Δεν είναι ώρα ούτε για μνημόσυνα, ούτε φυσικά να πάρουμε τα φτυάρια για να θάψουμε κανέναν στην ομάδα του ΑΠΣ Ζάκυνθος. Είναι ώρα για ανασυγκρότηση, σκεπτικισμό, εσωτερική αναζήτηση και φυσικά εσωτερική κριτική για όλους όσους ευθύνονται για αυτή την άσχημη (sic) ήττα που ήρθε και προσγείωσε (για άλλη μια φορά) άπαντες στην κυανοκίτρινη οικογένεια.
Και αν “η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα” όπως λέει και το τραγούδι για τη μεγάλη ομάδα του νησιού μας, για τη “βασίλισσα του Ιονίου” η πιο μεγάλη ώρα είναι πάντα μετά από τέτοιες ήττες! Τέτοια “στραπάτσα” έχει δεχτεί ουκ ολίγες φορές η αγαπημένη όλων, αν όχι όλων των περισσότερων. Έχει δεχτεί δυνατές “σφαλιάρες” αυτές τις δεκαετίες που είναι στη ζωή. Κάποιες εξ αυτών έχουν μείνει χαραγμένες. Κάποιες, όμως άλλες έχουν περάσει στο “χρονοντούλαπο της ιστορίας” όπως θα έλεγε και ο Ανδρέας…
Και όπως θα έλεγε και ο Νίκος Πορτοκάλογλου “Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο ζωντανό, όσο πιο ζωντανό, όσο πιο δυνατό” Είναι η μοίρα αυτή των ομάδων, είναι αυτή η μοίρα αυτή της ομάδας που εκεί που πάει να μας ταξιδέψει στα ουράνια, μας δίνει μια και μας “προσγειώνει” στη σκληρή πραγματικότητα.
Έτσι λοιπόν συνέβη και προχθές στον αγώνα με το Γύθειο. Μια συμπαθής ομάδα που ήρθε εδώ για να μην διασυρθεί (λόγια του προπονητή τους) και τελικά έφυγε με ένα τεράστιο διπλό που ακόμα δεν μπορούν να το πιστέψουν στην όμορφη γωνιά της Πελοποννήσου! Εμείς από την άλλη δε μπορούμε να πιστέψουμε πως μια ομάδα που πήγε και “άλωσε” τη Σπάρτη να δείχνει τέτοια εικόνα εντός έδρας και με τον κόσμο δίπλα της!
Σε αυτή την ιστορία υπάρχει ένα αλλά. Δεν είμαστε εισαγγελείς ούτε δημόσιοι κατήγοροι για να δικάσουμε. Άλλωστε ποδόσφαιρο παίζουμε και όχι κάτι άλλο! Το ποδόσφαιρο είναι ένα κοινωνικό άθλημα όπου μέσα από την πάροδο των χρόνων έχει εκσυγχρονιστεί. Παλιά ήταν οι αρένες στην ρωμαϊκή εποχή! Τώρα το θέαμα έχει αλλάξει, όμως ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος και δεν είναι άλλος από τη νίκη!
Αυτή και μονό έχει στο μυαλό του ο θεατής που στην δική μας περίπτωση ανεβαίνει τα σκαλιά του δημοτικού σταδίου. Αν όμως συμβεί αυτό που συνέβη την Κυριακή απόγευμα, τότε όλος ο εσωτερικός κόσμος αυτών των ανθρώπων ανατρέπεται με τρόπο βίαιο και τότε η σύγκρουση του καλού και του κακού είναι αναπόφευκτη. Αποτέλεσμα, είναι να κυριαρχήσει το κακό και φυσικά η γκρίνια και η φαγωμάρα αλλά και τα ανάθεμα! Σε όλα τα γήπεδα συμβαίνει αυτό.
Σε μικρές κοινωνίες το ανάθεμα πιάνει τόπο και έρχονται οι αντιδράσεις που ενδεχομένως να φέρουν άλλες καταστάσεις. Αυτό όμως που ξεχωρίζει στην ιστορία μας είναι η υπερβολή. Όταν θα κάνει λάθος ένας ποδοσφαιριστής τι αντίδραση θα έχει. Εκεί δυστυχώς χάνεται η μπάλα! Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς από την διοίκηση, τεχνικό επιτελείο ή ποδοσφαιριστές πρέπει να μπαίνει στην λογική της απ΄ ευθείας αντιπαράθεσης την στιγμή που ο άλλος έχει ξεφύγει από τις δικές του “κόκκινες γραμμές”.
Στο αγωνιστικό κομμάτι, η ομάδα ήταν κακή, πολύ κακή! Το τι έφταιξε και από τους “7 ουρανούς” πέσαμε χωρίς αλεξίπτωτο, αυτό θα πρέπει να το βρουν οι ειδικοί. Κοινή διαπίστωση είναι ότι η ομάδα δεν μπήκε ποτέ στο παιχνίδι δεν το προσέγγισε σωστά, δεν λειτούργησαν οι παίκτες όπως θα ήθελε ο προπονητής.
Δεν δεν δεν! Μπορούμε να βρούμε αμέτρητες στιγμές που στα 90 λεπτά όλα πήγαν στραβά. Έχουμε διαπιστώσει πολλές φορές ότι η ομάδα “πονάει” στη μεσαία γραμμή. Οι παίκτες της δεν μπορούν να παίξουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και από εκεί αρχίσουν όλα. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Και σε αυτό το παιχνίδι φάνηκε δια γυμνού οφθαλμού.
Αυτή η ομάδα όπως έχει χτιστεί, δε μπορεί να παίξει άλλους είδους ποδόσφαιρο. Λείπουν οι παίκτες που θα έχουν ηγετική και ποιοτική φυσιογνωμία και θα πάρουν την ομάδα στις πλάτες τους όταν η μπάλα είναι “βαριά”. Τι γίνεται από εδώ και πέρα; Η ομάδα θα πορευτεί έτσι έως τις μεταγραφές του Γενάρη και εκεί σίγουρα θα παρθούν σημαντικές αποφάσεις για την ενίσχυση του ρόστερ.
Στα επόμενα ματς ο σύλλογος θα πρέπει να μείνει όρθιος, να μην έχει μεγάλες βαθμολογικές απώλειες έτσι ώστε να καταφέρει να είναι πάνω από την ζώνη του υποβιβασμού. Οι παίκτες από μέρους τους μετά από μια τέτοια ήττα θα πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους. Είναι αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων να δουν μέσα στους τι έφταιξε και πήγε στράφι ότι καλό συνέβη στη Σπάρτη. Ίσως μερικοί δεν έχουν καταλάβει σε ποιο σύλλογο αγωνίζονται. Τι πρεσβεύει αυτή η φανέλα για τους χιλιάδες φίλους της και με τι δάκρυα, αίμα και ιδρώτα έχει ποτιστεί από την ημέρα που φορέθηκε πρώτη φορά. Μερικά μαθήματα ιστορίας ίσως είναι καλό να γίνουν…
Η κριτική λοιπόν αξίζει να γίνεται, αρκεί να μην είναι ισοπεδωτική, γιατί οι ποδοσφαιριστές είναι αυτοί που ιδρώνουν καθημερινά και σίγουρα δεν θέλουν να χάνουν. Η εικόνα του Σούρμπη και του Πολιανίδη στο τέλος (φωτό) αφήνει ένα μήνυμα αισιοδοξίας ότι ναι! Υπάρχει κάτι όμορφο και μέσα από τα “ερείπια” της ήττας μπορεί να φτιαχτεί κάτι διαφορετικό. Έδειξε ότι οι παίκτες την πονάνε την ομάδα. Αυτή την φανέλα πρέπει να την φορούν αυτοί που πραγματικά σέβονται, τιμούν εντός και εκτός γηπέδων τον Σύλλογο αλλά και προσπαθούν να κάνουν τα πάντα για αυτήν.
Η επιτυχία από την αποτυχία σε αυτό τον όμιλο απέχει ένα τσιγάρο δρόμο. Ανα πάσα στιγμή όλοι οι κόποι τα χρήματα, αλλά και η προσπάθεια που άρχισε από το καλοκαίρι μπορεί να πάνε στράφι και να ξαναγυρίσουμε ξανά στα “πέτρινα” τελευταία χρόνια. Αυτό όσοι αγαπούν την ομάδα δεν πρέπει να το επιτρέψουν ποτέ να συμβεί.
Η ήττα της Κυριακής ας γίνει το εφαλτήριο για ένα νέο ξεκίνημα της ομάδας.
Δημήτρης Πέττας
