Ημέρες γιορτών. Ημέρες Χριστουγέννων. Ημέρες που από το 2011 μας έχουν σημαδέψει με αυτό το τραγικό γεγονός του θανάτου, του Χρηστάκη του Χαριάτη, ενός ταλαντούχου ποδοσφαιριστή της Ζακύνθου που δεν πρόλαβε να ζήσει όλα όσα ονειρευόταν, που δεν μπορέσαμε και εμείς να τον δούμε να ξεδιπλώνει το πλούσιο ταλέντο του και να το τελειοποιεί μέσα από τις περίτεχνες ενέργειες του στο χορτάρι. Για την οικογένεια του δεν μπορούν να γραφτούν λέξεις που να μπορέσουν ποτέ να απαλύνουν τον πόνο.
Για τον Χαριάτη, όλα αυτά τα 14 χρόνια, έχουν γραφτεί τα πάντα. Δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει αναφερθεί. Από τα λόγια συμπόνιας, τα καθ΄ αυτά νοσταλγικά λόγια που συνήθως λέμε όταν φεύγει ένας νέος άνθρωπος τόσο βίαια και αναπάντεχα από την ζωή έως και για το δικό του ποδοσφαιρικό “στίγμα” που άφησε σε ηλικία μόλις 24 ετών.
Αν ζούσε, τώρα θα είχε (πιθανότατα) αφήσει μια πλούσια παρακαταθήκη και ίσως ακόμα να φορούσε την φανέλα της μόνης ομάδας που αγάπησε πραγματικά. Την φανέλα του ΑΠΣ Ζάκυνθος.
Εδώ και 14 χρόνια, αυτή η ημέρα των Χριστουγέννων για εμάς τους λάτρεις του ποδοσφαίρου, του ΑΠΣ Ζάκυνθος και τους φίλους του εκλιπόντος είναι μια ξεχωριστή ημέρα που χαράχτηκε για πάντα στην ψυχή μας , όταν εκείνο το πρωινό βρεθήκαμε στο παλιό νοσοκομείο του νησιού, σοκαρισμένοι από την είδηση και περιμένοντας ένα θαύμα (!!!).
Μέσα μου αυτές τις ώρες είχα να λύσω ένα δίλημμα. Να γράψω κάτι για τον φίλο πάνω απ΄ όλα Χρητάκη, ή να αφήσω μόνο την σκέψη μου να ταξιδέψει μακριά. Φοβόμουν ότι, το να γράψω κάτι ακόμα τετριμμένο ίσως γίνω κουραστικός και μελαγχολικός αυτές τις άγιες ημέρες.
Τελικά «Ο κύβος ερρίφθη» και η απόφαση να γράψω ήταν πια μη αναστρέψιμη.
Αυτό το κείμενο ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Διότι, η μνήμη ενός ανθρώπου που έφυγε παραμένει ζωντανή μέσα από τις αναμνήσεις που μοιραζόμαστε, τις πράξεις τις αξίες αλλά και τις εικόνες που μας κληροδότησε.
Ο Χαριάτης πλέον εδώ και 14 χρόνια έχει περάσει σε μια άλλη διάσταση. Για εμάς τους θνητούς η απουσία του μετασχηματίστηκε, σταδιακά σε μια γλυκιά νοσταλγία που διατηρεί ζωντανή αυτή την μορφή της ύπαρξης του μέσα μας, τριγύρω μας και φυσικά στην καθημερινότητα μας.
Όλοι μας μοιραζόμαστε ιστορίες για τον δικό μας «κοντό» τον ζακυνθινό «μάγο» που με περίτεχνες ενέργειες κάθε Κυριακή «διάνθιζε» τα απογεύματά μας με τρόπο «ποιητικό». Κανείς δεν είχε μέσα του αυτή την ποιητική διάθεση να συνθέσει ένα τετράστιχο κάνοντας μια κοφτή ντρίπλα, στέλνοντας αμυντικούς και τερματοφύλακα στην άλλη πλευρά του γηπέδου.
«Η ζωή είναι τυλιγμένη με την θνητή σάρκα» αλλά η ουσία του ανθρώπου, μέσα από τη μνήμη και την αγάπη, δεν χάνεται ποτέ. Κανείς δεν θυμάται όλη την πορεία κάποιου, αλλά τις στιγμές που τον χαρακτήρισαν.
Αυτές οι στιγμές, μικρές-μεγάλες είναι αυτές που κουβαλάμε πάντα μέσα μας και αυτές που θα μνημονεύουν για πάντα για ένα παιδί που του κόπηκαν τα όνειρα εκείνο το πρωινό των Χριστουγέννων στον Αγγερικό.
Η διατήρηση της μνήμης βοηθάει τους ζωντανούς να διαχειριστούν την απώλεια και να τιμήσουν την κληρονομιά του αγαπημένου τους προσώπου, μέσα από την ιστορία και την αγάπη.
Για πάντα στις καρδιές μας «κοντέ»