Παναγιώτης Γιαννάκης… Ένα όνομα, μια ιστορία!
Και όμως το ζήσαμε και αυτό. Μια από τις μυθικές μορφές της ελληνικής- ευρωπαϊκής καλαθοσφαίρισης και μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες της χώρας αυτής, βρέθηκε στα λημέρια μας κάνοντάς μας να τσιμπιόμαστε για το αν στ’ αλήθεια τον είδαμε από κοντά ή είχαμε κλείσει τα μάτια και ονειρευτήκαμε ότι συνέβη κάτι τέτοιο, στη μικρούλα Ζάκυνθο.
Και όμως! Ο θρυλικός “δράκος” ήταν αυτοπροσώπως παρών, στο κλειστό της Παναγούλας, για να δώσει λίγη από τη σοφία του και τις εμπειρίες του σε μικρούς και μεγάλους που έκαναν τον κόπο να αφιερώσουν το κυριακάτικο πρωινό τους, για να δουν από κοντά έναν από τους κορυφαίους (αν όχι τον κορυφαίο) μπασκετάνθρωπο της χώρας μας, στο σύνολο της καριέρας του.
Τι να πει κανείς για τον άνθρωπο που μαζί με τον παγκόσμιο Νίκο Γκάλη, έβαλε το μπάσκετ στα σπίτια όλων των Ελλήνων; Τι να πει κανείς, για τον άνθρωπο που μέσα από τα σπινθηροβόλα μάτια του, αντικατοπτρίζεται η ελληνική αδάμαστη ψυχή που όταν πιστέψει στον εαυτό της, μπορεί να κάνει θαύματα.
ο 59χρονος Νικαιώτης εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης για πάσης φύσεως Έλληνα. Ένας άνθρωπος που ξεκίνησε από τις φτωχογειτονιές, όντας γιος βιοπαλαιστών και μέσα από την πορτοκαλί μπάλα, έγινε γνωστός σε ολόκληρο τον κόσμο.
Παναγιώτης Γιαννάκης ίσον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΠΑΣΚΕΤ!!!
Το πρωί της 12ης Μαρτίου 2017 ήταν ίσως το ιστορικότερο (όπως και πριν 17 χρόνια όταν μας επισκέφτηκε για πρώτη φορά) για την ομάδα μπάσκετ της ΑΓΕΖ, που σημείωσε μακράν την πιο μεγάλη της επιτυχία πέρα από τα στενά όρια του παρκέ.
Ο μοναδικός άνθρωπος που κατέκτησε το στέμμα του πρωταθλητή Ευρώπης με την Εθνική σαν παίχτης και προπονητής, αυτός που έπαιξε τελικό Ευρωλίγκας επίσης και με τις δύο ιδιότητες (με Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό), αυτός που με την τρελοπαρέα του Άρη έκανε κάτι μοναδικό (να γίνουν οι κιτρινόμαυροι ομάδα του λαού) στα αθλητικά χρονικά της χώρας και τόσα πολλά άλλα, ήταν εδώ μαζί μας!
Τιμώντας έτσι με την παρουσία του το Ζακυνθινό μπάσκετ αλλά και τον ίδιο τον Σύλλογο, που τον παρουσίασε ενώπιον όσων τυχερών βρεθήκαμε στο κλειστό.
Ο κόσμος μπορεί να γέμισε την κερκίδα αλλά κατά την ταπεινή μας άποψη, θα έπρεπε να είχαν έρθει άλλοι τόσοι και να μην χωράνε να καθίσουν!
Δεν σε επισκέπτεται κάθε μέρα ένας Γιαννάκης. Παρά ταύτα η εκδήλωση κρίνεται ως άκρως πετυχημένη, με τον σπουδαίο αυτό άνθρωπο να γνωρίζει την αποθέωση απόλυτα δικαιολογημένα.
Είσοδος υπό τους ήχους του “The final countdown”
Μετά από κάποια ώρα καθυστέρησης (είχε επισκεφτεί πιο νωρίς το Δήμαρχο Παύλο Κολοκοτσά), ο Παναγιώτης Γιαννάκης έφτασε στο κλειστό του γνωστού σχολικού συγκροτήματος, πραγματοποιώντας την είσοδο του υπό τους ήχους του αλησμόνητου κομματιού των europe “The final countdown” που σημάδεψε μια ολόκληρη χώρα το 1987. Τη χρονιά που άλλαξε επί της ουσίας όλος ο ελληνικός αθλητισμός.
Αφού χαιρέτησε την εξέδρα που τον χειροκροτούσε με θέρμη, έκανε μια σύντομη ομιλία προς τα νεαρά παιδιά των ακαδημιών, στους γονείς τους αλλά και σε όλα τα μέλη του τεχνικού τιμ και της διοίκησης της ΑΓΕΖ.
Και τι δεν είπε στην ομιλία του…
Ήταν απλώς συγκλονιστικός, καθηλώνοντας με τα λεγόμενα του όλο τον κόσμο:
Ομιλία που καθήλωσε μικρούς και μεγάλους
“Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι ανάμεσα σας. Είμαι συγκινημένος που ακόμη και σήμερα αναγνωρίζεται το έργο μου. Η δικιά μας γενιά παρακίνησε πολλούς ανθρώπους να ασχοληθούν με το άθλημα αυτό και να αποκτήσει μια τέτοια δημοφιλία στη χώρα μας.
Πραγματικά σας ευχαριστώ για την τιμή. Αυτή η ωραία πορτοκαλί μπάλα με ταξίδεψε σε ολόκληρο τον κόσμο. Θέλω να σας πω κάτι που δεν το ξέρει κανείς. Ο παππούς μου είναι από εδώ (χειροκρότησε όλο το γήπεδο). Άρα αφού το πέτυχα εγώ, γιατί να μην το πετύχει και κάποιος από εσάς. Κάποτε, πολλά χρόνια πριν ήμουν και εγώ στη θέση σας. Ένα μικρό παιδάκι που ονειρευόταν να παίξει μπάσκετ στην ομάδα της περιοχής του. Κάθε μέρα έβαζα και έναν παραπάνω στόχο. Πρώτα να κάνω ζέσταμα με τους υπόλοιπους.
Αργότερα να βρεθώ μέσα στο παρκέ και να κάνω προπόνηση. Να αρχίσω να κάνω μπάσιμο και λέϊ απ. Στην συνέχεια να μάθω τα μυστικά του αθλήματος και καθημερινά να γίνομαι καλύτερος. Να με βάλει ο προπονητής μου να παίξω έστω και ένα (!!!) λεπτό. Φυσικά δεν τα έκανα όλα σωστά. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου δεν ήταν ποτέ στην κερκίδα. Γιατί άμα ήταν έτσι, θα νόμιζα ότι τα έκανα όλα καλά.
Ο πατέρας μου έφτιαχνε ποδήλατα και η μητέρα μου ήταν υφάντρια. Καμιά σχέση με τον αθλητισμό. Μέσα στο γήπεδο είσαι “γυμνός”. Κανένας μπαμπάς και καμιά μαμά δε μπορεί να σε βοηθήσει εντός του παρκέ. Εσύ πρέπει μόνο να βοηθήσεις τον εαυτό σου και ο προπονητής σου. Κανένας άλλος. Δυστυχώς τα παιδιά και οι γονείς την σήμερον ημέρα, δεν έχουν υπομονή.
Βλέπουν όλοι τον Αντετοκούμπο, τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη και όλους τους υπόλοιπους και θέλουν να γίνουν σαν και αυτούς αλλά χωρίς υπομονή. Η διαδρομή μέχρι να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα, ήταν ό, τι καλύτερο για μένα. Τα όσα δηλαδή πέρασα όταν ξεκίνησα το μπάσκετ, μέχρι να καθιερωθώ στον Ιωνικό Νικαίας και να παίξω εκεί, πριν πάω στον Άρη. Αυτό να έχετε στο μυαλό σας.
Όλοι μας έχουμε ένα “ανθρωπάκι” μέσα μας, το οποίο μας παροτρύνει στο λάθος. “Άστο γι’ αύριο”, “κλέψε λίγα μέτρα εδώ”, “μην τρέξεις, μη μοχθήσεις”, “μη δώσεις πάσα στον συμπαίκτη σου, βάλε καλάθι μόνος σου” και πολλά άλλα τέτοια. Αυτό το “ανθρωπάκι”πρέπει να το διώξετε τελείως από το μυαλό σας. Αν το ακούτε δε θα σας παροτρύνει ποτέ να κάνετε το σωστό. Καλύτερος προπονητής για εσάς στο γήπεδο, είναι ο αντίπαλος σας. Αυτός που θα σας ανταγωνιστεί. Μόνο έτσι θα γίνετε καλύτεροι”.
Ο 59χρονος τεχνικός συνέχισε την ομιλία του, αποδεικνύοντας ότι τίποτε δεν είναι αδύνατον αν πραγματικά επιθυμείς πολύ κάτι. Τρανότερο παράδειγμα οι νίκες επί των Αμερικανών αλλά και επί άλλων μεγάλων δυνάμενων όπως η πρώην ΕΣΣΔ και η Ενωμένη Γιουγκοσλαβία:
“Όπως θα γνωρίζετε, το 1987 γράψαμε ιστορία. Πετύχαμε κάτι πραγματικά μεγάλο. Πρέπει να ξέρετε ότι δύο χρόνια πιο πριν, είχαμε πάει με την Εθνική στις ΗΠΑ όπου παίξαμε κάποια φιλικά με ομάδες κολεγίων και απέναντι σε παίχτες τεράστιους όπως ο Τζόρνταν και πολλοί άλλοι.
Σε κάθε ματς χάναμε σχεδόν με 40 και 50 πόντους διαφορά. Από τους τόσους πόντους που είχαμε φάει, δε μπορούσε να σηκωθεί το αεροπλάνο της επιστροφής (πολλά γέλια). Και όμως, αυτό μας πείσμωσε. Βγάλαμε εγωισμό και λίγο καιρό αργότερα τους κερδίσαμε με 20 πόντους διαφορά. Το ίδιο συνέβη και με την Εθνική το 2006 στο μουντομπάσκετ. Μάθαμε το παιχνίδι τους. Αποκωδικοποιήσαμε το πως παίζουν και τους νικήσαμε. Αυτοί πίστευαν ότι δε μπορούσαν να χάσουν ποτέ από κανέναν! Δεν “έβλεπαν” κανέναν. Τρέχανε πιο γρήγορα. Πάσαραν πιο γρήγορα και πηδούσαν ψηλότερα. Ήταν καλύτεροι από εμάς και σε θέμα προσόντων”.
Και όμως, πλήρωσαν την αλαζονεία τους. Γιατί όταν είσαι πρώτος και πιστεύεις ότι είσαι άτρωτος, υπάρχουν πολλές άλλες χιλιάδες αθλητές και ομάδες, που κάνουν ότι μπορούν για να σε ξεπεράσουν. Και για εσάς θα υπάρχουν παιχνίδια που θα τρώτε πολλούς πόντους και το καράβι της επιστροφής από την Κυλλήνη δε θα μπορεί να πάρει “εμπρός” από τις μπάλες. Όμως όσο καλύτεροι και να είναι οι αντίπαλοι σας, εσείς δε θα τα παρατάτε. Δε θα αποφεύγετε να τους αντιμετωπίσετε. Θα είστε πάντα εκεί και θα προσπαθείτε. Μέχρι να πετύχετε.
Κάποια στιγμή θα τους νικήσετε και μετά δε θα μπορεί το δικό τους το καράβι να “σηκωθεί” από τις πολλές μπάλες που θα έχουν φάει. Τίποτα δεν είναι αδύνατο. Τέλος, θα ήθελα να ξέρετε ότι το πιο δύσκολο πράγμα στο μπάσκετ, είναι η πάσα. Εκεί είναι όλο το μυστικό. Κάνει ευτυχισμένους δύο. Αυτόν που θα τη δώσει και αυτόν που θα ξέρει να τη βάλει στο καλάθι. Κάποιοι το θεωρούν εύκολη υπόθεση αλλά μοναχά έτσι δεν είναι. Να είστε όλοι καλά και πάλι σας ευχαριστώ θερμά για την υποδοχή και την αγάπη σας”.
Απονομή τιμητικής πλακέτας, ανθοδέσμη και ερωτήσεις από το κοινό
Στην συνέχεια της εκδήλωσης ο “Δράκος” δέχτηκε ερωτήσεις από αθλητές και γονείς, οι οποίοι μεταξύ άλλων τον ρώτησαν εάν θα επέστρεφε στην εθνική. Η απάντηση του ήταν διπλωματική αλλά ήταν ευκόλως κατανοητό ότι παραμένει ¨στρατιώτης” της “επίσημης αγαπημένης” όποτε και αν του ζητηθεί. Επίσης αποθέωσε τις εθνικές ομάδες του 87′ και του 2005-06, λέγοντας ότι εκεί είχε τους καλύτερους συμπαίκτες αλλά και τους καλύτερους παίχτες σαν κόουτς. Τέλος, το λόγο πήραν από την διοίκηση της ΑΓΕΖ οι Γιώργος Μάργαρης και Νίκος Θεοδωρίτσης που έσταξαν “μέλι” για την τεράστια προσφορά του στον ελληνικό αθλητισμό, ενώ τον ευχαρίστησαν θερμά για τον ερχομό του στο νησί και την τιμή που τους έκανε να παραβρεθεί στην Παναγούλα.
Ανθοδέσμη του έδωσε και ο γνωστός συνάδελφος και μέγας θαυμαστής του Κώστας Μάργαρης, που έζησε και αυτός ξεχωριστά τη χθεσινή μέρα. Ακολούθησε απονομή τιμητικής πλακέτας και πολλές φωτογραφίες με όλους τους αθλητές, το τεχνικό τιμ και τους παράγοντες του σωματείου.
Τέλος ο σπουδαίος άσσος του παρελθόντος, υπέγραψε δεκάδες αυτόγραφα σε όλο τον κόσμο που βρέθηκε στην κερκίδα. “Χρέη” παρουσιαστή στην εκδήλωση ανέλαβε ο εν ενεργεία παίχτης της ανδρικής ομάδας και τεχνικός των ακαδημιών Ανέστης Τζινόπουλος.
Συνοψίζοντας η παρουσία του στο νησί και η ομιλία του, ήταν ένα “μάθημα” μπάσκετ αλλά και ζωής για όλους όσους είχαμε την τύχη να τον απολαύσουμε από κοντά.
Μεγάλε Παναγιώτη Γιαννάκη σε ευχαριστούμε για όλα!
ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΥΓΜΙΟΤΥΠΑ
