“Τι γυρίζεις από δω κι από κει και ζητάς το δίκιο σου κοράκι; Λες και είμαστε ήδη νεκροί; Εντάξει, το ξέρω…τσαλακωθήκαμε λίγο. Ναι, το ξέρω…φτάσαμε κοντά, στο να γίνουμε αιώνιοι πελάτες σου. Μα δεν πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη” αναφέρει σε μια από τις πάμπολλες επιτυχίες του ο σπουδαίος Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
Αλήθεια, πόσο πολύ “κολλά” αυτός ο στίχος, στα όσα συνέβησαν στον αγωνιστικό χώρο του Δημοτικού σταδίου, το απόγευμα της Τετάρτης; Η συγκλονιστική αναμέτρηση μεταξύ του ΑΠΣ Ζάκυνθος και του Τυρνάβου, πέρασε στην αιωνιότητα! Από την “Άβυσσο”, στον “κήπο της Εδέμ” μέσα σε μια μαγική, αλησμόνητη στιγμή. Μια ολόκληρη χρονιά, παίχτηκε σε 90 αγωνιστικά λεπτά. Γίνεται ένας ολάκερος “μαραθώνιος” 36 αγωνιστικών (κανονική περίοδος και πλέϊ άουτ), να κρίνεται μέσα σε ένα μόλις παιχνίδι;
Και όμως γίνεται! Για 82 λεπτά της ώρας, τίποτε μα τίποτε δεν πήγαινε καλά για τους Κυανοκίτρινους. Όλα χάλια.Το φώναξε και ο μετέπειτα “ήρωας” Τσόπελας κάπου στο 70′ με αγανάκτηση, ύστερα από ένα χαμένο κοντρόλ στην πλάγια γραμμή. “Βρε τίποτα δε μας πάει σήμερα. Τίποτα!”
Το παιχνίδι ξεκινά και πριν προλάβουν οι δύο ομάδες να “αναγνωρίσουν” η μία την άλλη στο τεραίν, έρχεται το πρώτο “σμπάρο”. Ο “μαέστρος” Κώστας Οικονόμου πέφτει λαβωμένος στον αγωνιστικό χώρο. Άπαντες “παγώνουν”. “Θα το ξεπεράσει, δεν είναι τίποτα, Θα σηκωθεί και θα συνεχίσει” λέμε όλοι από μέσα μας αλλά και απέξω μας για να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι δε γίνεται να είμαστε τόσο γκαντέμηδες. Όλα αυτά πριν δούμε το νεύμα του γιατρού Λεωνίδα Μαλιούφα να ζητά αλλαγή από τον πάγκο…
“Και τώρα τι κάνουμε;” Δε θέλει κανείς να το παραδεχτεί αλλά η απουσία του “Οίκο” μας κόβει τα “πόδια”. Βρήκε και αυτός παιχνίδι να τραυματιστεί! Απαρηγόρητος και ο ίδιος. Υποβασταζόμενος στ’ αποδυτήρια, με την απόγνωση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. “Γιατί Θεέ μου σε εμένα;” Το μάτι πάει κατευθείαν στον Ακίνο, που βρίζει Θεούς και Δαίμονες στη μητρική του γλώσσα. Το “mierda” (όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν)… είναι ότι πιο soft ακούστηκε από τα χείλη του Αργεντινού, που δεν πιστεύει τι “πονοκέφαλος” του ξημέρωσε με το “καλημέρα”.
Στον πάγκο επικρατεί αλαλούμ. Ο 50χρονος κόουτς δίνει εντολή σε εκείνον που ανέδειξε τη φετινή χρονιά, δίνοντάς του το “βάπτισμα του πυρός” στις επαγγελματικές κατηγορίες, για να μπει μέσα και να δείξει σε συνθήκες “πολέμου” αν το λέει η “καρδιά” του. Όπερ και εγένετο.
Ο Γιώργος Μπλέτσας έχει σηκωθεί, αλλάζει και είναι έτοιμος να μπει και να σηκώσει το “βάρος” της αντικατάστασης του αρχηγού. Την ώρα που ο Γιαννιώτης μέσος ετοιμάζεται να μπει, ο τέταρτος τον σταματά αναγκάζοντάς τον να βγάλει το κολάν που φορούσε ειδάλλως υπήρχε “απαγορευτικό”. Ποιος είδε τον Ακίνο και δεν τον φοβήθηκε. Κατευθείαν φωνές στον Κοντονή. “Νίκο, τελειώνετε. Παίζουμε με δέκα. Κάντε γρήγορα”. Μουρμούρα και στον Στυλιάρα. “Μη με τρελαίνεις. Άσε τον παίχτη να μπει, παίζουμε με δέκα”. Με τα πολλά η αλλαγή έγινε και αριθμητική ισορροπία επιτέλους αποκαταστάθηκε.
Πως θα “ζήσουμε” για 86 ολόκληρα λεπτά χωρίς τον Οικονόμου; Μπορούμε; Ιδού το ερώτημα. Το ματς κυλάει σαν κινέζικο βασανιστήριο. Ο Τύρναβος δείχνει να “πατά” καλύτερα στον αγωνιστικό χώρο. Οι Πογκόνγκ, Όττα και Γεωργίου μοιάζουν ιδιαίτερα επικίνδυνοι. Κάτι δε πάει καλά. Δε βγαίνουν τα μαρκαρίσματα. Είμαστε πολύ πίσω. Η ομάδα του Χαραλαμπίδη προσπαθεί να “χτυπήσει” από τ’ άκρα. Να βάλει ένα γκολ, να μας πετάξει όλη την πίεση πάνω μας και μετά… “τρεχάτε ποδαράκια μου”. Έρχεται το 7ο λεπτό. Ο Γεωργίου φεύγει ανενόχλητος από τα δεξιά, σουτάρει δυνατά και ο Ξενοδόχοβ κρατά την ομάδα “όρθια” την ώρα που έδειχνε να πίνει “θάλασσα”.
Το άγχος παιχτών, πάγκου και κερκίδας έχει αρχίσει να γίνεται απάλευτο. Η ομάδα δείχνει ότι προσπαθεί αλλά δεν! Κάπου το πράγμα έχει κολλήσει. Από τη μια ψάχνεις το γκολ, από την άλλη φοβάσαι μη το φας και δε μπορείς μετά να το βγάλεις. Μοναδική απειλή για την εστία του Πρίφτη οι στημένες φάσεις αλλά και από εκεί… τίποτα!
Το ημίχρονο φεύγει στο 0-0 και τα πρώτα υπογλώσσια έχουν κάνει την εμφάνιση τους. Το κλίμα στα Κυανοκίτρινα αποδυτήρια, μοιάζει από τη μια “μουδιασμένο” αλλά από την άλλη τα νέα από τον Εύοσμο ήταν αρκετά, για να δώσουν μια “σπίθα” στους ταλαιπωρημένους παίχτες του Ακίνο που έβλεπαν τα χρονικά περιθώρια να στενεύουν.
“Πάμε να ανέβουμε λίγο. Ο Αγροτικός κερδίζει 3-0 στο ημίχρονο. Δε μας χαρίζει κανείς τίποτε. Ότι κάνουμε, θα το κάνουμε μόνοι μας Ένα γκολ είναι. Το βάζουμε και νικάμε. Τώρα είναι η ευκαιρία μας. Να τελειώνουμε από σήμερα. Άντε να ξυπνήσουμε”. Αυτά και άλλα πολλά ακούστηκαν στους διαδρόμους που οδηγούσαν στη φυσούνα.
Το δεκαπεντάλεπτο της ανάπαυλας είχε πλέον περάσει. Τα ψέματα τελείωσαν. Έχουμε 45 λεπτά να σώσουμε την παρτίδα. 45 λεπτά να μαζέψουμε όλο το “γάλα” στην “καρδάρα” και να μην το σκορπίσουμε μονομιάς.
Ο Σπάθας σφυρίξει την έναρξη της επανάληψης. Το πιο ψυχοφθόρο παιχνίδι της χρονιάς, έτεινε προς την κορύφωση του. Το σκηνικό; Μια από τα ίδια με το πρώτο μέρος. “Δε κουνιέται φύλλο”. Όσο περνά η ώρα, το άγχος έχει “κατασπαράξει” τους γηπεδούχους και τους φιλάθλους τους. Επικρατεί μια εκνευριστική βουβαμάρα παντού. Λάθη επί λαθών και ευκαιρίες μηδέν. Δε γίνεται να πάει έτσι μέχρι το τέλος. Ο Τύρναβος έχει φέρει το ματς στα “μέτρα” του. Σβηστά, με κύριο στόχο το 0-0 και αν “κάτσει” κάποιο γκολ, για την “απόδραση” ποιος τη χάρη του.
Η Ζάκυνθος προσπαθεί να βάλει κάτω το τόπι αλλά τα χαλάει πάντα στην τελική προσπάθεια. Ο Καλλιβωκάς, ο Μπλέτσας, ο Ευθυμιάδης, ο Βαρέλα προσπαθούν να δώσουν το “σύνθημα” για να βγει μια επίθεση της προκοπής αλλά μάταια!
Οι πρώτες κινήσεις στην “σκακιέρα” ξεκινούν. Ο Χαραλαμπίδης αποσύρει τους σπιντάτους Όττα, Παληγεώργο και Πογκόνγκ, βάζοντας στο ματς τους πιο στατικούς Γκούρτσα, Κυριάκο και Δημητρίου.
Πιο πριν ο έτερος “σκακιστής” είχε κάνει την κίνηση “ματ” με την είσοδο του “αφιονισμένου” Βυθούλκα αντί του Ουνγιαλίδη που εκτέλεσε “χρέη” αριστερού χαφ, ενώ θα παίξει και το τελευταίο του “χαρτί” με τον Πλαβούκο να παίρνει τη θέση του κουρασμένου -από την αγωνιστική απραξία ενός μήνα- Ευθυμιάδη.
Η “κλεψύδρα” είχε αρχίσει να αδειάζει επικίνδυνα! Ώσπου φτάνουμε στο 78′, όταν και το στάδιο θα αρχίσει να “ξυπνά” από το “λήθαργο”. Φάουλ “ξυράφι” του Βαρέλα, κεφαλιά του Κρολ και γκολ! Χαμός και έξαλλοι πανηγυρισμοί αλλά στοπ! Η χαρά θα μείνει μισή, γιατί ο πρώτος βοηθός Φαντόπουλος θα ακυρώσει το τέρμα του θηριώδους επιθετικού για οφσάιντ!!! “Αυτά δε γίνονται, δε μας θέλει τίποτα σήμερα”, άρχισαν να μουρμουράνε άπαντες τραβώντας τα μαλλιά τους.
Κάπου εκεί αναλαμβάνει “δράση” ο Αναγνωστόπουλος. Ο “μετρ” των παρουσιάσεων και των ξεσηκωμών, παίρνει το μικρόφωνο του σταδίου από τον Κώστα Τουρκάκη και αρχίζει το δικό του σόου. Ανάσταση! Το γήπεδο από “νεκροταφείο” μεταμορφώνεται σε “κολαστήριο του Δάντη”.
Αυτό ήταν! Η “ξεζουμισμένη” από ενέργεια μέχρι εκείνη την στιγμή Ζάκυνθος, μεταμορφώνεται σε “αρπακτικό” με τον κόσμο να της δίνει αυτό το “σπρώξιμο” που τόσο επιζητούσε. Το γήπεδο έχει αρχίζει να κατηφορίζει. Οι Κυανοκίτρινοι έχουν βάλει τον Τύρναβο στα “σχοινιά” και ετοιμάζονται για το νοκ-άουτ χτύπημα!
Την συνέχεια την ξέρετε όλοι και όλες. Ο Βαρέλα παίρνει φόρα με τον κόσμο όρθιο να φωνάζει “Ζακυνθάρα βάλε ένα γκολ, ένα γκολ”. Ο Ουρουγουανός εκτελεί, ο Κρολ πετάγεται στην πορεία της μπάλας παίρνοντας παραμάζωμα την αντίπαλη άμυνα. Το τόπι εξοστρακίζεται στο δοκάρι και πριν αρχίσουν οι λιποθυμίες, ο από μηχανής Θεός Τσόπελας θα την καρφώσει στα δίχτυα, έχοντας ο ίδιος “σπρωχτεί” από ένα αόρατο και αδιευκρίνιστο “φύσημα”. Από τι άραγε;
Μήπως ήταν ο κόσμος; Μήπως ήταν ο ιστορικός Πρόεδρος και “Πατριάρχης” του Συλλόγου Διονύσης Καπανδρίτης ή ο Χρηστάκης ο Χαριάτης που κοιτούσαν με αγωνία και εκείνοι από ψηλά; Κανείς δεν πρόκειται να μάθει ποτέ. Αυτό το γκολ θα μείνει στην ιστορία.
Δύσκολα έχει πανηγυριστεί τόσο έξαλλα ένα γκολ. Τα μαγνητικά πεδία της συγκεκριμένης εστίας (αυτής που βλέπει προς το αεροδρόμιο) έκαναν και πάλι το “θαύμα” τους. Όλα τα μεγάλα γκολ μπαίνουν πάντα εκεί. Τυχαίο;;;
Από τη γλυκιά “τούρτα” της παραμονής, έλειπε μόνο το “κερασάκι”. Μέσα σε ένα πανδαιμόνιο, ο Καμίλ Κρολ θα υπογράψει τον “επίλογο” του έπους!
Ο Τσόπελας θα δώσει στο Βυθούλκα, αυτός θα ανακατέψει ολόκληρο τον Τύρναβο και θα “σερβίρει” στον Πολωνό, που “μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακιά του ώρα”. Τα πάντα είχαν πλέον τελειώσει.
Τι φινάλε Θεέ μου! Μέσα από ένα πραγματικό “μαρτύριο” η “λύτρωση” είχε πλέον έρθει. Το τι ακολούθησε δε περιγράφεται. Όλοι μαζί μια “αγκαλιά”. Επιτέλους, τα καταφέραμε! Όποιος δεν το έζησε, έχασε! Όποιος ήταν στους τυχερούς, αποκλείεται να το ξεχάσει.
Κουφάλα νεκροθάφτη, ούτε και τώρα θα σου κάνουμε τη χάρη, όσο και αν “τσαλακωθήκαμε”… έναν ολόκληρο χρόνο!
This is… ZAKYNTHOS FC!