Οι άνθρωποι πεθαίνουν λένε μόνο όταν πάψουμε να τους θυμόμαστε. Μα πως να ξεχάσεις κάποιον που σε στιγμάτισε μέσα από το ποδόσφαιρο; Αυτοί που αγαπήθηκαν πραγματικά και με οποιοδήποτε τρόπο δεν φεύγουν από μέσα μας. Δεν χάνεται η αγάπη, δεν παλιώνει, δεν ξεθωριάζει η μνήμη. Ακόμα και αν δεν αγγίζεται, υπάρχει. Υπάρχει γιατί το θέλουμε να υπάρχει στη σκέψη μας σαν μια υπερβατική οντότητα πλέον.
Mια διαφορετική ημέρα είναι η 25η Δεκεμβρίου για τους γνώστες της ζακυνθινής κοινωνίας και του ζακυνθινού ποδοσφαίρου. Μια ημέρα που ένα παιδί ταξίδεψε για πάντα σε άλλες γειτονιές στις 25/12/2011. Εκεί ψηλά μας κοιτάζει, “παίζοντας μπάλα” σε διαφορετικά γήπεδα. Εκεί όπου έχει συναντήσει μεγάλες μορφές του ζακυνθινού ποδοσφαίρου. Τον Καπανδρίτη, τον Κουμπαρούλη, τον Τσιλιώρη, τον Ζαφείρη και αρκετούς άλλους όπως τον Κακολύρη (Τον Μπιλίλο μας). Ο Νικόλας ο Άσιμος θα έλεγε:
” Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω; Κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω.
Ο λόγος… για τον Χρηστάκη τον Χαριάτη. Πέρασαν κιόλας 11 χρόνια, από εκείνο το μαύρο πρωινό που έφυγε από τη ζωή αυτός ο χαρισματικός ποδοσφαιριστής του ΑΠΣ Ζάκυνθος! Δεν χρειάζεται να πούμε πλέον πως και γιατί. Πέρασε στην ιστορία αυτό. Λευκά χαρτιά γεννιόμαστε. Λευκά χαρτιά που όσο περνάει ο καιρός, πάνω τους γράφονται ονόματα που για χρόνια μας ήταν άγνωστα. Ονόματα ανθρώπων που εμφανίζονται απ’ το πουθενά. Περνώντας ο καιρός, κάποια ονόματα ξεθωριάζουν κι εξαφανίζονται, είναι όμως και κάποια που γράφονται πάνω μας με ανεξίτηλο μελάνι… Ονόματα που ακόμη κι αν κάποια στιγμή σταματήσουμε να προφέρουμε, δεν παύουν να μας στιγματίζουν για πάντα. Δεν ξεθωριάζει το μελάνι με το οποίο γράφτηκαν μέσα μας… Aαυτό νομίζω ταιριάζει απόλυτα στον Χρήστο Χαριάτη.
Ο ψηλότερος κοντός του ζακυνθινού ποδοσφαίρου σαν φυσική παρουσία δεν είναι κοντά μας. Είναι όμως για πάντα εδώ, να μας θυμίζει όμορφες στιγμές που ζήσαμε, να μας θυμίζει ότι μόνο η αγάπη είναι αυτή που θα πρέπει να μας ενώνει. Γιατί ο ίδιος άφησε το δικό του “στίγμα” για σε όλους εμάς που τον ζήσαμε από κοντά.
Υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν στη ζωή μας για να παίξουν σε ρόλο πρωταγωνιστή. Έναν ρόλο που τους χαρίσαμε απλόχερα και βαθιά μέσα μας ελπίζαμε να τον κρατήσουν για πάντα… Ήρθε όμως η στιγμή που η ζωή αποφάσισε διαφορετικά… ήρθε η στιγμή που τους πήρε από δίπλα μας και τους πήγε κάπου αλλού… ποιος ξέρει που; Ελπίζουμε να τους τοποθέτησε κάπου ψηλά, τόσο ψηλά όσο τους άξιζε, τόσο ψηλά ώστε να μπορούν να μας κοιτάζουν…Να κοιτάζουν και να αισθάνονται περήφανοι.
Όσα γράφτηκαν με ανεξίτηλο μελάνι μέσα μας, δεν βγαίνουν! Δεν αρκούν τα χρόνια να τους ξεθωριάσουν. Πάντα κάτι θα έρχεται και θα τους ξαναζωντανεύει. Ένα τραγούδι, μια μυρωδιά, ένα αντικείμενο… μια φωνή στο Δημοτικό Στάδιο, ένα γκολ της αγαπημένης μας ομάδας. Δεν χάνονται οι άνθρωποι όταν φεύγουν απ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν σβήνουν όλα τόσο απλά. Όσο η ψυχή μας θυμάται το όνομά τους, μας συντροφεύουν. Είναι δίπλα μας και μας κρατούν το χέρι… Κρατούν από το χέρι τον ΑΠΣ Ζάκυνθος. Όπως κάνει με τον δικό του τρόπο από εκεί ψηλά ο Χρήστος Χαριάτης!!! Αιωνία του η μνήμη”
Δημήτρης Πέττας