«Θα ‘θελα να γράψω ένα διήγημα που να λέγεται «ΗΘΕΛΑ». Θα ήταν η ιστορία μου. Όταν ήμουν νέος, ήθελα να γίνω συγγραφέας και δεν έγινα.  Ήθελα να παντρευτώ και δεν παντρεύτηκα. Ήθελα να πάω στην πόλη και δεν πήγα….»

( Ο ΓΛΑΡΟΣ- 1896 ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ: )

Αφιερωμένο με αγάπη….

Το “θεοκρατικό καθεστώς των Μουλάδων”, η Ενορία Γαϊτανίου, η “ακτινογραφία” της Ζάντε Λίγκ, η “αδελφότητα της Ιεράς Σινδόνης” και τα εν΄ συντομία κείμενα!

Γεια σας αδέλφια μου, αγαπημένοι μου συν-άνθρωποι, συν-οδοιπόροι. Καλημέρα κόσμε (!!!). Όπως θα έλεγε αγαπημένος μου Τσέχωφ (Συγγραφέας): “Τι υπέροχος καιρός σήμερα!!! Δεν μπορώ να αποφασίσω: Nα φτιάξω τσάι ή να κρεμαστώ;”. Υπέροχος κόσμος αγγελικά πλασμένος για όλους εμάς!

Έμεινα πολύ καιρό εκτός “αγωνιστικής δράσης” (…), απομονωμένος-αποκομμένος από τα κοινά. Είχα ανάγκη να εξαγνίσω την ψυχή μου, να “αυτοκαθαριστώ” από τον “ηθικό ρύπο”, από το στίγμα της αμαρτίας. Κλείστηκα στον εαυτό μου, προσπαθώντας μέσα από την μοναχικότητα και την μοναδικότητα να βρω τον δρόμο του φωτός και από εκεί να βγω έτοιμος για ένα ακόμα ξεκίνημα. Σίγουρα,  αγαπημένοι σύντροφοι: «Δεν είναι το τέλος. Δεν είναι καν η αρχή του τέλους. Αλλά είναι σίγουρα το τέλος της αρχής.».

Οι άνθρωποι που ζουν μοναχική ζωή, πάντα έχουν κάτι στο μυαλό τους για το οποίο ανυπομονούν να μιλήσουν. Και για αυτό, πιθανόν να ήρθε η ώρα να το κάνω σε όλους εσάς. Αυτούς τους ατέλειωτους μήνες, η μόνη μου “ακτίδα φωτός” ήταν τα βιβλία μου, οι μεγάλοι συγγραφείς, ο γάτος μου ο Μαξιμ ((όνομα από τον σπουδαίο συγγραφέα Γκόρσκι από τους πρωτοπόρους του ρεύματος του σοσιαλιστικού ρεαλισμού), και φυσικά ο φίλος μου ο Φον Δημητράκης που πλέον μέσω της τεχνολογίας μπορώ να τον ακούσω μέχρι και στα στενά- υγρά  σοκάκια και τους κήπους με τα φυλλοβόλα δένδρα της Αγίας Πετρούπολης.

Ναι σύντροφοι και συντρόφισσες, αγαπητοί/τες συνδαιτυμόνες του ομοτράπεζου τούτου. Είμαι ο Κάρλος το Τσακάλι,  είμαι πάντα δίπλα σας, σας σκέφτομαι και πάντα με ανοικτές κεραίες για όλα αυτά που “συνθέτουν” τη ζακυνθινή-ποδοσφαιρική-μικρή κοινωνία. Αυτό τον  μικρόκοσμο που δεν σα αφήνει πότε να πλήττεις!

Πίνοντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και αγναντεύοντας τον ποταμό Νέβα, αναπολώ εκείνες τις εποχές βλέποντας το άγαλμα του τσάρου Πέτρου Α΄ ( σ.σ. Πιότρ Α΄ Αλεξέγιεβιτς) με σκέψεις συνοδευόμενες από το θρόϊσμα των κίτρινων πλέον φύλλων των δέντρων. Η πίεση του Φον Δημητράκη ήτο έντονη τον τελευταίο καιρό να καθίσω να “συνθέσω” με αρμονία και με απόλυτη σοφία το “παζλ” του μικρόκοσμου του ποδοσφαιρικού Τζάντε!  

Ήταν για μένα,  ένα κίνητρο να γιατρέψω και να αναδιαρθρώσω την ταλαιπωρημένη ψυχοσύνθεσή μου και με ελεύθερο συνειρμό, να βρω (πρωτίστως) το  “Εκείνο”, το πρωτόγονο μέρος της ψυχικής συσκευής που δεν έχει όρια κατά τον ψυχαναλυτή και δάσκαλο  Σίγκμουντ Φρόϋντ.

Ο ιστορικός-αναγνώστης του μέλλοντος θέλω να πιστεύω,  ότι θα κρίνει με επιείκεια τα γραφόμενα ενός μεσόκοπου-παράξενου ταξιδιώτη (!!!).  Διότι,  όπως είχε πει ο αγαπημένος μου Μπουλγκάκοφ (σ.σ. συγγραφέας) “Οι όροι του καλού και του κακού εξετάζονται και παίζονται,  περιεχόμενο των βασικών ηθικών εννοιών του καλού και του κακού, του ύψιστου αγαθού, της τελειότητας, της αρετής είναι όλα εδώ, δίπλα μας, στην καθημερινότητα μας.

Το θεοκρατικό κράτος των μουλάδων!

Ο ΑΠΣ Τζάντε (ΑΠΣ Ζάκυνθος) πέρασε πλέον σε μια άλλη εποχή! Από την εποχή του 5D (Πεμποδιάστατου) και την μετέπειτα εποχή του “Πατερούλη” και του “Bic Mac” με τους γενναιόδωρους χορηγούς (που εν τέλει τον πρόδωσαν), το “κυανοκίτρινο καράβι” άλλαξε “πλοιοκτήτη”! Ανέλαβαν οι “μουλάδες του Ιράν”,  με θεοκρατικό ύφος ως σαν άλλοι Αγιατολάχ Χομεϊνί -Χαμενέϊ, εγκαθίδρυσαν νέο καθεστώς στη μεγάλη ομάδα του Τζάντε!

Ο ανώτατος άρχοντας της διακυβέρνησης είναι ο “Θεός” και η εξουσία ασκείται από τους “ιερατικούς” και τους εκπροσώπους του! Αυτοί οι “ιερατικοί” που είναι ολίγον νευρικοί (σ.σ. ακούστηκε σε μια Γ.Σ.) ασκούν την εξουσία με σιδερένια πυγμή και σιγά-σιγά έχουν στείλει στα “γκούλανγκ” της παλιάς Σοβιετίας (CCCP) όλους τους “αντιφρονούντες” με μεθοδικό τρόπο, ενώ κάποιοι άλλοι (…), “αντιφρονούντες” παραμείνουν εν πλήρει συνειδήσει σε καθεστώς σιωπής και έχουν χαθεί από το προσκήνιο και φυσικά από  αγαπημένο τους γήπεδο!

Το νέο αυτό “ιερατείο” εδώ 2 και κάτι χρόνια θέλει να οδηγήσει και πάλι τους εν ζακύνθω  αδελφούς- οπαδούς στη γη της επαγγελίας * της Β΄ Εθνικής (…) Ο “Vancel” με την Black & White γενειάδα είναι και πάλι στα πράγματα (!!!).  Ως,  ο “πνευματικός ηγέτης  της νέας διακυβέρνησης, μαζί με τον Αλέξιο με τα πούρα Cohiba τον Ζαφείρο τον μέγα, τον Διονύσιο τον μέγα “μέγιστρο”  , τον μέγα Παντελεήμων και τα αλλά παιδιά του “καθεστώτος” έχουν εγκαθιδρύσει… μια  νέα δυναστεία και ευελπιστούν ότι θα γίνουν κάτι σαν την δυναστεία των Χαν στην Κίνα που κυβέρνησε πάνω από 1000 χρόνια! Σύνθημα του καθεστώτος το : “Τσοβόλα, δώστα όλα (…)”, του παλιού ορθόδοξου Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ! Δόγμα τους:  Tο  ρητό του Ανίβα: ” “Aut viam inveniam aut faciam” (Είτε θα βρούμε το δρόμο, είτε θα τον φτιάξουμε).

 Βέβαια για την εγκαθίδρυση του καθεστώτος έχουν συμβάλει οι  “μαυροφορεμένοι Φρουροί της επανάστασης” (!!!). Βέβαια και  εδώ υπήρξαν αντιπαραθέσεις! Από τους πρώτους ηγήτορες του καθεστώτος, ο Μέγας Dion, αποστασιοποιήθηκε κι διαφώνησε με τις στρατηγικές του Ιερατείου και αποχώρησε και μάλιστα μέσω των ερτιζτιανών του Φον Δημητράκη ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του. Τώρα, χαλαρός και ωραίος απολαμβάνει τον πρωινό του περίπατο στους αμμόλοφους του Καλαμακίου!      

Αυτά τα καλά παιδιά του Ιερατείου, μετά από ήξεις αφίξεις,  έφεραν στο νησί το “μέγα στρατηλάτη” που λέει και μια ψυχή (?),  τον Λιάκουρα (σ.σ. Φυντάνης) ο οποίος,  μπαρουτοκαπνισμένος από τις “τιτάνιες μάχες” στα “μέτωπα του πολέμου”  Β΄ και Γ΄ Εθνικής όλα αυτά τα χρόνια,  ήρθε σαν ένας άλλος “Μαύρος Καβαλάρης” (σ.σ. Πλαστήρας) να οδηγήσει τις “ζακυνθινές ορδές” και να ρίξει τα “τείχη” της Γ΄ Εθνικής! Ήδη ο “Μαύρος καβαλάρης” έχει ρίξει 8 πόλεις και έχει την ομάδα στην κορυφή του λόφου!

Ω… πραγματικά τι ζει το ποδοσφαιρικό Τζάντε? Το δύσκολο και αδηφάγο «τέρας» του πνεύματος και της διανόησης με οδηγεί στην απόλυτη ολοκλήρωση του έργου στην κυανοκίτρινη κοινότητα!

Λέτε αγαπημένοι σύντροφοι, να γίνει “ευθυγράμμιση πλανητών” του ηλιακού συστήματος και η ομάδα να κάνει το κόλπο γκρόσο;  Πάντως οι κεραίες μου πιάνουν σήματα από τις άλλες ομάδες του ομίλου που αρχίζουν και ανησυχούν πολύ με την διαφαινόμενη άνοδο του Τζάντε! Βέβαια και στο νησί υπάρχει μια ανησυχία αν οι “μουλάδες” τελικά καταφέρουν να ανέβουν επίπεδο και εδραιώσουν το καθεστώς στην κυανοκίτρινη. Ενας που ανεβαίνει ψηλά στην ιεραρχία χωρίς βέβαια να θέλει οφίτσια είναι αυτό το παλικάρι από την απέναντι πλευρά της θάλασσας (από την Ηλεία ντε), που χρηματοδοτεί την “επανάσταση”.    

Ο καιρός  Ο καιρός γαρ εγγύς όπως θα έλεγε και ο τιτάνας συνωμοσιολόγος, συγγραφέας και εκδότης,  Δημοσθένης Λιακόπουλος (…).

Ενορία, οι καρδινάλιοι και ο Ρομπέρτο Ροσελίνι…

Το θέμα που ταλαντώνει τους νευρώνες του εγκεφάλου μου  τις τελευταίες ημέρες και μου έχει δημιουργήσει μια μικρή ψυχική διαταραχή είναι το τι πραγματικά θέλω (?).  Τι αγαπάω περισσότερο σε αυτή μου την ενασχόληση, με το αθλητικό «γίγνεσθαι» της νήσου μας; Την Ζακυνθάρα, το Ζάντε Λιγκ ή την ενορία Γαϊτανίου; Μέσα στη νύχτα… “βουτηγμένος- πνιγμένος” μέσα στην “δίνη” του πολυπλοκότατου μυαλού μου, προσπαθώ να βρω απαντήσεις για να “ποτίσω” το μαραμένο “Εγώ μου”.

Η πάλε ποτέ (αγαπημένη) “ενορία” Γαϊτανίου, είναι για πάντα μέσα στη σκέψη και στην καρδιά μου. Διότι πάντα δίνει αυτή την “εσανς” που αναζητώ για να καλύψει ενίοτε το ψυχικό κενό που μου δημιουργείται.

Από την ορθόδοξη Ένωση της δυναστείας του Τζέκινκς Χαν που τον έφαγαν μέσω δούρειου ίππου (?), πήγαμε στους εκσυγχρονιστές του “Dottore” και στην “πυρηνική σκάση” των παράτυπων δελτίων, που το Τσέρνομπιλ δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που συνέβη (Θου κύριε φυλακήν τω στόματί μου).

Από εκεί,  στο παλικάρι από την “Πόλη” με αυτό το τεράστιο επώνυμο και με το δικέφαλο αετό στην καρδιά,  ο οποίος προσπάθησε να καθαρίσει τους “στάβλους του Αυγεία”. Λίγο αργότερα,  παρέδωσε τα “ηνία” στο  Restart,  του : “Mαζί σου Ανδρέα για μια Ένωση νέα (!!!)”, τα εξηγώ ωραία;

Μόνο που… ένα βράδυ που βρέχε, που βρέχε μονότονα, εμφανίστηκε στο προσκήνιο ο “σεναριογράφος” ο νέος ” Ρομπέρτο Ροσελίνι  (σ.σ. Ιταλός Σεναριογράφος). Με στυλ “Ιταλικού νεορεαλισμού” άρχισε να απλώνει το σενάριο που είχε φτιάξει πάνω από τα γραφεία της Ένωσης. Με μοναδικό στόχο την πνευματική και ηθική εξόντωση του παιδιού της αλλαγής αλλά και της ίδιας της Ενορίας (!!!).  Η ταινία του Ροσελίνι “Roma Città aperta (Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη, 1945) είναι μία από τις γνωστότερες και σημαντικότερες ταινίες που προσέφερε στο κίνημα Ιταλικού νεορεαλισμού . Για τον εν΄ ζακύνθω “Ροσελίνι” ο τίτλος του σεναρίου και της ταινίας ήταν “Ενωση ανοχύρωτη πόλη”.

Ο στόχος επετεύχθη και το παιδί της αλλαγής αποχώρησε με πίκρα, αφήνοντας τα “ηνία” στον Νικόλαο τον Α΄ ο οποίος εξελέγη με εσωτερική διαδικασία ψήφων από τους “εν ζακύνθω- εν χριστώ αδελφούς καρδινάλιους”,  βγάζοντας μετά από 3 συνεχείς ψηφοφορίες τον “λευκό καπνό” από την “Kαπέλα Σιξτίνα”. Μόνο που,  στην “αδελφότητα” οι ισορροπίες ήτο διαταραγμένες, από την ανάδειξη του Νικολάου του Α΄ στην θέση του “θρόνου” με τους ερίζοντες να έρχονται σε αντιπαραθέσεις (!!!), αποκορύφωμα παραιτήσεις “καρδιναλίων” όπως αυτού του “νέου- παγανιστή” Άγγελου Α’ που  αποχώρησε από το σχήμα!

Στο σχήμα έμειναν ο Johny Sweet ο πρωτοπρεσβύτερος, ο οποίος ήθελε τον προεδρικό θώκο αλλά πήρε την καρέκλα της γραμματείας, ο διδάκτωρ της Βουδιστικής Θρησκείας Γκουρού που πιστός στρατιώτης παραμένει στις επάλξεις. O φιλόσοφος της  «νεοελληνικής σχολής» φιλοσοφίας, υποστηρικτής του Στέλιου Ράμφου και ντυμένος πάντα με απαράμιλλο  ιταλικό στυλ,  και φυσικά ακόμα δύο! Ο “νεοκόρος” με τα θυμιατά και τα λιβάνια και πιστός στον Νικόλαο τον Α΄ και “ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας” ο καθημερινός άνθρωπος με τις ατέλειές του, τα όνειρά του και τις αγωνίες του, όπως ο ήρωας στο βιβλίο του Μάκη Τσίτα (!!!).

 Μέσα σε καπνούς από τσιγάρα, μέσα από την υγρή και σκοτεινή αίθουσα, πίσω από τις βαριές κουρτίνες γράφτηκαν οι νέες σελίδες του ζακυνθινού ποδοσφαίρου και σαν μια νέα “Γιάλτα” έγινε το μοίρασμα του νέου ποδοσφαιρικού κόσμου (…).

Μόνο που…  πάντα ο νέος  “Ρομπέρτο Ροσελίνι” του Ζάντε Λιγκ, συνέχισε ακάθεκτος την συγγραφή νέων σεναρίων περί ηθικής βάζοντας στο στόχαστρο του και αυτό το παιδί (που το έχω πάντα στην καρδιά μου),  τον Σωκρατάκη. Ο νεανίας,  έχει πάρει τα ηνία της εν ζακύνθω γραμματείας και ως σαν άλλος “άτλαντας κρατάει τον ουρανό της “ενορίας” στις πλάτες του”, έχοντας γίνει σοφότερος με γνώση και δύναμη και από τα βάσανα με ασπρισμένα ολίγον μαλλιά!

Αγναντεύοντας το τοπίο, πίνοντας μια γουλιά από αυτό το κόκκινο κρασί από τους γνωστούς αμπελώνες του Κρασνοντάρ (Krasnodar Krai), ανοίγω το βιβλίο, αυτό το αριστούργημα του  Έρνεστ Μίλλερ Χέμινγουεϊ  «για ποιόν χτυπά η καμπάνα» και σκέφτομαι πόσες καμπάνες θα κτυπήσουν στις επόμενες εκλογές της επίσημης αγαπημένης μας Ενώσεως (?). Μέχρι στιγμής ο Νικόλαος Α΄ αντέχει και έμαθε ως σαν ένας καλός διπλωμάτης να ελίσσεται, έχοντας πλήρως(?),  “απογαλακτιστεί” από τον αδελφό και φίλο του, Πεπτοδιάστατο (5D) η αλλιώς: “H πολυπλοκότητα ενός αστείρευτου εγκεφάλου”,  Στυλιανό (…).

Κλείνοντας, μαθαίνω ότι μέλη της παλιάς ορθόδοξης ενορίας, σκέπτονται σοβαρά να επιστρέψουν και να διεκδικήσουν την προεδρία στις επερχόμενες εκλογές ! Ε ρε γλέντια που έχουν να γίνουν! Σκέφτομαι, πραγματικά με νοσταλγικό τόνο, τι να απέγιναν εκείνα τα παιδιά της παλιάς μας Ενορίας; Ο άρχων του όλου φωτός ο Κωνσταντίνος πιθανόν να στέκεται εκεί ακόμα μαρμαρωμένος (σ.σ. βασιλιάς), έξω από τα τείχη της Ενορίας και εκεί στην πύλη του Ρωμανού περιμένοντας ξανά το σύνθημα “Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικιά μας θα΄ ναι”. Ο “Μαρμαρωμένος βασιλιάς” μαθαίνω ότι κάτι κινεί στο παρασκήνιο (!!!). Άραγε τι να κάνει αυτό το ψηλό το παλικάρι που κάποτε είχε στις πλάτες του όλη την Ενωση; Ο Κλαύδιος ντε! Μαθαίνω ότι παρακολουθεί τα δρώμενα εξ΄ αποστάσεως, πικραμένος φυσικά, έχοντας ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του “Του Ουλιάνοφ το μειδίαμα…”.  

“Ακτινογραφία” της Ζάντε λιγκ!

Τα κεντρικά κύτταρα του γερασμένου πλέον  εγκεφάλου μου, προσπαθούν να συνθέσουν το παζλ της Ζάντε Λίγκ! Όπως οι ορμές και τα πάθη, οι άγνωστες δυνάμεις που κατευθύνουν τον άνθρωπο σε ενέργειες που αδυνατεί να ελέγξει, έτσι και εγώ μπαίνω στα βαθιά αυτού του αριστουργηματικού πρωταθλήματος! Εκεί που συγκρούονται το συνειδητό με το ασυνείδητο, εκεί όπου  εκδηλώνονται τα ανθρώπινα απωθημένα και όλα είναι τεντωμένα, ανάμεσα στο Αυτό, το Εγώ και το Υπερεγώ. Εκεί παίζεται πλέον το παιχνίδι! Θα προσπαθήσω να εμβαθύνω!

Η “πάππισα Ιωάννα” από το αυτόνομο κρατίδιο των Αμπελοκήπων έχει εγκαθιδρύσει μια “δυναστεία” στο πρωτάθλημα συνήθως στο πλαίσιο ενός φεουδαρχικού ή μοναρχικού συστήματος, διότι το Ρόϊδο είναι κάτι σαν φέουδο, όπως και το συμπαθές γήπεδο (!!!). Ο Έρωτας της πάππισας με τον Vascel (Βαγγέλα) έλαβε τέλος, όπως και η συμπάθεια της προς την μεγάλη ομάδα του νησιού. Στο γήπεδο εμφανίζεται πλέον ο Dottore που εκτελεί χρέη γιατρού και η “πάπισσα” ούτε μπουγάτσα πλέον δεν αγοράζει από το Bake House Cafe!

Στο συμπαθές ” ομόσπονδο κρατίδιο” του Γαλάρου και των Αγίων Πάντων οι άρχοντες έχουν κάνει την ομάδα, πολυεθνική-πολυσυλλεκτική και εφαρμόζουν πλήρως τη “woke ατζέντα». Διότι οι άνθρωποι εκεί έχουν κοινωνικές ανησυχίες και προωθούν την ισότητα μεταξύ των λαών. Έχουν πιάσει το νόημα, διότι η ομάδα έχει αλλάξει level και ακούγεται σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη! Το θέμα είναι αν η πολυσυλλεκτικότητα, μπορεί να κερδίσει το μοναρχικό πολίτευμα του Ρόϊδου (?).Ίδωμεν αδέλφια! Πάντως,  ο πάντα ψαγμένος και βαθιά φιλοσοφημένος “Μπον Μπον” έχει καταστρώσει τα πλάνα του. Μαζί με εκείνο το πράο παλικάρι με το ήπιο, γλυκό και ευπροσήγορο ύφος που ασκεί με επιτυχία την γεωπονική, έχουν δημιουργήσει ειδική σχολή για το πως μπορεί μια ομάδα που έχει καταργήσει τα σύνορα να ευδοκιμήσει εις το Τζάντε!

Στη “Λαική δημοκρατία” του Μαχαιράδου, το “Σοβιέτ” που έχει εγκατασταθεί εδώ και 3 δεκαετίες, οδηγεί με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού την ομάδα η οποία δεν παρεκκλίνει της πορείας της. Ο “δυτικός κόσμος” και ο καπιταλισμός εκεί δεν μπορεί να εισχωρήσει. Έχουν κλείσει τα σύνορα και οι αποφάσεις που παίρνονται- επικαιροποιούνται από το “εκτελεστικό γραφείο” και μάλιστα με την μορφή χειρόγραφου και όχι με τις νέες τεχνολογίες! Με την μορφή χειρόγραφου στάλθηκε αυτή η ιστορική επιστολή στον Φον Δημητράκη η οποία “ταρακούνησε” όλο το ποδοσφαιρικό σύστημα της Ζάντε λίγκ . Μια επιστολή που προσδίδε ρεαλισμό στην αφήγηση του τύπου “ανεπιθύμητος” , όπως οι «Περσικές επιστολές» του Μοντεσκιέ !!! Από εκείνο το βράδυ και μετά ο ποδοσφαιρικός κόσμος δεν είναι πια ο ίδιος! Η Λαϊκή Δημοκρατία έδειξε την αληθινή δύναμη της απέναντι στην ” Αδελφότητα” του μικρού δωματίου εκεί στην οδό αναπαύσεως (σ.σ. Διαιτητές). 

Στην ομάδα του ΑΟ Κατασταρίου, η κατάσταση μοιάζει σα να έχει παγώσει ο χρόνος. Διότι εδώ η σχετικότητα ή μέρος της Θεωρίας της Σχετικότητας, δηλώνει ότι ο χρόνος δεν είναι απόλυτος αλλά διαστέλλεται ή συμπιέζεται ανάλογα με την ταχύτητα και τη βαρύτητα. 10 χρόνια έχουν περάσει από εκείνο το απόγευμα με τα χειροκροτήματα για το γήπεδο εκεί στη Μονή που έπεσαν οι υπογραφές και από τότε μέχρι και σήμερα το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι μεγάλωσαν κατά 10 χρόνια ο φίλτατος Παπάγος και αυτό το παιδί με τον ωραίο τον λόγο ο Διονυσάκης ο Σκιαδόπουλος. Εκεί έχουμε μείνει στο όνειρο της ανέγερσης του γηπέδου! Προς το παρόν,  εκεί εξελίσσεται η χλωρίδα και η πανίδα με γοργούς ρυθμούς! Λέτε να το έχει φτιάξει το γήπεδο η “Μεσόγειος” (σ.σ. Εταιρία του Λίβα) και οι άνθρωποι να ζουν σε μια οφθαλμαπάτη? Πάντως… οι Μαυρογιαλούροι συνεχίζουν να ζουν ανάμεσά μας!

Εκεί στον Πλάνο και στην ομάδα του ΑΟ Τσιλιβή, έχουν πέσει σε οικονομική περιδίνηση. Το “ζωνάρι” έχει σφίξει και το ένα μνημόνιο διαδέχεται το άλλο με την νέα “εκσυγχρονιστική” διοίκηση να προσπαθεί να αλλάξει ρότα! Ακόμα και το σήμα άλλαξαν θέλοντας να γυρίσουν σελίδα, αφήνοντας την παλιά φρουρά στο περιθώριο. Που είναι εκείνα τα ένδοξα ΠΑΣΟΚΙΚΑ χρόνια στο Πλάνο, τότε που οι πράσινες και κόκκινες φανέλες των παικτών ήτο κεντημένες με χρυσά γράμματα; Τότε που… το: “Λεφτά υπάρχουν” έπιανε τόπο! Τώρα; “σκόνη και θρύψαλα” που λέει και ο τιτάνας Στέφανος Κορκολής! Η “τρόικα” βάζει νέους όρους στο τραπέζι όπως: “H ανάπτυξη θέλει θυσίες”. Το παλιό “κογκρέσο” έχει αποστασιοποιηθεί και όσοι πρόεδροι πέρασαν ετοιμάζουν ένα βιβλίο όχι  σαν και αυτό του Αλέξη του Τσίπρα. Διαφορετικό βέβαια,  εκπνευσμένο από τα 100 χρόνιας μοναξιάς του σπουδαίου  Κολομβιανού συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες!

Πάμε σε αυτό το ιδιαίτερο κεφάλαιο που λέγεται ΑΠΣ Ζάκυνθος! Ο “Τρισμέγιστος” και “πεμποδιάστατος” Στυλιανός, αναπολεί τις παλιές-μεγάλες ένδοξες ημέρες του “χρυσού αιώνα του Περικλέους!”.  Μέσα από τις βραδινές αναζητήσεις του μυαλού μου ψάχνω να βρω τα “δομικά στοιχεία” της προσωπικότητας του 5D. Του ανθρώπου που αγαπήθηκε και μισήθηκε ταυτόχρονα με την ίδια ένταση, αλλά που… πήγε την κυανοκίτρινη στον αστερισμό του Ωρίωνα! Τώρα, έχει την μικρή ομάδα (με το βαρύ παρελθόν) στα τοπικά.  Ζει “αυτοεξόριστος” μακριά (αλλά και ενίοτε κοντά) από την μεγάλη -κυανοκίτρινη αγαπημένη αφού το “θεοκρατικό καθεστώς” τον έχει συμπεριλάβει στην black λίστα! Διαβάζοντας το βιβλίο: “Η Ανατομία μιας Πτώσης”, του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι αντιλαμβάνομαι πως,  η πολυπλοκότητα αυτού του εγκεφάλου, βρίσκεται σε ένα υπαρξιακό αδιέξοδο! Ο μικρός κυανοκίτρινος ΑΠΣ είναι τελικά το “γιατρικό” της καθημερινής τριβής του με το ποδόσφαιρο.

Ο “ιερομόναχος”- “Δάσκαλος” του ζακυνθινού ποδοσφαίρου μετά από την μεγαλειώδη πορεία που έκανε στο χώρο της ανάπτυξης των λιλιπούτειων παικτών, βρίσκεται στο δύση της πολύχρονης ενασχόλησης του. Στο μικρό εκείνο δωματιάκι με τα δεκάδες κύπελλα και φανέλες παικτών κρύβεται όλη η αλήθεια για το ακριβώς έχει συμβεί τα τελευταία 30 χρόνια (!!!). Τώρα, οι εποχές άλλαξαν! Η λειψυδρία (ταλέντων) αλλά και ο αμείλικτος χρόνος βαραίνουν τις γερασμένες πια πλάτες του. Ο ίδιος με πνευματικότητα νεαρού έφηβου, προσπαθεί να μείνει στις επάλξεις με τον Έσπερο. Τον σκέφτομαι να συγγράφει βιβλίο με τίτλο: “Tα ένδοξα χρόνια μιας αυτοκρατορίας”, διαβάζοντας ταυτόχρονα Σταμάτη Κριμιζή (σ.σ. διαστημικός επιστήμονας  “ότι έχει νόημα στη ζωή”.

Εν συντομία…

Θα ήθελα να στείλω τους εγκάρδιους χαιρετισμούς μου στην “αδελφότητα της Ιεράς Σινδόνης”, εκεί στον “καθεδρικό ναό”,  στο μικρό δωματιάκι της οδού αναπαύσεως, εκεί που οι “εν χριστώ αδελφοί” προσπαθούν να λύσουν το αίνιγμα που ανάγεται στους Ναίϊτες και φτάνει ως τις μέρες μας. Εκεί όπου ο νέος “Λανουά” προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ “σφύρας και άκμονος”. Εκεί που στις συνεδριάσεις των αδελφών επικρατεί το μυστήριο και η προφητεία, σκεπάζει (ενίοτε)  δυσοίωνα τον “μεσαιωνικό καθεδρικό ναό”. Οι “Ιππότες της Μυστικής Αδελφότητας” περιπλανιούνται από γήπεδο σε γήπεδο έχοντας αφήσει υποσχέσεις για ακόμα μεγαλύτερα “love boat” εις το ζακυνθινό ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο!  

Αλήθεια τι να κάνει αυτό το ευτραφές αγόρι από την αυτόνομη περιοχή των Αλυκών; Έχει ακόμα την άσβεστη την φλόγα μέσα του σαν τον μέγιστο Σαμουήλ στο Κούγκι; Μαθαίνω, πάντα ότι ανεβαίνει συχνά-πυκνά στο “love boat” (που λέει ο Φον Δημητράκης) με αρκετούς “συνταξιδιώτες”, τόσο από την “Ενορία” και από την “αδελφότητα της Ιεράς Σινδόνης”,, όσο και από την τοπική εξουσία (βλέπε Δήμος). Ο χειμαρρώδης χαραχτήρας του,  μου δίνει εκείνη την “εσάνς” για να μπορέσω να δημιουργήσω περαιταίρω νέες πλοκές στο εγγύς μέλλον! 

Επίσης θέλω να στείλω εγκάρδιους χαιρετισμούς μέσω αυτού του κειμένου, στον άνθρωπο “κινητό ληξιαρχείο”, στις “μνήμες γηπέδων” που κάθε φορά που βγαίνει στα ερτζιανά, προσθέτει μια ωραία πινελιά στα μεσημέρια μας. Όπως επίσης και στον “Άγιο Ρομυρίου”,  τον “Άγριο”  για την ευθύτητα των λόγων του. Τέλος, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω από το παιδί με τις στοχευμένες ατάκες του που ενίοτε “φέρουν βαρύ οπλισμό!”. Το προσωνύμιο του  προέρχεται από τις λέξεις “πολύ” και “χρόνος”.  Τώρα τελευταία μαθαίνω  να τ΄ έχει βάλει με ένα πουλί που λέγεται Ατσάραντος! Ο λόγος; κανείς δεν γνωρίζει (!!!)       

Αγαπημένο μου κοινό. Είναι απόγευμα Κυριακής  7ης Δεκεμβρίου. Ο ήλιος έχει πλέον δύσει και το έχει αγκαλιάσει την πόλη! Μέσα σε αυτό το κρύο απόγευμα στην Αγία Πετρούπολη,  έχοντας δίπλα μου τον “Mαξίμ” (σ.σ.  γάτος),  κοιτάζω μέσα από το υγρό και νοτισμένο τζάμι, απέναντι τον ποταμό Νέβα (Neva) εδώ από “Βενετία του Βορρά” και θέλω τόσο πολύ να σας ευχηθώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, να έχετε υγεία και πνευματικότητα στη ζωή σας.

Με αυτές τις λέξεις, σας αποχαιρετώ νοερά και ευελπιστώ ότι θα τα ανταμώσουμε ξανά, μέσα από τον γραπτό λόγο. Και όπως λέει ο Χιλιανός ποιητής Πάμπλo Νερούδα: “Και με βλέπω ξεχασμένο σαν αυτές τις παλιές άγκυρες. Πιο θλιμμένα τα μουράγια σαν αράζει το βράδυ”.  Με αυτή την ποιητική διάθεση θα κλείσω αγαπημένο μου κοινό! Η ευχή μου για τον ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο του Τζάντε είναι μία: Να συνεχιστούν οι μέρες αγάπης με συχνότερη ένταση , έτσι ώστε κάποια στιγμή να τα πούμε και πάλι!

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

Hasta la victoria siempre!

Κάρλος το Τσακάλι!