Προχθές συμπληρώθηκαν 6 χρόνια “el clasico” πάνω στην φούρια της καθημερινότητας πέρασε αυτή η ημέρα της 7ης Μαϊου σαν μια συνηθισμένη ρουτινιάρικη ημέρα γεμάτη άγχος και αγωνία. Εκεί μπροστά στο μικρόφωνο στο στούντιο του Ερμή ο αδελφός και συμπαρουσιαστής Σωκράτης Λειβαδάς μου θύμισε τα γενέθλια μας , που εγώ τα είχα ξεχάσει.

Αδικαιολόγητος! Άφησα όμως να περάσουν λίγες ημέρες και μια Παρασκευή 12 του Μάη ξημερώματα Σαββάτου ανασυγκρότησα τις σκέψεις μου και τις οδήγησα χρόνια πίσω από εκείνη την στιγμή που  το ραδιοφωνικό ζευγάρι (Δημήτρης και Σωκράτης)  ενώθηκε με τα γερά δεσμά του μικροφώνου, της πίστης και της αδελφικότητας…

Πίσω από ένα μικρόφωνο και με τις ευλογίες του ιστορικού ραδιοφώνου του Ερμή και της εταιρίας ” Ermis Media Group”  άρχισε να γράφεται η ιστορία αυτής της εκπομπής, που έμελλε να γίνει η μεσημεριανή παρέα χιλιάδων ακροατών, πιστών θα έλεγα που με την μοναδικότητα τους μας έδωσαν την ώθηση που ζητούσαμε. Δειλά δειλά στην αρχή και με όχημα την δική μας την τρέλα φτιάξαμε την “μαγιά” και δημιουργήσαμε την συνταγή αυτής της εκπομπής.

Άνθρωποι όλων την ηλικιών και των δυο φύλλων κράτησαν και κρατούν κάθε μεσημέρι αγκαλιά το ραδιοφωνάκι τους!  Στην οικοδομή, στα χωράφια, στα γραφεία, ακόμη και την ώρα του φαγητού για να ακούσουν… όχι μόνο την είδηση αλλά την ψυχαγωγία, το χιούμορ, το κράξιμο, τις φαγωμάρες αλλά και την δική μας τρέλα που πολλές φορές έφτασε να γίνει εμφύλια σύρραξη (θα γελάει ο Σωκράτης)…

Ε ναι!  τι “Εl Clasico” θα είμαστε αν και μεταξύ μας δεν γινόμασταν κομμάτια;

Πέρασαν θύελλες, τρικυμίες, μέρες μπουνάτσας και εμείς  εκεί, έτοιμοι για παν ενδεχόμενο! Κλάψαμε από χαρά όταν πρώτοι μεταφέραμε στον κόσμο ότι η Ζάκυνθος ανέβηκε στην Β΄ Εθνική εκείνο το Καλοκαίρι του 2013… Κλάψαμε από λύπη όταν μας έτυχε πάλι ο κλήρος να μεταφέρουμε στον κόσμο την είδηση του υποβιβασμού της ομάδας από την Β΄ Εθνική εκείνη την βροχερή ημέρα της 27ης Οκτώβρη του 2016.Τότε που μας πούλησαν όλοι αυτοί οι δήθεν φίλοι μας!

Πετάξαμε από χαρά με την ομάδα του Ζακυνθιακού που για δύο χρόνια μας έκανε υπερήφανους στα μπαράζ αλλά και στην Γ΄ εθνική. Λυγίσαμε από πίκρα όταν η ομάδα διαλύθηκε. Νιώσαμε υπερήφανοι για τον Λεβάντε στη Γ΄ Εθνική. Πετάξαμε στα ουράνια για την μπασκετική ΑΓΕΖ στην Γ΄ Εθνική, νιώσαμε τον πόνο για διάλυση αυτής της ομάδας! Κλάψαμε με πόνο ψυχής για ανθρώπους που έφυγαν από κοντά μας!  Κάθε ημέρα αυτή η εκπομπή μας προσφέρει και ένα συναίσθημα διαφορετικό, δυνατό όμορφο ή επώδυνο!

Καταφέραμε να δώσουμε,  μέσω του διαδικτύου χαρά και παρέα σε όλους τους απόδημους Ζακυνθίους… Δεν ξέρω αν όλα αυτά τα χρόνια επιτύχαμε κάτι, αυτό θα το κρίνει η ιστορία. Ξέρω όμως ότι εγώ αλλά και ο Σωκράτης γίναμε καλύτεροι άνθρωποι. Βιώσαμε και βιώνουμε όλους τους προβληματισμούς της αθλητικής και όχι μόνο κοινωνίας και μέσα από αυτή την καθημερινή τριβή ήρθε η δική μας μάθηση.

Δεν είναι εύκολο κάθε ημέρα επί δύο ώρες να κάνεις εκπομπή. Και όμως πλέον για εμάς είναι ένα μικρό παιχνίδι, όμως αυτό γίνεται γιατί δεν είμαστε ποτέ μόνοι μας. Δίπλα μας πάντα είναι ο κόσμος, ο απλός παράγοντας, ποδοσφαιριστής που μοιράστηκε μαζί  μας το πρόβλημα του… Μας τα “έχωσε”  η μας επιβράβευσε για κάτι που είπαμε ή που δεν είπαμε… Αμέτρητοι έγιναν οι “συνδρομητές” όπως τους αποκαλεί ο Σωκράτης που με τις τηλεφωνικές τους παρεμβάσεις έβαλαν “φωτιές”  ή έσβησαν “φωτιές”! Όπως και να το κάνουμε η ζωή μας είναι ένα ντέρμπι ένα καθημερινό ντέρμπι για αυτό το  “El Clasico” πάντα θα μείνει στις καρδιές όλων μας σαν η καθημερινότητα που έγινε μια καλή συνήθεια για όλον αυτό τον υπέροχο κόσμο με τα στραβά του και τα καλά του.

Δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη θα υπάρχει αυτή η εκπομπή, όσο αντέξουμε εμείς, όσο αντέξει ο κόσμος όσο μας αντέξει η σκηνή  θα φανεί στο χειροκρότημα. Εγώ προσωπικά είμαι υπερήφανος για αυτή την ραδιοφωνική παρέα (σίγουρα και ο Σώτος όπως τον λέω).  Κάποτε ένα ηλικιωμένος με βρήκε στο δρόμο και μου είπε: “Να είστε καλά παιδιά διότι μου κρατάτε συντροφιά κάθε μεσημέρι, είμαι μόνος μου και εσείς είστε η παρέα μου”...

Δεν θα κάναμε όμως τίποτα αν στην αρχή δεν είχαμε την στήριξη της Κων/νας Μπάστα που για αρκετά χρόνια  ήταν η ψυχή και το μυαλό της εκπομπής ο άνθρωπος που οργάνωνε τα πάντα στην εντέλεια… αργότερα στην παρέα μας μπήκε η Αλεξάνδρα η Τεμπονέρα και τώρα η Μαρία η Θεοδόση.

Στην κονσόλα ο Αλέξανδρος Κάνδηλας μας βοήθησε τα μέγιστα την περυσινή χρονιά. Φυσικά άφησα τελευταίο τον Ιάσονα Τσώλη γιατί πρέπει να κάνω ειδική μνεία για ένα παιδί υπόδειγμα συνέπειας και εργατικότητας. Κόλλησε μαζί μας στην δική μας τρέλα και αυτό με κάνει χαρούμενο γιατί βλέπω ότι μπορεί να υπάρχει ανάλογη συνέχεια στο μέλλον.

Θέλω να αφιερώσω δύο σειρές στον αδελφό μου Σωκράτη Λειβαδά, τον άνθρωπο που επί 10 χρόνια μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες για έναν καλύτερο αθλητισμό… ”  Φίλος είναι κάποιος που σου δίνει πλήρη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου” και αυτό μου έδωσε ο Σώτος, να είμαι πίσω από το μικρόφωνο ο εαυτός μου.

Χωρίς αυτόν το τύπο με τις ιδιορρυθμίες του με τα καλά και τα κακά του δεν θα υπήρχε εκπομπή τέτοιου περιεχομένου. Μόνο  ένας απίστευτα καλλιεργημένος εγκέφαλος με πηγαίο χιούμορ και αυτοσαρκασμό θα μπορούσε να πετύχει όλα αυτά και αυτός ο τύπος τα πέτυχε.

Ευελπιστώ ότι όσο ακόμη έχουμε δυνάμεις θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε.

Κι είμαστε ακόμα “ζωντανοί” στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα.

Ευχαριστώ

Δημήτρης Πέττας