ κοντά μας. Μας έδιναν παπούτσια, φανέλες και όταν χρειαζόταν τις απαραίτητες συμβουλές. Στην αρχή ντρεπόμουν να μαρκάρω κάποιους από αυτούς γιατί τους είχα είδωλα. Όταν όμως μπαίνεις στο γήπεδο όλα τελειώνουν. Ένας από αυτούς τους παίχτες ήταν και ο Γιώργος Καραγκούνης που τον είχα αφίσα στο δωμάτιο μου.»
Πριν αγωνιστείς στην πρώτη ομάδα υπήρξε μέχρι και ball boy σε παιχνίδια champions league. Φανταζόσουν ότι κάποια μέρα θα έπαιζες και εσύ εκεί;
«Τρελαινόμουν να είμαι ball boy στα παιχνίδια του champions league. Έχω δει ορισμένα εκπληκτικά ματς από κοντά. Η αλήθεια είναι ότι δε φανταζόμουν ότι θα τα κατάφερνα τόσο γρήγορα να παίξω σε μια τέτοια διοργάνωση. Ήταν σαν παραμύθι όλο αυτό. Με βοήθησαν βέβαια ο παράγοντας τύχη και κάποιες συγκυρίες αλλά όλα έγιναν πολύ γρήγορα.»
Πότε ήρθε η πρώτη κλήση σου στην Ανδρική ομάδα του Παναθηναϊκού;
«Ήμουν 16 χρονών και έκανα διακοπές εδώ στη Ζάκυνθο. Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι θα έπρεπε μαζί με κάποια άλλα παιδιά των ακαδημιών να ακολουθήσω το βασικό στάδιο της προετοιμασίας σε Αθήνα και Αυστρία. Έλειπαν και κάποιοι διεθνείς που αγωνίζονταν με την Εθνική στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής και έτσι ακολούθησα. Πήγα αρκετά καλά στα παιχνίδια, με τον τότε προπονητή μου Νίκο Νιόπλια να μου δίνει σημαντικό χρόνο συμμετοχής. Εν συνεχεία είχα πάει σε ΗΠΑ και Καναδά για να παίξουμε φιλικά με Ίντερ και Μίλαν. Ήμουν ο μοναδικός από τους μικρούς που συνέχισαν μέχρι τέλους και ενσωματώθηκαν στο ρόστερ.»
Πότε κάνεις το ντεμπούτο σου με την ομάδα;
«Ήταν 20 Οκτωβρίου 2010 στο παιχνίδι με τη Ρούμπιν Καζάν στο ΟΑΚΑ. Με φώναξε ο κ. Νιόπλιας να μπω στον αγωνιστικό χώρο και θυμάμαι από το άγχος μου είχα ασπρίσει. Το γήπεδο είχε πάρα πολύ κόσμο, περίπου 60.000 φιλάθλους. Μπήκα μέσα και έπαιξα. Μπορεί να δω ακόμη και σήμερα στιγμιότυπα από εκείνο το ματς και να ξανανιώσω το ίδιο άγχος.»
Πως ήταν για ένα μικρό παιδάκι να μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο και να παίζει αγώνα champions league;
«Όνειρο! Δε μπορώ να χρησιμοποιήσω κάποια άλλη λέξη. Φανταστείτε ότι εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα αργά, αφού την επόμενη είχα να πάω και σχολείο. Θυμάμαι ότι πήρα 18 στη φυσική από τον καθηγητή μου, που μου είχε υποσχεθεί ότι θα μου βάλει μεγάλο βαθμό αν παίξω. Ήταν τρελός Παναθηναϊκός (γέλια). Ακόμη και οι υπόλοιποι συμμαθητές μου που υποστήριζαν άλλες ομάδες, μου έδιναν συγχαρητήρια.»
Πότε πέτυχες το πρώτο σου γκολ στο πρωτάθλημα; Πως ένιωσες;
«Το πρώτο μου γκολ δε θα το ξεχάσω ποτέ. Το είχα πετύχει κόντρα στον Εργοτέλη και είχα πανηγυρίσει έξαλλα. Ήμασταν και πρώτοι εκείνοι την στιγμή, παίζοντας ωραίο ποδόσφαιρο. Μετά είχαμε κάποιους τραυματισμούς και χάσαμε το πρωτάθλημα. Αλλά ήταν σημαντική εμπειρία για μένα, το ότι άρχισα να παίρνω παιχνίδια στα πόδια μου. Έστω 15-20 λεπτά τη φορά.»
Πότε ήταν το πρώτο σου ντέρμπι κόντρα στον Ολυμπιακό; Το θυμάσαι;
«Στην αποστολή σε ντέρμπι ήμουν για πρώτη φορά στο γήπεδο Καραϊσκάκη με το γκολ του Ζέκα και το δοκάρι του Λέτο. Είχαμε κάνει φανταστικό παιχνίδι τότε και είχαμε έρθει ισόπαλοι 1-1, χάνοντας πολλές ευκαιρίες. Την πρώτη φορά που έπαιξα βασικός ήταν στο 2-2 του ΟΑΚΑ όπου και σκόραρα ένα γκολ. Επίσης σε επίπεδο ακαδημιών την πρώτη φορά που παίξαμε με τον Ολυμπιακό είχαμε κερδίσει 5-2 και είχα σκοράρει τρία τέρματα. Πριν από τέτοια ντέρμπι κλείνεις τα μάτια πριν κοιμηθείς το προηγούμενο βράδυ και σκέφτεσαι σκηνές που θα μπορούσαν να συμβούν την επόμενη ημέρα.»
Οι τρεις καλύτερες σου στιγμές με τον Παναθηναϊκό;
«Το ντεμπούτο μου, η πρώτη φορά που άκουσα τον ύμνο του Τσάμπιονς Λιγκ σε εκτός έδρας παιχνίδι με τη Μάλαγα, το γκολ με τον Ολυμπιακό και αυτό με τη Μάδεργουελ στα προκριματικά.»
Τι θα ήθελες να πετύχεις και δεν πέτυχες με την πρώτη σου ομάδα;
«Ένα πρωτάθλημα…»
Η χειρότερη σου στιγμή;
«Ένας τραυματισμός που είχα στους κοιλιακούς πέρυσι αλλά ήταν προς το τέλος της σαιζόν. Το ξεπέρασα αλλά είχα στεναχωρηθεί τότε γιατί έχασα κάποια σημαντικά παιχνίδια προς το τέλος της χρονιάς, όπως αυτό με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη. Είχα όμως γενικότερα πάρα πολλές καλές στιγμές με τον Παναθηναϊκό.»
Ποιο ήταν το καλύτερο σου παιχνίδι με την πράσινη φανέλα σαν γενική παρουσία; Ποιο ματς θα ήθελες να ξαναπαίξεις αν γυρνούσες το χρόνο πίσω;
« Με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, τον ΟΦΗ, τη Μάριμπορ, την Τότεναμ εκτός έδρας και τον Πανιώνιο. Θα ξαναέπαιζα το ματς με τον Ολυμπιακό το οποίο σκόραρα, γιατί είχα χάσει δύο μεγάλες ευκαιρίες στην συνέχεια.»
Σου είχε γίνει ποτέ πρόταση από τον Ολυμπιακό;
«Ναι, πριν πάω στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού, άνθρωποι του Ολυμπιακού είχαν πιάσει τον πατέρα μου και του είχαν πει να με πάει εκεί και μάλιστα με χρήματα. Όμως προτίμησα τον Παναθηναϊκό λόγω συναισθήματος αλλά είχα δώσει και το λόγο μου εκεί.»
Πάμε σε κάποιες αθέατες πλευρές της ζωής σου. Ισχύει ότι στην αρχή έμενες στους ξενώνες της Παιανίας;
«Όχι μόνο στην αρχή. Έμεινα εκεί δύο ολόκληρα χρόνια μαζί με πολλά άλλα παιδιά από την επαρχεία. Ήταν πολύ ωραίο να μένεις μαζί με τους φίλους σου αλλά και λίγο επώδυνο γιατί δε μπορούσες να βλέπεις την οικογένεια σου. Εκεί όμως έχεις όλες τις συνθήκες για να παίξεις ποδόσφαιρο. Μου έλειπαν πολύ οι δικοί μου. Θυμάμαι ότι οι είχαν νοικιάσει σπίτι στην Αθήνα και κάθε Σάββατο μετά τα παιχνίδια έπαιρνα ειδική άδεια για να πηγαίνω να τους βλέπω μέχρι την Κυριακή το βράδυ. Είχαμε όμως τα πάντα στην Παιανία, ότι ζητούσαμε. Δεν είχα παράπονο.»
Πες μας λίγο το καθημερινό πρόγραμμα σου στην Παιανία…
« Σηκωνόμασταν στις 07.30 το πρωί και πηγαίναμε με ειδικό βανάκι σε σχολείο στο Κορωπί. Τελειώναμε στις 14.00 και από εκεί πηγαίναμε για φαγητό. Στις 17.00 κάθε απόγευμα είχαμε προπόνηση και όταν τελειώναμε, κάποιοι που έδιναν για Πανελλήνιες έκαναν ιδιαίτερα και άλλοι απλώς διάβαζαν αν και δεν ήταν εύκολο, αφού κυριαρχούσε ο χαβαλές και το παιχνίδι μεταξύ μας. Έμαθα να έχω εσωτερική πειθαρχία χωρίς να μου το επιβάλουν με το «μαστίγιο». Για παράδειγμα όταν έτρωγα το πρωινό μου έπρεπε να καθαρίσω το τραπέζι που είχα κάτσει ή να στρώσω το κρεβάτι μου. Στόχος τους ήταν να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.»
Ποιος από τους συμπαίκτες σου στον Παναθηναϊκό σου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση σαν ποδοσφαιρική αξία;
«Θα χωρίσω την απάντηση μου σε δύο σκέλη. Σαν επαγγελματίας μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση ο Ζιλμπέρτο Σίλβα. Ήταν ένα υπόδειγμα αθλητή μέσα και έξω από το γήπεδο. Σαν δυνατότητες έχω εντυπωσιαστεί από τους Τζιμπρίλ Σισέ και Σεμπαστιάν Λέτο. Ειδικά ο δεύτερος στην καλή του χρονιά στην ομάδα και μέχρι να τραυματιστεί είχε κάνει εκπληκτικά πράγματα με τη μπάλα στα πόδια. Έκανε «παπάδες» στην προπόνηση. Δε μπορούσες να τον σταματήσεις. Τέλος, μεγάλη εντύπωση μου έκανε μου έκανε ο Γιώργος Καραγκούνης. Ήταν απίστευτη η ενέργεια που έβγαζε, παρότι… 35 χρονών. Ήταν σαν έφηβος μέσα στο γήπεδο. Αγαπούσε πολύ το ποδόσφαιρο και σε παρέσερνε και σένα στο δικό του ρυθμό.»
Με ποιους προπονητές συνεργάστηκες; Δύο λόγια για τον καθένα;
«Συνεργάστηκα με Νίκο Νιόπλια, Ζεσουάλδο Φερρέϊρα, Χουάν Ραμόν Ρότσα και Φάμπρι. Ο πρώτος με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε παιχνίδια στα πόδια. Δεν επηρεαζόταν ιδιαίτερα από την κριτική, ούτε φοβήθηκε να με βάλει να παίξω. Ο δεύτερος ήταν ένας πολύ έμπειρος προπονητής και μου φέρθηκε πολύ σωστά, βάζοντάς με σταδιακά στο ρυθμό της ομάδας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι σε ένα παιχνίδι με την Κέρκυρα με ξεκίνησε βασικό (ήμουν τότε 17 ετών) και με έβγαλε στο ημίχρονο γιατί δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός. Στο επόμενο ματς με τον Εργοτέλη πίστευα ότι δε θα παίξω και με έβαλε στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου όπου και σκόραρα. Μου είχε δώσει σημαντική αυτοπεποίθηση. Με τον κ. Ρότσα είχα κάνει εξαιρετικά παιχνίδια γιατί με γνώριζε πολύ καλά. Για το Φάμπρι μπορώ να πω ότι ήταν ένας πολύ ιδιόρρυθμος άνθρωπος.»
Κεφάλαιο Αγγλικό ποδόσφαιρο
Ποιος σε ανακάλυψε από την Σάντερλαντ και σε πήραν εκεί;
«Με ήθελε ο προπονητής Πάολο Ντι Κάνιο και ήταν αποφασισμένοι με τον τεχνικό διευθυντή της Σάντερλαντ να με πάρουν εκεί όπως και έγινε. Ήθελα να πάω σε μια ομάδα που θα αγωνιζόμουν και θα έπαιρνα τις ευκαιρίες μου. Ήταν και πολύ καλή η πρόταση που έγινε στον Παναθηναϊκό με 3 εκατομμύρια ευρώ αλλά και σε μένα και έτσι αποφάσισα να πάω εκεί. Πρόκειται για τη δεύτερη πιο ακριβή μεταγραφή για παίχτη του Παναθηναϊκού μετά αυτή του Γιούρκα Σεϊταρίδη. Υπήρχε πρόταση και από τη Γιουβέντους με 1,8 εκατομμύρια που δε δέχτηκε η πρώην ομάδα μου. »
Η φυγή του Πάολο Ντι Κάνιο, ήταν μια άτυχη στιγμή για σένα;
«Ναι, γιατί όσο ήταν εκείνος έπαιζα κανονικά όλα τα παιχνίδια αφού ουσιαστικά με είχε επιλέξει. Ήταν ένας άνθρωπος που σε τόνωνε ψυχολογικά, παρόλα όσα έχουν ακουστεί γι’ αυτόν. Είχα και ένα πρόβλημα τραυματισμού στους κοιλιακούς πριν πάω εκεί και δεν ήμουν απόλυτα έτοιμος.»
Η διαφορά επιπέδου μεταξύ Αγγλίας και Ελλάδας μεγάλη;
«Δεν το συζητώ καν. Τεράστια. Μεγαλύτερη διαφορά είναι αναμφίβολα ο ρυθμός που είναι πολύ πιο γρήγορος σε σχέση με την Ελλάδα αλλά και η δύναμη. Ο κόσμος στην Αγγλία δε θα σε γιουχάρει εάν χάσεις ένα παιχνίδι. Αυτούς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να προσπαθείς. Ήμασταν τελευταίοι στη βαθμολογία και το γήπεδο είχε 45.000 κόσμο. Ήταν κάτι απίστευτο. Είδα απίστευτα πράγματα. Στον τελικό του κυπέλλου στο Γουέμπλεϊ είχε 45.000 φιλάθλους μας και άλλους τόσους της Μάντσεστερ Σίτι χωρίς νεκρές ζώνες. Αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο σαν γιορτή. Έβαζαν επίτηδες αγώνες 24 και 26 Δεκεμβρίου για να πηγαίνει στο γήπεδο ο κόσμος επειδή δεν είχε δουλειές λόγω Χριστουγέννων.»
Νιώθεις δικαιωμένος για την επιλογή σου να πας στην Αγγλία; Αν γύριζες το χρόνο πίσω θα έπαιρνες πάλι την απόφαση αυτή;
«Φυσικά και νιώθω δικαιωμένος. Θεωρώ ότι μου ταιριάζει το αγγλικό πρωτάθλημα. Θέλει φυσικά πολύ δουλειά γιατί είμαι ακόμη μικρός και εκεί τα πράγματα μόνο εύκολα δεν είναι.»
Πως είναι ο τρόπος ζωής εκεί; Σου λείπει κάτι από την Ελλάδα;
«Η μεγαλύτερη διαφορά είναι ο καιρός. Είναι πολύ διαφορετικός από εδώ. Ακόμη και ήλιο όταν έχει, το ψύχος είναι πολικό. Είναι ακόμη πιο κακός και από το Λονδίνο. Επίσης το φαγητό ήταν κάτι που με δυσκόλεψε. Είναι εντελώς διαφορετικό το γνήσιο ελληνικό φαγητό από το δικό τους. Καταλαβαίνω τα πάντα, μιλάω τη γλώσσα σχετικά καλά αν και στην αρχή ντρεπόμουν να μιλάω πολύ για να μην κάνω λάθη. Μου πήρε περίπου δύο μήνες να προσαρμοστώ, να κάνω φιλίες αλλά πιστεύω ότι τα κατάφερα. Μετά ήρθε και η οικογένεια μου εκεί και αυτή την στιγμή είμαι μια χαρά. Μένω στη γειτονική πόλη του Νιούκαστλ γιατί το Σάντερλαντ είναι πολύ μικρό. Είναι μια υπέροχη πόλη. Έχει τα πάντα.»
Πως ένιωσες όταν έπαιξες για πρώτη φορά στο γήπεδο της Σάντερλαντ;
«Απίθανη αίσθηση. Είχαμε 45.000 κόσμο ήταν γεμάτο. Δε θα ξεχάσω το παιχνίδι με την Άρσεναλ που είχα ξεκινήσει και βασικός. Είχαμε χάσει 3-1 αλλά είχαμε κάνει φοβερό παιχνίδι. Είχε παιχταράδες όπως οι Οζίλ, Ζιρού, Γουόλκοτ και φυσικά Αρσέν Βενγκέρ στον πάγκο. Μάλιστα όταν είχαμε ισοφαρίσει υπήρχε ξεσηκωμός στο γήπεδο. Ήταν πολύ ωραία.»
Ποια από τις μεγάλες ομάδες της χώρας, σου είχε κάνει την καλύτερη εντύπωση;
«Το είχα ξαναπεί όταν με είχαν ρωτήσει. Η Λίβερπουλ που διέθετε μια εκπληκτική επίθεση με Στάριντζ και Σουάρεζ που βρίσκονταν με κλειστά μάτια.»
Ο παίχτης που είδες από κοντά και σου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση;
«Ο Αζάρ της Τσέλσι είναι ο αγαπημένος μου. Είναι απλά επιβλητικός. Ζήτησα και πήρα τη φανέλα του μετά το μεταξύ μας παιχνίδι.»
Δύο λόγια για το Γουέμπλεϊ; Δικαίως θεωρείται Ναός του ποδοσφαίρου;
«Φανταστικό γήπεδο, δεν έχω λόγια. Πιστεύω ότι μαζί με το Καμπ Νόου της Βαρκελώνης, είναι τα καλύτερα γήπεδα που έχω επισκεφτεί. Είναι υπερσύγχρονο, με φοβερή ακουστική. Η ατμόσφαιρα εκεί είναι κάτι που σε ωθεί να παίξεις.»
Παρότι φλερτάρατε με τον υποβιβασμό, τελικά καταφέρατε να σωθείτε!
«Όντως. Αυτά συμβαίνουν μόνο στην Αγγλία. Φανταστείτε εδώ στην Ελλάδα τη Βέροια να είναι τελευταία και να κερδίζει Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό, παραμένοντας στην κατηγορία. Πήραμε φοβερά αποτελέσματα από κορυφαίες ομάδες. Είχαμε κερδίσει Τσέλσι και Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ ενώ είχαμε πάρει ισοπαλία από την Σίτυ. Θυμάμαι το Ζοζέ Μουρίνιο με πολλά νεύρα μετά το ματς, γιατί είχαμε κερδίσει με πέναλτι. Τον είδα από κοντά και μου έκανε εντύπωση πόσο πράος και χαλαρός άνθρωπος είναι.»
Του χρόνου τι; Και πάλι Σάντερλαντ;
«Φυσικά. Θα συνεχίσω εκεί για δεύτερη χρονιά. Την Πέμπτη φεύγω για Αθήνα να ξεκινήσω κάποιες προπονήσεις και μετά πετάω για Αγγλία.»
Ένα όνειρο που θέλεις να εκπληρώσεις στην συνέχεια της καριέρας σου;
«Στόχος μου είναι να καθιερωθώ στο Αγγλικό πρωτάθλημα. Θέλω πολύ να παίξω εκεί και να συνεχίσω να ζω το όνειρο αυτό. Φυσικά θα ήθελα αργότερα να καθιερωθώ και στην Εθνική ομάδα.»
Σαν Ζακυνθινός που είσαι θα θέλαμε να μας σχολιάσεις την πορεία του ΑΠΣ Ζάκυνθος στην πρώτη χρονιά της ομάδας στη Β’ Εθνική…
«Από όσα είδα είχε μια πολύ καλή ομάδα και ειδικά στο πρώτο μισό είχε κάνει μια εξαιρετική χρονιά. Είχα επικοινωνία με το φίλο μου το Νίκο Πέττα που παίζει στην ομάδα και μου τα έλεγε. Φέτος θα είναι διαφορετική η χρονιά και θα δούμε πως θα πάει. Ομάδα της Ζακύνθου να παίζει στη Β’ Εθνική και να παραμένει τόσο άνετα στην κατηγορία είναι μεγάλος άθλος και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλους.»
Δύο λόγια για την άνοδο του Ζακυνθιακού, από τον οποίο ουσιαστικά ξεκίνησες;
«Ως άθλο θα περιέγραφα και την επιτυχία του Ζακυνθιακού. Πήρε τοπικό πρωτάθλημα, ανέβηκε στα μπαράζ και έκανε σπουδαία χρονιά. Είναι σημαντικό το ότι παίζουν τόσα πολλά Ζακυνθινόπουλα εκεί, κάτι που πιστεύω οφείλεται κατά πολύ στον Στράτο Κουρούμαλο. Τους εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στη Γ’ Εθνική. Το νησί μας έχει πολύ ταλέντο. Είδα αυτά τα παιδιά στο πρόσφατο φιλικό που παίξαμε μαζί, ιδιαίτερα βελτιωμένα. Ελπίζω να παίξουν σε ακόμη μεγαλύτερες ομάδες και να έχουν μια σημαντική εξέλιξη.»