Πάει και αυτό! Μια ακόμη παρουσία του ΑΠΣ Ζάκυνθος (έστω και με τη μορφή που υπάρχει στον σύλλογο την τελευταία διετία μετά την συγχώνευση με το Ζακυνθιακό) στις εθνικές κατηγορίες της χώρας, ολοκληρώθηκε.
Δυστυχώς, όχι με τον ιδανικό τρόπο. Μπορεί η ζοχάδα από το προπερασμένο Σάββατο στα Βραχνέϊκα να ξεθύμανε με το πέρασμα των ημερών αλλά το “πικρό ποτήρι” του υποβιβασμού, το γεύτηκαν για τα καλά οι κυανοκίτρινοι και αυτό δεν ξεχνιέται έτσι εύκολα.
Τα λάθη στο διοικητικό και αγωνιστικό κομμάτι είναι γνωστά. Τα έχουμε γράψει και έχουμε αναφερθεί σε αυτά πολλάκις!
Δε χρειάζεται να σας κουράσουμε περαιτέρω.
Το θέμα είναι αυτοί που θα οδηγήσουν το “καράβι τη νέα περίοδο, να έχουν γίνει σοφότεροι από τα φετινά συμβάντα.
Τα παθήματα, να γίνουν “μαθήματα”, έτσι ώστε να επιστρέψει το ιστορικό σωματείο εκεί που πραγματικά του αρμόζει.
Και σίγουρα τα “κυβικά” του δεν είναι για το καθ’ όλα σεβαστό τοπικό πρωτάθλημα.
Η Ζάκυνθος είναι “υποχρεωμένη” από τη φανέλα και την ιστορία της, να κάνει μια γρήγορη επιστροφή αλλά σε διαφορετικές και σαφώς πιο στέρεες βάσεις.
Να “εμπνεύσει” ξανά τον κόσμο της και να επιστρέψει στο γήπεδο με όρεξη και όραμα. Να δει κάτι διαφορετικό από αυτό που έβλεπε τόσο χρόνια σε Β’ και Γ’ εθνική.
Υπήρξαν αλησμόνητες εμπειρίες και στιγμές. Είδαμε παίχτες και ομάδες, που ίσως να μην βλέπαμε ούτε στον ύπνο μας.
Όμως υπήρχαν και προβλήματα, που έφεραν μια ψυχολογική κούραση και μπόλικη φθορά. Πράγματα που έχουν να κάνουν με το οικονομικό και το οργανωτικό σκέλος.
Να τρέχουν συνέχεια 2-3 άτομα και στο τέλος να τ’ ακούν κιόλας. Κάποιες φορές δικαίως αλλά και κάποιες αδίκως.
Ο κόσμος δε θέλει να δει μια από τα ίδια. Όσοι αγαπούν τον ΑΠΣ. θέλουν να τον δουν αυτάρκη, να πατά γερά στα “πόδια” του και περήφανο.
Να διατηρήσει το νεαρό ντόπιο “κορμό” και πάνω σε αυτά τα παιδιά να βγάλει τους νέους πρωταγωνιστές.
Αυτούς που θα συνεχίσουν το έργο της “παλιάς φρουράς”, η οποία σιγά-σιγά πρέπει να παραδώσει τα “κλειδιά” στην γενιά που ακολουθεί.
Σημασία δεν έχει να βιαστείς και να ανέβεις με κάθε “κόστος” για να λες απλά… ότι παίζεις σε ανώτερη κατηγορία.
Αλλά να φτιάξεις ένα “υπόβαθρο” το οποίο θα σε κρατήσει και μέσα στα επόμενα χρόνια. Να μείνει και κάτι. Είναι πλέον “μονόδρομος”. Δε γίνεται διαφορετικά. Έτσι πράττει μια σύγχρονη, σοβαρή ομάδα, με αρχές και σωστή νοοτροπία.
Χρειάζονται άνθρωποι με χρήματα, πάθος, όνειρα, φιλοδοξίες και μεράκι. Να αγαπούν το σύλλογο. Να αγαπούν το ίδιο το νησί, να το βοηθήσουν να αναπτυχθεί και στο αθλητικό κομμάτι αλλά κυρίως να αγαπούν και να σέβονται το ίδιο το άθλημα.
Η Ζάκυνθος φέτος προσπάθησε να “μηδενίσει” την ποδοσφαιρική λογική. Χωρίς προετοιμασία, με αλλαγές προπονητών, χωρίς οικονομική στήριξη, με διοικητικές έριδες στο εσωτερικό της και με έμψυχο δυναμικό που σε κάποια βασικά κομμάτια, στερείτο ποιότητας. Και πήρε αυτό που της άξιζε. Δηλαδή τίποτα!
Ταλέντο υπήρχε. Νέοι ντόπιοι παίχτες που μπήκαν στα “βαθιά” και κολύμπησαν, αποδείχτηκε ότι υπήρχαν. Αν είχαν γίνει κάποιες καλύτερες επιλογές σε Έλληνες και ξένους (κυρίως εκεί) και με τον καλό ζακυνθινό “κορμό” της, αυτή η ομάδα θα μπορούσε να μείνει ΑΝΕΤΑ στην κατηγορία.
Δυστυχώς ότι αρχίζει στραβά, τελειώνει και έτσι. Τα λάθη πληρώνονται. Και δυστυχώς οι κυανοκίτρινοι τα πλήρωσαν, χάνοντας μια ολόκληρη κατηγορία.
Αδικώντας επί της ουσίας τον ίδιο τους τον κόπο.
Αυτόν της περσινής χρονιάς, όταν απέναντι σε Καταστάρι και Τσιλιβή (ομάδες με ποιότητα ανώτερης κατηγορίας), κατάφεραν να πάρουν ένα πρωτάθλημα, την ώρα που κανείς σχεδόν δεν τους έδινε πιθανότητα να το πάρουν.
Ο τελευταίος “χορός” (μέχρι τον επόμενο) κόντρα στον Αστέρα Αμαλιάδας την Κυριακή 1η Απριλίου, άφησε μια γλυκόπικρη “γεύση” στους φιλάθλους που βρήκαν το κουράγιο να πάνε στο γήπεδο και να δουν την υποβιβασμένη ομάδα τους.
Είδαν ένα σύνολο, που μπορεί να μην είχε άγχος και να έπαιζε πιο ελεύθερα σε σχέση με τους βυσσινί. Όμως διέκριναν πάθος, θέληση, φιλότιμο και προσπάθεια.
Είδαν παιδιά από το νησί να τα δίνουν όλα και να μάχονται.
Ακόμη και οι μη Ζακυνθινοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό.
Ο ακριβοπληρωμένος και ποιοτικός (δίχως αμφιβολία) Αστέρας, τα βρήκε “μπαστούνια” μέχρι να φτάσει στα δύο γκολ της “λύτρωσης” που του έδωσαν τον τίτλο και το δικαίωμα στην ελπίδα, για το “άλμα” στη Β’ Εθνική.
Μέχρι και “σπρώξιμο” από το ρέφερι Βεργέτη είχε στη φάση του πέναλτι του Μαρίνου στο Μαρουκάκη.
Αυτά τα παιδιά λοιπόν, έδωσαν προσδοκίες για την επόμενη ημέρα.
Τουλάχιστον, βλέποντάς τα, αντιληφθήκαμε ότι κάτι υπάρχει!
Αρκεί να γίνουν οι σωστές ενέργειες που θα διασφαλίσουν την ομαλότητα, ακόμη και στην Α’ κατηγορία του τοπικού.
Μπορεί ακόμη να είναι νωρίς, όμως το σωστό “οικοδόμημα” χτίζεται “λιθαράκι-λιθαράκι” και όχι την τελευταία στιγμή. Και κυρίως, όχι με λογικές του τύπου… “φτου και από την αρχή”.
Σωκράτης Λειβαδάς- ioniansports.gr