Σύντροφοι και συντρόφισσες, αγαπητοί
συνδαιτημόνες του «ομοτράπεζου» τούτου. Με δάκρυα χαράς στα μάτια και με το
αίσθημα του καθήκοντος να ξεχειλίζει από τα γέρικα στήθη μου, είμαι εις την
ευχάριστον θέση, όπως σας ανακοινώσω τα κάτωθι:
«Ζακυνθινέ λαέ, γνώριμη η γραφή που διαβάζεις. Είμαι ο Κάρλος το Τσακάλι και είμαι ζωντανός»!
Συγχωρείστε με, για το μικρό «δάνειο» από τον πύρινο λόγο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στα Κυπριακά ραδιόφωνα, τις μαύρες ημέρες του 74’ αλλά πρέπει να το φωνάξω δυνατά να ακουστεί ως τα πέρατα της Γης:
ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!
Κοινό μου αγαπημένο, εσύ είσαι αυτό που θα κρίνεις αν ο μπάρμπα- Κάρλος είναι σαν το «παλιό καλό κρασί» σαν μια άλλη Ελένη Φιλίνη ή αν ήρθε η ώρα να πάρω τα μπογαλάκια του και να περάσω στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ως ένας φτωχός πλην τίμιος δοκιμιογράφος.
Πέρασαν χρόνια από τον τελευταίο μας «χορό» και ομολογώ ότι είμαι βαθύτατα συγκινημένος που μου ξανάρθε έστω και καθυστερημένα η θεία έμπνευση που με είχε εγκαταλείψει την τελευταία πενταετία.
Όπως ο Οδυσσέας επέστρεψε στην «Ιθάκη» του, έτσι και εγώ βρήκα τον δρόμο μου που ήτο μακρύς στον πηγαιμό, παρότι ποτέ δεν το ευχήθηκα να είναι τέτοιος!
Η σχέση που χτίσαμε μαζί στα χρόνια της αθωότητας, που λέει και ο ληξίαρχος Ζακύνθου Ντίνος Ηλιόπουλος ο Β’, τότε που οι λέξεις κατείχαν σπουδαία σημασία στο κοινωνικό- πολιτικό- αθλητικό γίγνεσθαι του τόπου τούτου, ήτο για μένα η «κινητήριος δύναμη» μου.
Αυτή που έκαμψε τους ισχυρούς ενδοιασμούς του μυαλού μου για να φύγω από το pause και το mute και να πατήσω ξανά το play σε αυτή τη δαιδαλώδη σχέση μας! Από τότε έως και σήμερα, «σκουριασμένος» σαν τα καράβια που δέθηκαν για πάντα στα λιμάνι ή πήγαν στα Ναυπηγεία για επισκευή, αναπολώ τις καλές και μεγάλες στιγμές που ζήσαμε μαζί.
Με συντροφιά με το νέο μου γάτο, τον Μαξίμ, μιας και ο Σεργκέϊ αυτός που σου πρωτοσυστήθηκα, μας άφησε για το «αιώνιο ταξίδι», ξεκινώ τις πρώτες μου αράδες για να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων και να ανταποκριθώ όπως οφείλω σε σένα και τη φήμη μου.
Γιατί Μαξίμ θα αναρωτηθεί κανείς! Για να τιμήσω τον τιτάνα Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πεσκόφ γνωστό και ως Μαξίμ Γκόρκι. Έναν από τους αγαπημένους μου Ρώσους συγγραφείς (το αίμα νερό δε γίνεται) από τους πρωτοπόρους του ρεύματος του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.
Το Γκόρκι για την πληροφόρηση σου κοινό μου, το επέλεξε ως ψευδώνυμο που θα τον ακολουθούσε για πάντα, επειδή σημαίνει πικρός. Αντιτάχτηκε πολλάκις στο τσαρικό καθεστώς και πέρασε πολύ καιρό στις φυλακές και στην εξορία (το αναφέρω επιγραμματικά).
Όπως πικρή σαν γκρέιπφρουτ μέσα από τα κείμενα μου, γίνεται και η αφεντιά μου ενίοτε, για να τιμήσω τον μεγάλο διδάσκαλο!
Πάει καιρός που μέσα μου σιγόκαιγε η «φλόγα» της επιστροφής στην ενεργό πάλη. Έπραξα εν τέλει κατά του δαίμονος εαυτού μου και να είμαι πάλι πίσω στις επάλξεις.
Σαν άλλος Δάντης, πήγα από την «κόλαση» στο «καθαρτήριο» και από εκεί στον «Παράδεισο», μπας και ξαναβρώ τη Βεατρίκη μου.
Η μόνη μου επαφή- σύνδεσμος μου μαζί σου, ο άνθρωπος που μου έβαλε το «σκουλήκι» της δημόσιας γραφής, ήταν και θα παραμένει ένας!
Ο Φον Δημητράκης των ερτζιανών, ο διευθυντής του καθημερινού ραδιοφωνικού καφενείου, ο μοναδικός στο μάταιο τούτο κόσμο που γνωρίζει την αληθινή μου «ταυτότητα».
Ο κληρονόμος του λόγου μου, η αρχή και το τέλος. Έχοντας περάσει προ πολλού τις εξετάσεις περί εχεμύθειας και απολύτου σιωπής, όροι απαράβατοι που είχα θέσει εξαρχής για την παράδοση της πνευματικής μου ιδιοκτησίας, συνεχίζει να χαίρει της απολύτου εμπιστοσύνης μου.
Αν αφήσω πρώτος τον μάταιο τούτο κόσμο, θα έχει την δικαιοδοσία να αποκαλύψεις ενώπιον σου κοινό μου, ποιος είμαι και γιατί μπήκα στον «στίβο» της αποκρυπτογράφησης των μυστικών αρχείων του Βατικανού.
Έχοντας πλήρη επίγνωση της κατάστασης που έχει πλέον διαμορφωθεί, γνωρίζοντας το προσκήνιο αλλά και το παρασκήνιο του ποδοσφαιρικού «Τζάντε», πάντα με την καθοδήγηση του Φον Δημητράκη, είμαι έτοιμος να στα εξηγήσω ωραία (όπως έλεγες και ο γίγας Αλέφας) ή να στα κάνω «πενηνταράκια», ατάκα που αναγκάζομαι να δανειστώ εκ νέου, από τον αείμνηστο Γεωργίου τη φορά τούτη.
Όπως θα έγραφε και ο μεγάλος Φιόντορ Ντοστογιέφσκι σε ένα από τα πλέον ιδιαίτερα μυθιστορήματα του: «Οι σημειώσεις από το υπόγειο», όλα παίρνουν ως δια μαγείας την θέση που πρέπει στην ύλη της ασημαντότητας».
Έτσι και στην δική μας περίπτωση, όλα συνωμοτούν, έτσι ώστε η κίνηση της (δική μας) ύλης να γίνεται με τέτοια αρμονία που δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο στο νησί των ποιητών.
Όλα κινούνται με αρμονία και ευλάβεια, προσφέροντάς μας ένα καθημερινό τελετουργικό βγαλμένο μέσα από τα μυθιστορήματα όπως το «ο θρίαμβος της ομορφιάς» του Αυστριακού συγγραφέος, εβραϊκής καταγωγής Γιόζεφ Ροτ. Σε έναν κόσμο όπου την ομορφιά, αρχικά δε βλέπει κανείς, αλλά στο τέλος υπάρχει παντού και επικρατεί κατά κράτος.
Και αυτή την «ομορφιά» στο «Φιόρο του Λεβάντε» την δημιουργούν όλα τα «φιόρα» της παραγοντικής ποδοσφαίρου. Παλιοί και νέοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
Ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Και στο σημείο τούτο ήρθε η ώρα να καταπιαστώ, με τους δικούς μου ήρωες της τοπικής Μάρβελ.
Αυτούς που δημιούργησα σε συνεργασία με το ραδιοφωνικό καφενείο, τον Φον Δημητράκη και τον νεανία Σωκρατάκη που όπως επληροφορήθην by the way, μετετράπη εις «εφημέριο» της Ενορίας Γαϊτανίου και τον βλέπω έτοιμο για «Πρωτοσύγγελο»!
Από τον Πεμπτοδιάστατο στην Πάπισσα, απ’ τον Τζέκινς Χαν, στον Βανζέλ, απ’ τον Τσάρο Χαράλαμπο Β’ στον Καπετάν Ανδρέα Ζέπο (όχι τον Σταύρακα τον Πεμπονάρη από τους Αγίους Πάντες) και από τον Johny Sweet τον πρωτοπρεσβύτερο, στον Nick the greek, τον Γκουρού και τον νέο- παγανιστή Άγγελο Α’!
Βλέπεις κοινό μου τι γκάμα σου έχω; Και που είσαι ακόμα! Το «μενού» θα εμπλουτίζεται σταδιακά με νέους σούπερ- ήρωες. Όρεξη να έχεις να διαβάζεις!
Ξεκινάμε και τελειώνουμε με το θέμα των ημερών που κάνει και τζιζζζζζ.
Το όμορφο καλοκαιρινό στόρι, το «στάσου μύγδαλα» του 2024-25 ανάμεσα στον τίμιο Βοσκό και την όμορφη τουρίστρια έχει πολύ έρωτα και love.
Σε μια νεότερη εκδοχή του μοιάζει με την κρουαζιέρα της γνωστής βιντεοταινίας των 80’s «περάστε, φιλήστε, τελειώσατε», με τον Σταμάτη Γαρδέλη (από τη Λιθακιά) και τον Πανούλη Μιχαλόπουλο, τον fake γιο του Γοδοσάκη για όσους ενθυμούνται βεβαίως- βεβαίως.
Η εαρινή ισημερία, που λες κοινό μου, ήρθε με καθυστέρηση στην αγαπημένη Ενορία Γαϊτανίου, που ξέρετε πόσο λατρεύω από παλαιόθεν.
Όχι στις 21 Ιουνίου όπως τη γνωρίζατε μέχρι και σήμερα αλλά στις 6 Αυγούστου, δημιουργώντας μια καυτή αέρινη μάζα πάνω από το συμπαθές ταλαιπωρημένο κτήριο και το άλλοτε ποτέ κραταιό Ενωσιακό, που στέκει παραπονεμένο και ξεχασμένο από τον Θεό τον ίδιο. Μια «μάζα» που τείνει να εξελιχθεί σε «λάβα» που θα κάψει τα πάντα στο διάβα της.
Το «εμπρός Ανδρέα για μια Ελλάδα νέα» ήτο όπως θα ενθυμίστε αγαπητοί συνδαιτημόνες, το σύνθημα που στα χρόνια της αλλαγής δονούσε την Ελλάδα από τον Έβρο έως το Καστελόριζο.
Το «εμπρός Ανδρέα για μια ενορία νέα» ήχησε δυνατά το βράδυ της 29ης Ιανουαρίου 2024 μέσα στο Πνευματικό Κέντρο της νήσου μας, όταν δεκάδες άνθρωποι του πνεύματος και των γραμμάτων, μαζεύτηκαν δίνοντας την ψήφο εμπιστοσύνης τους, στον άνθρωπο με το όνομα βαρύ σαν ιστορία και τους συν αυτώ. 12-2 Κύριοι. Όχι τίποτε μπιρμπιτσόλια!
Οι μήνες πέρασαν, η «κατσαρόλα» σιγόκαιγε και ο Καπετάν Ανδρέας Ζέπος, μη αντέχοντας την επίθεση του «Αττίλα» από Γη, ουρανό και θάλασσα, δεν άντεξε, κουνώντας μαντίλι (ζακυνθινό) και αφήνοντας την ενορία ορφανή!
Σαν άλλος «Στράτος» που όταν έφυγε παρέλυσε το κράτος, έτσι και ο πρώην Μητροπολίτης ποδοσφαίρου Ζακύνθου, επέλεξε να αφήσει τη λοιπή «Ιερά Σύνοδο» και τον μάταιο κόσμο της παραγοντικής.
Ξάφνου άπαντες έπεσαν στην ορφάνια, μόνοι και αβοήθητοι με τη μητέρα ΕΠΟ (μεγάλη η Χάρη της) να μην αναγνωρίζει τους εναπομείναντες καρδινάλιους ως παιδιά της.
Η αλλαγή Πάπα, η μετάβαση από τον Βενέδικτο (Τάκη) στον Φραγκίσκο (Μάκαρο) έφερε τα πάνω- κάτω, με την άλλοτε κραταιά και παντοδύναμη Ενορία να μετατρέπεται εν μια νυκτί σε ένα από τα «αποπαίδια» της μητρόπολης Αθηνών.
Ω μοντιέ που λένε και οι Γάλλοι! Ίσως και αυτός να ήτο ο λόγος που ο Καπετάν Ανδρέας Ζέπος μας άφησε γεια τόσο γρήγορα και απροσδόκητα!
Οι αλλαγές το δίχως άλλο κοσμοϊστορικές! Μια ευθυγράμμιση πλανητών που εξαφάνισε τους «δεινόσαυρους» και έφερε ξανά στο προσκήνιο τους «τυραννόσαυρους».
Η κατάσταση στην δύστυχη ενορία μοιάζει σαν να έπεσε μετεωρίτης και οι εναπομείναντες αδελφοί καρδινάλιοι, προσπαθούν να σώσουν οτιδήποτε και αν σώζεται που λένε και οι Κατσιμηχαίοι! Μένουν μονάχοι στο παρών τους και ας έχουν τις συνέπειες του Νόμου, συνένοχους στον φόνο δεν τους έχετε!
Βέβαια μετά και την εθελούσια έξοδο του Καπετάν Ανδρέα Ζέπου, το έδαφος ήτο πρόσφορον και δεν άργησαν να παρουσιαστούν οι πρώτοι δελφίνοι (κατά τη Ν.Δ) ή οι λοχαγοί (κατά το ΠΑΣΟΚ ευαγγέλιον).
Και τώρα που ένα σπίτι καίγεται και παίρνω μαζί του φωτιά που λέει και η Νατασούλα μας στο γνωστό άσμα, ποιος θα σώσει την ενορία από την λουμπάρδα;
Θυμάστε την παλιά διαφήμιση του Carnation; «Έπιασε φωτιά η αποθήκη του Σαμ, κινδυνεύει η Λόλα. Τη Λόλα απ’ τη φωτιά ποιος θα τη βγάλει; Μόνο ο Carnation έχει δύναμη μεγάλη».
Κρίμα, πολύ κρίμα, τόσα «λαδοτύρια» αρίστου ποιότητας πήγαν στράφι!
Κοινό μου, όπως ήδη γνωρίζεις, ο Καπετάν Ανδρέας Ζέπος, επέστρεψε καθ’ ολοκληρίαν εις τας επιχειρηματικάς δραστηριότητας του, και παρότι φέρων το επώνυμο του μεγάλου σοσιαλιστή ηγέτη, όπως διαφαίνεται θα ακολουθήσει τακτική «Καραμανλή» επιλέγοντας τον δρόμο της χρόνιας σιωπής.
Η δική του «Ραφήνα» θα γίνουν τα θρυλικά Καμπασέϊκα που λέει και ο Φον Δημητράκης στο ραδιοφωνικό του καφενείο, παρουσιάζοντας καθημερινώς τους αναρίθμητους υποστηρικτάς του. Τουλάχιστον δε θα παίζει playstation σαν την τέως Πρωθυπουργάρα μας, γιατί έχουμε και δουλειές.
«Και τώρα, τι γίνεται τώρα»; Το λέει και το άσμα του Βασιλάκη! Οι λοιποί «καρδινάλιοι» έχουν πάρει ήδη θέση στο πόντιουμ και ετοιμάζονται να τρέξουν για το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα. Την περίφημη κούρσα της μιας ανάσας! Δεν είναι όμως μόνοι, έχουν και παρέα! Και τι παρέα…
Την καλύτερη!
Από την επανάσταση των μπολσεβίκων ο Τσάρος Νικόλαος ο Β’ έχασε την εξουσία. Στην δική μας περίπτωση ο δικός μας «Τσάρος» ο Χαράλαμπος ο Β’, προαλείφεται για την «ολική επαναφορά» σαν άλλος Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ!
Χρόνια στο «κουρμπέτι» και όντας εκ των ιδρυτικών πρωτοσύγκελων της Ενορίας από το παλαιό ορθόδοξο 1987 τότε που ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φιλίππου και τα άλλα παιδιά «λύγισαν» την άλλοτε κραταιά Σοβιετική Ένωση με τις βολές του τίμιου Γίγαντα Ανάργυρου Καμπούρη, ο Χαράλαμπος ο Β’ (ο Α’ για να μην μπερδεύεσαι κοινό μου, υπήρξε εξέχων μέλος στην παλαιά ορθόδοξη Κυβέρνηση του Τζένκινς Χαν) βλέπει (διαβλέπει) ότι η διάσπαση των «καρδινάλιων» είναι ορατή και αόρατη ταυτοχρόνως και όσο ζει ελπίζει!
«Dum spiro spero» που έλεγαν και οι σοφοί Λατίνοι. Παρά την βαριά ήττα που υπέστη πριν μερικούς μήνες από τον Καπετάν Ανδρέα Ζέπο, δηλώνει πανέτοιμος για τη μεγάλη επιστροφή. Το θρυλικό come back (όχι στον έρωτα σου, που λέει και η Άντζελα η Θεά).
Σαν «Τσάρο» τον μάθαμε και τον αγαπήσαμε αλλά τώρα ε-ε-ε έρχεται όπως ψιθυρίζεται δεξιά και αριστερά, σοφότερος να πάρει αυτό που του στέρησαν εκείνη την αποφράδα ημέρα!
Όσο μάλιστα βλέπει να απλώνεται μπροστά του η «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» μεταξύ των λοιπών καρδιναλίων τόσο ανεβαίνει η πίστη και η θέληση του για να κάνει το «κόλπο γκρόσο» για την επιστροφή του στη εξουσία.
Ω μα στάσου! Πίσω από τον Χαράλαμπο τον Β’, ποιος είναι αυτός ο αψηλός, ποιος είναι αυτός ο τύπος; Είναι ο ντοτόρος; Ο γιος του Βαρδάρη; Το καρντάσι του Βορρά; Ω Μοντιέ θα ξαναπώ!
Τι και αν πέρασαν τα χρόνια, τι και αν αποχώρησε από το πόστο του Μητροπολίτης Ποδοσφαιρικής Ζακύνθου, ο Λεωνίδας ο Α’ είναι κοντά στον αγαπημένο φίλο και πρώην συνεργάτη του, έτοιμος με το εκτόπισμα του να κάνει σκριν σε κάθε αντίπαλο μαρκάρισμα και με πικ εντ ρολ να του στρώσει το δρόμο για να καρφώσει σαν τον Ντομινίκ Γουίλκινς!
Άλλωστε, αφού άλλαξε και ο Πάπας, με τον Βενέδικτο του Νότου να κάνει χώρο στον Φραγκίσκο τον Βόρειο, το «έδαφος» είναι πιο πρόσφορο από ποτέ! «Νομίζω»; Που έλεγε και ο Θρασύβουλας Παπαμιχαήλ στην Αλίκη;
Μέσα σε αυτό τον στρόβιλο, να σου εκεί αγέρωχος και ο Πεμπτοδιάστατος! Έχοντας πάρει την μπαγκέτα ανά χείρας δίνει τον ρυθμό στη νέα συμφωνική ορχήστρα της Βιέννης ανεβάζοντας την «Τοκάτα και Φούγκα σε Ρε Ελάσσονα» του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ με πρώτο «βιολί» τον αχώριστο σύντροφο και αιώνιο αντιπρόεδρο πασών των Ζακυνθίων Nick the greek. «Εμείς οι δυο σαν ένα δυο σώματα ενωμένα, σε γιορτές, σε ενορίες (σαν του Γαϊτανίου) στα γήπεδα, στα τρένα» που λέει και ο Κύπριος αοιδός Μιχαλάκης. Αχώριστο το δίδυμο τούτο.
Μα ξάφνου όπως αγναντεύω το γαλάζιο, να σου και η Πάπισσα της Λήμνου, Ροδάνθη η Πρώτη και τελευταία (το έσπασε το καλούπι ο Θεός), να ραίνει με βάγια τον αρχικαρδινάλιο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, πρωτοπρεσβύτερο και πάνσοφο Γέροντα -με την καλή έννοια- Johnny Sweet. Μπας και «γλυκάνει» λίγο η κατάσταση με τόση πίκρα που έχει πέσει εκεί μέσα τελευταία. Αν δεν ξέρει ο «Ζαχαροπλάστης» τότε ποιος;;;
Έτοιμοι να διαμορφώσουν εξελίξεις, κοινό μου αγαπημένο, εμφανίζονται και οι λεγόμενοι «νέο- παγανιστές». Σαν διδάκτωρ της Βουδιστικής Θρησκείας ο «Γκουρού» Νικόλαος Β’, φαίνεται να «ψήνεται» κατιτίς παραπάνω με την περίπτωση του εκπροσώπου των νέο-παγανιστών Αγγέλου Α’ τση Ρίζας, που σύμφωνα με πληροφορίες του «Τσακαλιού» έχει και τις ευλογίες του Τέως Μητροπολίτη για την αντικατάσταση του. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι κακές γλώσσες! Πιπέρι στο στόμα!
Σας έχω και άλλα από το αγαπημένο Γαϊτάνι αλλά δεν θέλω να πάθετε και overdose μετά από τόσο καιρό που σας έχω αφήσει απροπόνητους.
Κοινό μου, μέσα στην απόλυτη παράνοια του θερμού αυτού καλοκαιριού, ήρθε η ώρα του επίλογου σε αυτό το πρώτο μου σημείωμα.
Το θέμα της ενορίας θα αναλυθεί ενδελεχώς και στα προσεχώς.
Υπόσχομαι!
Άλλωστε, χρίζει ιδιαίτερης προσοχής και ψυχανάλυσης σε σημείο που και ο ίδιος ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ψυχίατρος και ιδρυτής της επιστήμης τούτης, θα δυσκολευόταν να λύσει το σύμπλεγμα μέσα από τα αδιέξοδα που έχουν προκύψει.
Με την ευχή να συνεχιστούν στο εγγύς μέλλον τα ανάλογα φλερτ που θα αναγκάσουν τον ερωτικό Χιλιανό ποιητή Πάμπλο Νερούδα να απαγγείλει μέσα στο σεληνόφως του Αυγούστου, στην αγαπημένη του Ματίλντε τα «Εκατό ερωτικά σονέτα», κοινό μου αγαπημένο, σε φιλώ στοργικά στο κούτελο και σου απευθύνω τους θερμούς μου αγωνιστικούς χαιρετισμούς.
Hasta la victoria siempre!
Για το γνήσιο της υπογραφής
«Κάρλος το Τσακάλι»