Κάθε φορά, παραμονή Χριστουγέννων, περιμένουμε τη συγκεκριμένη μέρα να περάσουμε μαζί με αγαπημένα πρόσωπα στιγμές οικογενειακής γαλήνης και αγάπης. Ξημερώνοντας, όμως, αυτή η μέρα τα συναισθήματα γίνονται ανάμεικτα. Από τη μια μεριά του μυαλού αναμένουνε τη Γέννηση του Θεανθρώπου και από την άλλη νιώθουμε μια απώλεια. Τη δική σου απώλεια… Χρήστο Χαριάτη.
Δυστυχώς τα Χριστούγεννα είναι χαραγμένα στην ψυχή μας επώδυνα, λυπηρά και στενάχωρα. Ήταν το 2011, εκείνη η αποφράδα μέρα που δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι λίγη ώρα αφότου ήμασταν όλοι μαζί, εσύ θα πήγαινες ένα ταξίδι… αυτή τη φορά χωρίς γυρισμό. Ένα αστέρι έφυγε για τη γειτονιά των Αγγέλων. Έπρεπε να το πιστέψουμε, αλλά δεν θέλαμε. Τελικά, δεν κατάφερες να το διαψεύσεις.
Τέτοιες μέρες το πρόσωπό σου και η μορφή σου είναι καρφιτσωμένα έντονα στο μυαλό μας, αλλά δεν μπορούμε να σε αγκαλιάσουμε και να σου ευχηθούμε… όπως κάναμε εκείνο το βράδυ, της 24ης Δεκεμβρίου. Αποκαλούσες τον εαυτό σου «άσχημο κοντό». Δεν μπορείς να ξέρεις, όμως, πόσο ομόρφαινες τη ζωή και την καθημερινότητά μας με την παρουσία σου. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο ψηλά μας πήγαινες κάθε φορά που γέμιζες τα κενά μας με τα αστεία σου και τις πλάκες σου. Είσαι ανάμεσά μας. Στις παρέες. Στους φίλους. Στους συμπαίκτες σου, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Είσαι ο αυστηρός κριτής της ομάδας που αγάπησες. Τους παρακολουθείς σε κάθε αγώνα και αυτοί δεν σε ξεχνούν. Είσαι εκεί δίπλα τους.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν αυτή η μέρα πάντα θα σε θυμίζει με έναν διαφορετικό τρόπο. Κάθε χρόνο, δυστυχώς, σε αντίστοιχο άρθρο πρέπει να προσθέτω μια ακόμη χρονιά απουσίας σου. Αυτό είναι το πονόψυχο για όλους.
Χρήστο Χαριάτη, είσαι ένας άγγελος από κει ψηλά και ένα αστέρι που πάντα θα μας φωτίζει. Περισσότερο, όμως, φωτίζει την παρακαταθήκη που άφησες και αυτή δεν είναι άλλη από το μονάκριβο σου γιο.
Κωνσταντίνα Μπάστα