Ένστικτα καταπιεσμένα, σκέψεις θαμμένες στα «βάθη» της ταλαιπωρημένης μου ψυχοσύνθεσης, με οδηγούν σε αδιέξοδο. Βλέπω, ακούω, γνωρίζω αλλά δε… μιλώ. Φυλακή! Το «μαύρο πέπλο» μιας επιπλέον νύχτας του σκοτεινού Νοέμβρη, έρχεται να με αναστατώσει, να με αφυπνίσει, ωθώντας με ξανά στο κατώφλι σου. Είσαι ότι μου απέμεινε. Ο «πυρσός» της αλήθειας, στέκει στα δικά σου χέρια. Ζέστανε με. Ένοχη σιωπή, πάθη και αμαρτίες, μοιάζουν με «θηλιά» στο μυαλό. Για πόσο ακόμη θα ζω… αυτή την κατάρα;
Όχι, δε φοβάμαι να «τσαλακωθώ» ενώπιον σου, δίνοντας μια ακόμη πνευματική «μάχη» με την στοίβα των χαρτιών. Το μελάνι της πένας «σιγοκαίει», έτοιμο να σκορπιστεί αρμονικά στο κιτρινισμένο από τον πανδαμάτορα χρόνο χαρτί. Το ταξίδι μακρινό. Πρέπει να το επισπεύσω, βιάζομαι. Βλέπεις δε μπόρεσα ούτε και απόψε να «δαμάσω» το Φερδινάνδο Μαγγελάνο, που στέκει καλά κρυμμένος, στο δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου μου. Εκεί όπου ο λατρεμένος μου παιδικός ήρωας, ανακάλυψε την παγωμένη και ξεχασμένη συνάμα «Γη του πυρός». Τι αντίθεση… θα σκεφτεί κανείς! Και όμως, μέσα από αυτό το αντιφατικό τοπίο, αναδύονται όλο και νέα ενοχικά μυστικά. Άφησε μου ξανά το τιμόνι της «καραβέλας» για να σε οδηγήσω στα σωστά «μονοπάτια». Έχε μου εμπιστοσύνη, δε θα σε απογοητεύσω!
Τα “φίλια πυρά” και ο αφοπλισμός του πάλαι ποτέ πρωτοπαλίκαρου
Νέος προορισμός ενόψει… καλέ μου επιβάτη! Η σκουριασμένη αλλά πάντα αξιόπιστη «πυξίδα» μου, με οδηγεί σε πορτοκαλί… σπυριάρικα «λημέρια», άγνωστα μέχρι πρότινος στην αφεντιά μου. Σεισμικές δονήσεις και παλιρροϊκά κύματα ταλανίζουν τελευταία την «ερυθρά θάλασσα». Δεν καταλάβατε; Να σας το κάνω λίγο πιο λιανά. Ο φίλος του Υψίστου, βρίσκεται εν τω μέσω απροσδόκητου επιθέσεως από «φίλια πυρά». Κάτι σαν τα νοράτλας στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας το «μαύρο» ‘74. Έχοντας υπό μερικό έως και ολικό έλεγχο της πρωτευουσιάνικη λεγεώνα, αμέλησε ή δεν προνόησε να καλύψει επαρκώς… τα «νώτα» του προς ανατολάς. Συμπέρασμα- αποτέλεσμα! Ξέσπασε «εξέγερσις» και ουδείς γνωρίζει τη μετέπειτα εξέλιξη της. Το στράτευμα παραμένει διαιρεμένο ψυχή τε και σώματι, εν τω μέσον του πολέμου. Σημείο επαφής ουδέν! «Και μεγαλώνει η απόσταση για εμάς…», όπως άδει η αγαπημένη Αννούλα στο θρυλικό «12». Το μπαϊράκι των εισαγόμενων «καπεταναίων», έχει για τα καλά σηκωθεί… μέρες τώρα! Ο «στρατηγός» βρίσκεται σε περισυλλογή, μπαίνοντας εις το δίλημμα «μένω- φεύγω». Παρά ταύτα η πιθανή αποχώρηση του, μόνο άτακτος δεν προβλέπεται. Και όποιος αντέξει! Ήδη οι ψαγμένοι του παρασκηνίου αντιλήφθηκαν την τελευταία κίνηση του, εις την «σκακιέρα» των εντυπώσεων. Ο πλήρης «αφοπλισμός» του πάλαι ποτέ… πρωτοπαλίκαρου, ήτο ορατός και εμφατικός, ακόμη και στους πλέον αδαείς. Και το σήριαλ… συνεχίζεται!
Η διαφορά φιλοσοφίας και η απομάκρυνση… από τον ίσιο “δρόμο” του Θιβέτ!
Επιστροφή στο όμορφο και πάνω απ’ όλα «ελκυστικό» ακρωτήρι της Γαλαζοπράσινης ελπίδας. Η λιακάδα έδωσε ξανά τη θέση της στην συννεφιά, πάνω που πήγε να σχηματιστεί… νέο ουράνιο τόξο στα «Γαλάζια Πελάγη» του. Η έλλειψη «δρομολογίου» την εβδομάδα τούτη, δίνει περιθώριο περισυλλογής και ανασύνταξης στη «νέα τάξη πραγμάτων». Μέχρι εδώ καλά. Αλλά κάτω από τις πέτρες στην ακρογιαλιά, κρύβεται θαμμένο ένα μεγάλο μυστικό, μόνο για… μυημένους. Ο Τσάκαλος ανακάλυψε «σεντούκι χρυσού». Να γίνω κατανοητός; Η σύμπνοια, η ταύτιση απόψεων και η ομόνοια που χαρακτήριζαν την ηγεσία του κινήματος, διέρχεται σοβαράν κρίσην… τας τελευταίας ημέρας . Μια ψυχρασία και όλα τα εις –σία, μυρίζομαι εις το εσωτερικό της κυβέρνησης ή τουλάχιστον αυτά τα μηνύματα πιάνουν οι «κεραίες» μου. Ο «εκτελεστής» της οργάνωσης και εκλεγμένος αρχηγός της Ευάγγελος, δεν είναι πλέον τόσο κοντά πνευματικά… με τον διδάσκαλο Δαλάϊ, δείχνοντας να απομακρύνεται από τον ίσιο δρόμο του «Θιβέτ». Από την άλλη ο εμπνευστής και θεωρητικός καθοδηγητής του όλου εγχειρήματος, έχει… καιρό να μαζέψει ατόφιο το λοιπό «ποίμνιο» εις τη γιάφκα του Ποταμού «Νείλου». Υπάρχουν απουσίες μαθαίνω από την ολομέλεια της βουλής, με κυριοτέρα αυτή του καπετάν Ανδρέα Ζέπου, που κινδυνεύει να μείνει από… αδικαιολόγητες απουσίες, επαναλαμβάνοντας την τάξη! Διαφορά φιλοσοφίας το λένε οι γραμματιζούμενοι! Κάνω λάθος;
Αγάπη που έγινες… δίκοπο μαχαίρι!
Συνεχίζω με αγαπημένο… Ευάγγελο, υπό διαφορετικό πρίσμα και συχνότητα! Όντας απορροφημένος στη μαγευτική «αύρα» του ραδιοφωνικού «αέρα» του Παλλαϊκού κινήματος των 91.8, αντελήφθην το πώς… η αγάπη «βαπτίζεται» μίσος και αντιστρόφως σε μικρό χρονικό διάστημα. «Αγάπη που έγινες… δίκοπο μαχαίρι», τραγουδούσε με τρεμάμενη- σπασμένη φωνή η αείμνηστος Μελίνα (Στέλλα εν προκειμένω), ζώντας τον κινηματογραφικό της έρωτα με το «βαρύ» και ασήκωτο γόη της εποχής Γιώργο Φούντα. Υπάρχει άραγε εγχειρίδιο για το πώς διαλύεται μια δυνατή φιλία, εν ριπή οφθαλμού; Σαφώς και ναι! «Η νεράιδα και το παλικάρι» είχε και συνέχεια, βγαίνοντας σε τριλογία σαν τον «άρχοντα των δαχτυλιδιών». Η κοινή γραμμή πλεύσης μετετράπη σε «κόκκινη» όταν ο συμπαθής νεαρός παράγων, τράβηξε άλλο «δρόμο» από εκείνον της αρετής, όπως τον εδίδαξε η τέως Πάπισσα και το αλήστου μνήμης «Βατικανό» της. Η νεοσύστατη αλυσίδα καταστημάτων «Κοιλαράδες Α.Ε.» αποτέλεσε την αρχή του τέλους, για τους παραλίγο… κουμπάρους. Αφού η κόντρα μεταδόθηκε και στην ποδοσφαιρική «τσόχα» με τα γνωστά αποτελέσματα, πέρασε πλέον σε άλλα πιο προχώ… επίπεδα! Αυτό εννόησα από τα συμφραζόμενα … αναγνώστη μου, ακούγοντας το «παλικάρι» να φωτογραφίζει τη «νεράιδα» με πόλαροϊντ, τόσο ανφάς, όσο προφίλ και ντουμπλ φας, κατηγορώντας την για οργανωμένο- υπόγειο σχέδιο. Ήτοι για τη μη παραχώρηση του χωραΐτικου «Σαντιάγο Μπερναμπέου» για αθλοπαιδιές πάσης φύσεως, εις το Γαλαζοπράσινο κολέγιο. Θα μείνουν άραγε αναπάντητες… σαν τις κλήσεις των Δάντη- Παπαρίζου, οι «ταβανόπροκες» του Βανζέλ;;; Θα περιμένω τας νέας… εξελίξεις, από Δήμο μερία και θα επανέλθω. Αν φυσικά υπάρξουν!
Άσε με λίγο να χαρώ, να πιω το γάργαρο νερό… του παραδείσου!
Επίλογος φίλε μου αναγνώστη, με κάτι για πολύ… ψαγμένους. «Το μερδικό μου απ’ τη χαρά, μου το χουν πάρει άλλοι», τραγουδά ο Στυλιανός ο Πεμπτοδιάστατος, μετά από κάθε κερδισμένη «μάχη» στο «Κόσοβο» της Φούτμπολ Λίγκας. Και όμως! Δε μπορεί να σκάσει το χειλάκι του μετά από «τρίποντο». Είτε αυτό προέρχεται από τα 6.25 α λα παλαιά, είτε από τα 6.75 α λα NBA που γνωρίζει καλύτερα, ως γνήσιο τέκνο της «μητέρας» Αμερικής. Τι του κόβει τη χαρά; Τι δεν τον αφήνει να πάει στην «πηγή», πίνοντας και αυτός ο καψερός το γάργαρο νεράκι της επιτυχίας; Τζιπάκι 4Χ4 οδηγά εφέτο… αλλά! Κάλλιο να χάνει, παρά να κερδίζει. «Τροφή» για σκέψη και για νέα ποίηση σε άλλη ραψωδία που θα ακολουθήσει οσονούπω.
Τα σέβη μου…
Και για το γνήσιο της υπογραφής
Κάρλος το Τσακάλι!