Τον πρώτο καιρό που κυνηγούσε το όνειρό του να γίνει τραγουδιστής διηγείται ο Γιάννης Πάριος.

Ο μεγάλος καλλιτέχνης γυρνά τον χρόνο πίσω και θυμάται την εποχή που από την Πάρο βρέθηκε στην Αθήνα για να γίνει τραγουδιστής. Ο ίδιος διηγείται στη real: «Τη βρήκα την άκρη μου στην αρχή, αλλά -δυστυχώς- με διέκοψε ο στρατός… Μετά, συναντήθηκα ξανά με τους τρεις μέντορές μου: Τον Γιώργο Κατσαρό, τον Απόστολο Καλδάρα και τον Μάκη Μάτσα. Ήρθα εδώ το ’66 με μια κάλτσα μαύρη και μια καφέ».

Και κάποια στιγμή όλα πήραν τον δρόμο τους;

«Πέρασα δυσκολίες, τίποτα δεν ήταν εύκολο. Τίποτα δεν δωρίζεται. Ποτέ δεν χάρηκα γιορτές με την οικογένειά μου, πάντα τραγουδούσα για τους άλλους. Θα μου πεις: «Πληρωνόσουνα καλά, κύριε». Ναι, αλλά και τότε που μπορούσα να αρνηθώ, πάλι δεν έλεγα όχι -γιατί θα τα πέρναγα μόνος μου σε μια γωνιά τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Είμαι της σχολής «Πιο καλή η μοναξιά». Ήταν η δικαιολογία μου. Έβαφα με άσπρη μπογιά το μαύρο μου και γινόταν γκρίζο… Ίδρωσα και μάτωσα στη δουλειά. Θυμάμαι πως, όταν είχα ραντεβού με τον κύριο Μάτσα, πήγαινα δυο ώρες πριν και περίμενα έξω από το γραφείο του να έρθει η στιγμή που θα με φωνάξει. Πρέπει να κουραστείς γι’ αυτό που θες να κάνεις. Όλα είναι μες στη ζωή. Για τίποτα δεν μετάνιωσα. Κι ούτε κράτησα κακία. Κι ας υπήρχαν εκείνοι που σου παίρνουνε τα τραγούδια απ’ το στόμα – γιατί είναι πιο καπάτσοι και πιο «λαρτζ» από σένα».

Σας έχει συμβεί αυτό;

«Πολλές φορές… Ένας γνωστός συνθέτης, σπουδαίος και γλυκύτατος, πριν πεθάνει και καταλαβαίνοντας ότι τελείωνε, είχε βάλει τη γυναίκα του, ως τελευταία επιθυμία, να μου τηλεφωνήσει, να μου ζητήσει εκ μέρους του συγγνώμη, και να μου πει ότι «εκείνος τον Γιάννη Πάριο ήθελε».

*Πηγή freegossip.gr