Mε αφορμή την συνάντηση της ερχόμενης Πέμπτης (15/5) στην Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ζακύνθου σχετικά με προτάσεις για βιώσιμη -ανάπτυξη του ζακυνθινού ποδοσφαίρου, καταθέτω την δική μου άποψη-πρόταση, που αφορά τις αναπτυξιακές ομάδες, το παιδικό πρωτάθλημα και τους μικρούς σε ηλικία παίκτες που πρέπει να αγωνίζονται στην Α’ κατηγορία του τοπικού πρωταθλήματος.
Τα τελευταία χρόνια, γίνεται μεγάλος λόγος (κυρίως από τα σωματεία) αν θα πρέπει στην Α΄ κατηγορία να αγωνίζονται μικροί σε ηλικία ποδοσφαιριστές. Τα τελευταία χρόνια, επίσης, η διοργανώτρια αρχή, για να μην χαλάσει τις σχέσεις της με τους παράγοντες των ομάδων έχει “παραγκωνίσει” το θέμα των νεαρών παικτών με τα αποτελέσματα πλέον να είναι ορατά στην φθίνουσα πορεία των δύο πρωταθλημάτων. Από κοντά και οι παράγοντες των ομάδων που πρωτίστως σκέφτονται το βραχυπρόθεσμο του πράγματος και όχι το μακροπρόθεσμο που εν τέλει είναι η βιωσιμότητα του ζακυνθινού ποδοσφαίρου και όχι ο πρωταθλητισμός.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει αυτήκοοι και αυτόπτες μάρτυρες της εισαγωγής παικτών, τόσο από την Ελλάδα, όσο και από τον υπόλοιπο πλανήτη για να επανδρώσουν τα ρόστερ των ομάδων που αγωνίζονται στην Α΄ κατηγορία του τοπικού. Παράγοντες που έχουν βάλει σαν μοναδικό στόχο τον πρωταθλητισμό εντός των τειχών χωρίς να υπάρχει κανένα όφελος τόσο για τους ίδιους, όσο και για τις ίδιες τους τις ομάδες. Το ζακυνθινό ποδόσφαιρο “φυλλοροεί”. Δεν “ανθίζει” και το κυριότερο έχει μπει σε μια περιδίνηση που δύσκολα θα μπορέσει να βγει.
Η επιτυχία μιας ερασιτεχνικής ομάδας δεν εξαρτάται μόνο από τις μεταγραφές παικτών αλλά και από την καλλιέργεια ταλέντων μέσα από τις αναπτυξιακές ομάδες. Οι αναπτυξιακές ομάδες ποδοσφαίρου διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του μέλλοντος των συλλόγων και του ίδιου του αθλήματος.
Αυτή την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, εκατοντάδες λιλιπούτειοι ποδοσφαιριστές προπονούνται με τις ακαδημίες τους. Στο νησί της Ζακύνθου, υπάρχει μια πλειάδα ακαδημιών με μικρούς παίκτες που θα ήθελαν να μοιάσουν σε άλλους ζακυνθινούς παίκτες που αγωνίζονται εκτός νησιού (βλ Μαυρία, Ουζούνι, Τσιριγώτη, Πέττα, Χαικάλη, Πομόνη). Άρα το ερέθισμα υπάρχει (!!!). Το μόνο που λείπει είναι το “σκαλοπάτι” εκείνο που θα δώσει σε αυτά τα παιδιά στο να πατήσουν πάνω και να κάνουν το επόμενο βήμα.
Αυτό το “σκαλοπάτι”, πρέπει να το δώσει το ζακυνθινό ποδόσφαιρο, πέρα των ακαδημιών. Πρέπει να το δώσει η ίδια η διοργανώτρια αρχή και οι παράγοντες των ομάδων. Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο βήμα δίνεται μέσα από τις ίδιες τις ακαδημίες που έχουν σαν κύριο στόχο την προετοιμασία και εξέλιξη νεαρών ποδοσφαιριστών, ώστε να μπορούν να ενταχθούν στην πρώτη ομάδα. Αλήθεια πόσα παιδιά από τα εκατοντάδες εντάσσονται κάθε χρόνο στις ομάδες της Α΄ κατηγορίας του τοπικού; Το ποσοστό είναι θλιβερό!!!
Οι αναπτυξιακές ομάδες ποδοσφαίρου αποτελούν τη “ραχοκοκαλιά” της βιώσιμης ανάπτυξης κάθε συλλόγου. Μέσα από την επένδυση στους νέους και την προσήλωση στη μακροπρόθεσμη στρατηγική, μπορεί να εξασφαλιστεί η διαρκής παρουσία ταλέντων, η ενίσχυση της ταυτότητας του συλλόγου και η κοινωνική προσφορά μέσα από τη στήριξη των παιδιών και των οικογενειών τους. Για να συμβούν όλα αυτά, θα πρέπει άπαντες να σκύψουν πάνω στο πρόβλημα και να το λύσουν. Τώρα. Σήμερα κιόλας!
Όλα αυτά τα παιδιά που κλείνουν 14 χρόνια ζωής δεν έχουν το κίνητρο της ανταγωνιστικότητας. Κανένας μεγάλος δεν μπορεί να μπει στο μυαλό ενός μικρού παίκτη για το πως μπορεί να αντιμετωπίζει όλη την βδομάδα ένα παιχνίδι του Σαββατοκύριακου! Για αυτόν τον μικρό (ποδοσφαιριστή) όλη η εβδομάδα είναι μια ιεροτελεστία. Είναι μια διεργασία που με την πάροδο των χρόνων δημιουργεί σωστούς χαρακτήρες, σφυρηλατεί και θωρακίζει το παιδί απέναντι στην ίδια την ζωή! Το διακύβευμα, λοιπόν είναι τεράστιο και όλοι έχουν την ευθύνη πάνω σε αυτό.
Η διοργανώτρια αρχή θα πρέπει να αναλάβει δράσεις που να αναδείξουν στην σημασία του θέματος και οι παράγοντες των ομάδων να καταλάβουν ότι σε αυτό το επίπεδο, ύψιστη σημασία έχει η βιώσιμη λύση του ποδοσφαίρου και όχι ο πρωταθλητισμός. Κανείς δεν θα θυμάται σε λίγα χρόνια ένα πρωτάθλημα ή ένα κύπελλο. Πάντα όμως θα θυμόμαστε παίκτες που αγωνίστηκαν στα τοπικά και κάποιοι εξ΄ αυτών που πέρασαν ή θα περάσουν απέναντι στην Κυλλήνη.
Πριν από μερικές ημέρες εκατοντάδες παιδιά “πλημμύρισαν” το γήπεδο του Μαχαιράδου σε δύο τουρνουά, αυτό της ΕΠΣ Ζακύνθου και αυτό της Δόξας Πηγαδακίων. Αυτό από μόνο του λέει την αλήθεια, αποτυπώνει τον ζήλο που υπάρχει αλλά και αυτόματα γίνεται μια κραυγή αγωνίας για το που πρέπει να βαδίσουμε.
Η διοργανώτρια θα πρέπει να ρίξει το βάρος στο παιδικό πρωτάθλημα. Να γίνει επίσημο κατά την διάρκεια του χειμώνα με την συμμετοχή όλων των Ακαδημιών του νησιού. Η ΕΠΣ Ζακύνθου μπορεί να βρει σπόνσορες έτσι ώστε να τρέξει καλύτερα και με ευκολία όλο το εγχείρημα. Μέσα από αυτό το πρωτάθλημα θα μπορεί να γίνει η αξιολόγηση και παρακολούθηση της φυσικής και ψυχολογικής κατάστασης των παικτών. Θα μπορεί να επιτευχθεί η ανάπτυξη τεχνικών και τακτικών δεξιοτήτων, η καλλιέργεια αθλητικής παιδείας και ομαδικού πνεύματος και το κυριότερο να μεγαλώσει ο ανταγωνισμός ( όχι ο πρωταθλητισμός) έτσι ώστε να ανέβει το επίπεδο.
Για να συμβούν όλα τα παραπάνω θα πρέπει να υπάρχει κοινό όραμα απ΄ όλους τους εμπλεκομένους για να σωθεί έστω και στο παρά πέντε το ζακυνθινό ποδόσφαιρο. Την ίδια ευθύνη έχει και η Δημοτική αρχή η οποία πρέπει να σώσει έμφαση σε αυτό το δεδομένο, δημιουργώντας τις κατάλληλες συνθήκες έτσι ώστε να υπάρχει η σχετική αναβάθμιση των υπαρχουσών υποδομών, έτσι ώστε να δοθεί το έξτρα κίνητρο στις οικογένειες να στείλουν τα παιδιά τους στον πολιτισμό και όχι στον μεσαίωνα.
Σε αυτό το κομμάτι, σημαντικό ρόλο και σκαλοπάτι μπορεί να παίξει η μεγάλη ομάδα του νησιού, ο ΑΠΣ Ζάκυνθος 1961. Οι “κυανοκίτρινοι” έχουν δημιουργήσει ακαδημίες, διότι κατάλαβαν ότι αυτό είναι το μέλλον. Όμως πρέπει να έχουν μάτια ανοικτά και να παρακολουθούν ότι καλό συμβαίνει στο τοπικό ποδόσφαιρο. Η μεγάλη ομάδα του νησιού, πρέπει να καταλάβει τον ρόλο που έχει μέσα στην ευρύτερη ποδοσφαιρική-ζακυνθινή κοινωνία.
Δημήτρης Πέττας