Δύο λέξεις που περικλείουν μέσα τους την ανθρώπινη υπόσταση και εν γένει την ύπαρξη και την εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους πάνω στη γαία. Είναι όμως έτσι; Υπάρχει εξέλιξη του ανθρώπου χωρίς αυτές τις δύο λέξεις; Το ήθος, δηλαδή ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά ενός ατόμου περιβάλλεται από την ηθική και τους κανόνες που περιβάλουν τις ανθρώπινες πράξεις που εναρμονίζονται πλήρως με την ορθότητα των πράξεων. Στα θέματα της ηθικής σπάνια υπάρχει γενική συμφωνία απόψεων και ακόμη και ο προσδιορισμός ποιο είναι το κεντρικό ή θεμελιώδες ζήτημα αποτελεί αντικείμενο διαφωνιών ανάμεσα στους ανθρώπους.

Στο μικρόκοσμο της Ζακυνθινής ποδοσφαιρικής κοινωνίας, διαπιστώνει κανείς, ότι οι νοητές γραμμές της ηθικής παραβιάζονται κατάφορα από (λίγους ευτυχώς) ανθρώπους που έχουν περάσει σε ένα άλλο επίπεδο τον συγκριμένο όρο και επί της ουσίας  έχουν εκμηδενίσει την ευρύτερη έννοια της ετοιμολογίας της λέξεως. Είναι αυτοί που χωρίς (ηθικούς) φραγμούς, ενεργούν πάντα με δόλιους τρόπους, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να επιβάλουν τα δικά τους “θέλω” στο μικρόκοσμο του ζακυνθινού ποδοσφαίρου, αδιαφορώντας (στην κυριολεξία) για τις επιπτώσεις που ενδεχομένως να δημιουργούν.

Ο Αριστοτέλης αποδίδει επακριβώς ότι για να υπάρχει ήθος θα πρέπει ο άνθρωπος να αποφεύγει την κακία η οποία συμπαρασύρει τον άνθρωπο στην ακράτεια και εν συνεχεία στην ύπαρξη της μη λογικής! Το ερώτημα είναι: ποιες ανθρώπινες πράξεις είναι αποδεκτές και ορθές και ποιες ανάρμοστες και λανθασμένες; Αποδεκτή δεν μπορεί να είναι μια πράξη η οποία βασίζεται σε μια ανούσια καταγγελία η οποία γίνεται μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθεί το “εγώ” αυτού που την κάνει, χωρίς να υπάρχει ίχνος ηθικού φραγμού σε αυτήν! Επίσης, ηθικά αποδεκτή δεν μπορεί να είναι η πράξη εκείνη άλλων ανθρώπων που μυρίζονται το αίμα και σαν αρπακτικά προσπαθούν να επωφεληθούν από την εν λόγω καταγγελία και να αναρριχηθούν πατώντας πάνω στα θύματα που οι ίδιοι δημιούργησαν!

Η μόρφωση, η πρόοδός μας, η όξυνση της διάνοιάς μας, οι τρόποι της κοινωνικής συμπεριφοράς μας και ότι άλλο σχετικό, δεν είναι ικανές να κάνουν τον άνθρωπο ηθικό, καλό και αξιοπρεπή. Η ηθική υπόσταση του ανθρώπου, έχει τη ρίζα της μέσα του. Μέσα μας, μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας βρίσκεται η πηγή, από την οποία αντλείται η ηθικότητα και η αξιοπρέπειά μας. Υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: Το ηθικό είναι νόμιμο, αλλά το νόμιμο δεν είναι πάντα ηθικό. Το να κάνεις μια καταγγελία μόνο και μόνο για να δημιουργήσεις κακό και μέσα από αυτό να τρέφεσαι, σίγουρα απέχει παρασάγγας από το να διορθώσεις κάτι το οποίο πήγε λάθος. Υπάρχει μια γενική αντίληψη στην υπό παρακμή κοινωνία μας ότι είναι μια νορμάλ κατάσταση και για αυτό κανείς δεν υψώνει ανάστημα σε όλα αυτά τα φαιδρά που συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες και που σέρνουν το ποδόσφαιρο σε δικαστικές αίθουσες.

«Όποιος δε φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, η συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; ». Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα τοξικα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε», είχε πει κάποτε ο Χατζιδάκις.

Δυστυχώς, η ανοχή της κοινωνίας δημιουργεί χώρο έτσι ώστε να επανέρχονται άνθρωποι στο ποδόσφαιρο που το ίδιο τους είχε αποβάλει. Δυστυχώς, το ζακυνθινό ποδόσφαιρο συνεχώς φυλλοροεί και αυτό γίνεται, γιατί οι σοβαροί άνθρωποι με ήθος και αξιοπρέπεια αποχωρούν διότι έχουν καταλάβει ότι αν μείνουν και άλλο θα γίνουν και αυτοί τα νέα “θύματα” αυτών που τρέφονται και ζουν από αυτή την υπάρχουσα κατάσταση.

Κάποτε στην άγρια Δύση… (1)

Είναι ιδιάζοντα τα χαρακτηριστικά αυτών των ανθρώπων που παρακαλούσαν για μια θέση σε κάτι εκλογές μιας ποδοσφαιρικής ένωσης, και αφού δεν πήραν αυτό που ήθελαν,  στις αρχές του Φλεβάρη πήγαν στη δικαιοσύνη και έκαναν καταγγελία για να κάνουν κακό και όχι για να αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη. Διότι αν επιζητούσαν το δεύτερο, τότε θα έπρατταν διαφορετικά και ενδεχομένως πιο έντιμα. 

Δυστυχώς, μόνο και μόνο ότι, συμβαίνει αυτό, για πρώτη φορά στα χρονικά του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, καταδεικνύει τον κατήφορο των ηθικών και έντιμων αξιών. Σίγουρα, η δικαιοσύνη θα πρέπει να κάνει αυτό που πρέπει και επιτάσσουν οι κανόνες και οι νόμοι. Εμείς δεν είμαστε δικαστές, ούτε εισαγγελείς. Είμαστε πολίτες αυτού του τόπου και αυτής της μικρής ποδοσφαιρικής κοινωνίας. Θέλουμε να υπάρχει πρόοδος μέσα από τον διάλογο και τη συνεργασία, στα πλαίσια πάντα του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Κάποτε στην άγρια Δύση… (2)

Ο “αόρατος” καταγγέλλων (όποιος και είναι αυτός)  ξεχνά πάρα πολύ εύκολα! Προφανώς, μπορεί να έχει ασθενή μνήμη. Ξεχνάει (προφανώς)  πως ήταν μια Ένωση ποδοσφαιρικών Σωματείων  όταν ένα ωραίο πρωινό άνοιξαν τα γραφεία που ήταν ερμητικά κλειστά για χρόνια και μέσα σε αυτά ανακαλύφθηκε το σύγχρονο “Κωσταλέξι”! 

Ξεχνά να πει στην κοινή γνώμη που πήγαν τα πρακτικά συνεδριάσεων των Διοικητικών συμβουλίων και των Γενικών Συνελεύσεων της τότε εποχής με τα ντουλάπια να είναι εντελώς άδεια! Προφανώς, δε θα θυμάται (!!!)

Ξεχνά να θυμηθεί ότι η τότε νέα διοίκηση εκείνης της  Ένωσης δεν έκανε ούτε μια καταγγελία για όλα αυτά που βρήκε και δε βρήκε μέσα σε αυτό το αχούρι, Απλά, τότε η νέα διοίκηση αποφάσισε να γυρίσει σελίδα για να προχωρήσει το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.

Ξεχνά να πει ότι,  ο άνθρωποι που τώρα έχουν βρεθεί υπόλογοι ήταν οι πρώτοι που δεν ήθελαν να ασκηθεί κανενός είδους ποινική δίωξη (αθλητική -τακτική δικαιοσύνη) εις βάρος όλων αυτών που έφεραν το ποδόσφαιρο σε αυτή τη δεινή θέση με κάτι (λέει)  παράτυπα τότε δελτία και όχι μόνο! 

Συνέχεια του θέματος…

Αποδεικνύεται για άλλη μία φορά ότι στη ζωή δεν υπάρχουν απλήρωτα γραμμάτια. Αργά ή γρήγορα έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και τα πάντα τοποθετούνται στη θέση που τους αρμόζει. Μέχρι όμως να έρθει το πλήρωμα του χρόνου, το ζακυνθινό ποδόσφαιρο θα σύρεται εκεί που δεν πρέπει. Τελικά, ο δικός τους κόσμος είναι χωρισμένος ανάμεσα στον εαυτό τους και όλους τους άλλους. 

Οι ίδιοι δικαιούνται ένα στασίδι στο βασίλειο των ουρανών. Στους εχθρούς αξίζει μόνο η εξορία. Ακόμη χειρότερη μοίρα, όμως, περιμένει όσους φίλους περάσουν στην τάξη των εχθρών. Είναι ένα σύστημα (μικρό εν τέλει)  που τρέφεται από το μίσος… και μέσα από αυτό ανυψώνουν το αίσθημα της “ύπαρξης” τους,  μέσα στην πραγματική ανυπαρξία στην οποία έχουν περιέλθει.

Ένας αμόρφωτος ανήθικος άνθρωπος, είναι, απλά, ανήθικος. Ένας κακός αγράμματος, είναι, απλά, κακός. Ένας άνθρωπος με μια μέση μόρφωση, αλλά ανήθικος και κακός, είναι επικίνδυνος, είναι συμφορά, για τους άλλους ανθρώπους. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ικανός, για κάθε κακό. Ο διαυγής άνθρωπος δεν μπορεί να παλέψει με το κακό, διότι θα ηττηθεί. Και θα ηττάται κάθε φορά που θα συμβαίνει, διότι δε θα μπορέσει ποτέ να επιτρέψει στο εαυτό του να πέσει χαμηλά.

Το 2018 το λεξικό της Οξφόρδης, έκρινε τη λέξη «τοξικός» ως την πιο χρησιμοποιημένη λέξη μέσα στο έτος που σημαίνει πως αντανακλούσε τη διάθεση, ή μια τρέχουσα νόρμα στη διάρκεια της χρονιάς, κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία. Αυτό συμβαίνει και στη μικρή μας ποδοσφαιρική κοινωνία.  Οι τοξικές συμπεριφορές είναι αναγνωρίσιμες για τη βλάβη που προκαλούν στους ανθρώπους και είναι δείκτες ενός ανεπίλυτου τραύματος, μιας διαταραχής ή απλά μιας προσωπικότητας που απομυζεί την ενεργειακή κατάσταση των άλλων ανθρώπων με σκοπό μια προσωπική ικανοποίηση. Δεν έχουν όμως θάρρος αλλά θράσος ώστε να επιβληθούν στις ζωές των άλλων, να τις αποδιοργανώσουν ή να τις καταστρέψουν.

Αυτό τελικά είναι το ζητούμενο; η προσωπική ικανοποίηση; Αν εν τέλει είναι αυτό, τότε έχουμε αποτύχει ως κοινωνία! Το ζακυνθινό ποδόσφαιρο στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και της ραγδαίας εξέλιξης της ανθρώπινης φύσης, έχει ανάγκη από αγάπη και συναίσθημα. Έχει ανάγκη από ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που να το υπηρετούν και όχι αυτό να τους υπηρετεί. Αν θέλουμε να πετύχουμε κάτι σαν ποδοσφαιρική κοινότητα, θα πρέπει να απομονώσουμε την τοξικότητα και να τη στείλουμε στο πυρ το εξώτερον!

Και για να εξηγούμεθα…

«Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι εντελώς συμπτωματική».

Δημήτρης Πέττας