Όσο τους πληγώνουν, τόσο τους πορώνουν! Όταν τους στριμώχνουν στον τοίχο, τότε είναι που βγάζουν τα “νύχια” και γδέρνουν όποιον βρεθεί στο διάβα τους.
Τι και αν το “αρκούδι” παραμένει λιτοδίαιτο και πολλές φορές “νηστικό”;
Ξέρει να “χορεύει” και μάλιστα στο “ταψί” όποιον τολμήσει να το υποτιμήσει ή να του βάλει “τρικλοποδιές” ύπουλα και πισώπλατα.
Το κυανοκίτρινο “αρκούδι” έκανε μια “χαψιά” τον Πανελευσινιακό το απόγευμα της Κυριακής, δείχνοντας ποιος είναι το “αφεντικό” στο δημοτικό στάδιο.
Σε ένα παιχνίδι “νίκη ή θάνατος”, σε ένα δίλημμα “ή εμείς ή αυτοί”, οι παίχτες του ΑΠΣ Ζάκυνθος πιστοποίησαν ξανά, ότι “κουμάντο” στο σπίτι τους κάνουν εκείνοι.
“ΕΜΕΙΣ” βροντοφώναξαν και τους άκουσαν παντού. Από τη Βόρεια Ελλάδα μέχρι και την Κρήτη!
Μόνο όταν “κοιμηθεί” ο Θεός α λα Πανσερραϊκό ή όταν αυτοί δεν είναι όπως πρέπει (π.χ. με Καλλιθέα, Παναιγιάλειο), μπορεί να ελπίζει σε κάτι ο αντίπαλος.
Υπό κανονικές συνθήκες, το σλόγκαν είναι γνωστό. Ήττα, καφεδάκι-κουλουράκι από του Τράνακα μετά το ματς, καράβι και καλή επιστροφή! Να μας ξανάρθετε…
Βέβαια σε κάποιους κοστίζει λιγάκι να αποδεχτούν την ήττα, εφευρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες περί δήθεν τρομοκρατίας και άλλα τέτοια συναφή αλλά… τα έχουμε ξαναγράψει.
Είναι μαγκιά να ξέρεις να χάνεις!
Γι’ αυτό και οι μάγκες την σήμερον ημέρα, είναι λίγοι και εκλεκτοί.
Έχουμε “πόλεμο” φίλοι και φίλες. Μάλλον το έχετε καταλάβει.
Η ομάδα μας παίζει σε ένα πρωτάθλημα όπου το κάθε ματς είναι μια ξεχωριστή, επίπονη, δύσκολη και εξαντλητική “μάχη”.
Τα χτυπήματα κάτω από τη “ζώνη” πολλά και καθημερινά. Ο εχθρός παραμονεύει παντού.
Εντός (δυσκολευόμαστε να το χωνέψουμε αλλά ισχύει), εκτός (φυσιολογικό και αναμενόμενο) και επί ταυτά.
Μια αδυναμία έχει αυτή η ομάδα και εκεί προσπαθούν να μας χτυπήσουν σαν τα “χταπόδια”. Το οικονομικό. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν εκεί.
Μπορεί να είμαστε “φτωχοί” στην τσέπη, είμαστε όμως “πλούσιοι¨ σε καρδιά. Γιατί;
Γιατί αυτοί οι παίχτες, αυτό το τεχνικό τιμ και οι λίγοι τρελοί της διοίκησης και της εξέδρας, έχουν ψυχή και δε λυγάνε, κρατώντας όρθια τα ιερά και τα όσια της κυανοκίτρινης ιδέας.
Το απόγευμα της Κυριακής ήταν όλοι όπως έπρεπε.
Οι παίχτες μασούσαν “σίδερα”.
Έπαιξαν και για τα παιδιά που δε μπορούσαν να αγωνιστούν ελέω δελτίων (πονεμένη ιστορία).
Έπαιξαν και για το Λεωνίδα που δίνει τη δική του “μάχη” τον τελευταίο καιρό, αφιερώνοντάς του το πρώτο γκολ.
Έπαιξαν και για τους προπονητές τους που “εγκλωβίστηκαν” στη Σερβία λόγω της γραφειοκρατίας.
Ακόμη και εκεί η “Λερναία Ύδρα” πέταξε ένα ακόμη “κεφάλι” με το Δημήτρη Νόλη, να καλύπτει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το κενό του Βάνια Ραντίνοβιτς.
Η πρώτη “μάχη” κερδήθηκε. Δίκαια, καθαρά, αντρίκια και με το ιδανικό σκορ. Ένα 2-0 που σε περίπτωση ισοβαθμίας με την Ελευσίνα, μπορεί να αποδειχτεί “χρυσό”.
Μένουν άλλες πέντε για να πέσει η καρό σημαία του τερματισμού.
Ταξίδι στα Χανιά το Σάββατο και αμέσως μετά “επιχείρηση” Αχαρναϊκός τη Μεγάλη Τετάρτη, για να κάνουμε όλοι μας καλές γιορτές.
Ο στόχος ένας και μοναδικός. Διατήρηση των κεκτημένων της Β’ Εθνικής.
Το όνειρο της 31ης Ιουλίου 2013, οφείλουμε να το κρατήσουμε ζωντανό με οποιοδήποτε κόστος.
Και όταν γίνει αυτό, επιβάλλεται να έρθει το καλοκαίρι των ριζικών τομών.
Όλος ο κόσμος, να “αγκαλιάσει” ζεστά την ομάδα αυτή και να την στείλει εκεί που της πρέπει. Στ’ αστέρια!
Οι έχοντες και κατέχοντες να υποστηρίξουν ενεργά οικονομικά. Ο κόσμος ηθικά και υλικά όπως το συνηθίζει και η μικρή Ζάκυνθος να γίνει μεγάλη και τρανή ποδοσφαιρικά σε όλη τη χώρα.
Με την πρώτη ομάδα στην ελίτ, με τη δεύτερη να απαρτίζεται επί το πλείστο από ντόπια, ταλαντούχα παιδιά για τα οποία η “πόρτα” θα είναι ορθάνοιχτη ανά πάσα ώρα και στιγμή και φυσικά με τις υποδομές να μπαίνουν επιτέλους… σε πρώτο πλάνο.
Προπονητικό κέντρο, αξιοποίηση ακαδημίας, μάρκετινγκ και τόσα άλλα απαραίτητα πράγματα.
Όλοι μαζί, όλοι ενωμένοι για να αλλάξει μια και καλή ο ρους της ιστορίας. Για να συνεχίσουμε να καμαρώνουμε, το καλύτερο εξαγώγιμο προϊόν μας, μαζί με το Ναυάγιο.
Ζακυνθάρα, συνέχιζε να δίνεις “πόνο”… προς πάσα κατεύθυνση!
Υ.Γ: Ο “πόλεμος” συνεχίζεται… Το παρακάτω άσμα, αφιερωμένο στα παιδιά που πρέπει να στηριχτούν απ’ όλους μας μέχρι τέλους!