Οι λέξεις είναι φτωχές για να μπορέσουν να αποτυπώσουν την προσφορά στην ομάδα της Ζακύνθου του ανθρώπου που έφυγε από την ζωή το βράδυ του Σαββάτου! Ο Νίκος Γιαννούλης δεν είναι πια εδώ! Ο Νικόλας, ο δικός μας Νικόλας… μας αποχαιρέτησε με το χαμόγελο στα χείλη. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να “φύγει” ένας άνθρωπος γεμάτος ζωντάνια, αψηφώντας τον καρκίνο που τον ταλαιπωρούσε και ξεγέλασε την αρρώστια του φεύγοντας από την ζωή προφανώς γιατί τον πρόδωσε η καρδιά του.

Μια καρδιά γεμάτη αγάπη για την μεγάλη ομάδα του νησιού τον ΑΠΣ Ζάκυνθος. Ο Νικόλας έδωσε τα πάντα για αυτή την ομάδα. Ήταν το ίδιο του το “είναι” ο σύλλογος. Η δική του οικογένεια. Στερήθηκε τα πάντα σε δύσκολες στιγμές για να βοηθήσει την μεγάλη του αγάπη. Πιστός στρατιώτης της κυανοκίτρινης ιδέας, υπηρέτησε πιστά τον σύλλογο. Έζησε την ομάδα σε όλες τις φάσεις της ιστορία της. Την είδε να αγωνίζεται στη Β΄ Εθνική. Έκανε μεγάλο αγώνα για να ‘έρθει στο νησί ο μεγάλος Ζαουαντ Ζαϊρι με τον οποίο έγινε φίλος! Για χρόνια δίπλα στον Διονύση Καπανδρίτη και μετά δίπλα στον φίλο του Στέλιο Γούναρη.

Ο Νικόλας έζησε με πάθος την ομάδα. Με ανιδειοτέλεια έδινε στον σύλλογο ακόμα και το τελευταίο του ευρώ, και ας μην είχε να φάει (!!!). Προχθές στο ματς με τον Παναργειακό, έφτασε μέχρι τα σκαλιά του Δημοτικού Σταδίου. Δεν τα ανέβηκε όμως! “Με έτρωγε φίλε μου να φτάσω μέχρι εκεί, διότι ο γιατρός μου είχε απαγορεύσει να κάθομαι στον ήλιο. Το πανηγύρισα ακούγοντας τον Σωκράτη στο ράδιο”. Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια λίγες ώρες πριν ξεκινήσει για το μεγάλο ταξίδι. Η κυανοκίτρινη οικογένεια χάνει ένα δικό της άνθρωπο.