8 χρόνια πέρασαν από εκείνη την αποφράδα ημέρα της 25ης Δεκεμβρίου του 2011. Εκείνη την ημέρα που ο ψηλότερος κοντός του ζακυνθινού ποδοσφαίρου ο Χρήστος (Χριστόφορος) Χαριάτης ταξίδεψε στην “γειτονιά των αγγέλων” αφήνοντας την τελευταία του πνοή στο δρόμο του Αγγερικού.

Τέτοιες ημέρες, ήταν γραφτό να συνυφαστούν άρρηκτα με την ίδια μας τη ζωή. Το δικό μας παιδί, το παιδί του κάθε ζακυνθινού φιλάθλου του ΑΠΣ Ζάκυνθος και όχι μόνο είχε δώσει το τελευταίο του ματς και μας είχε πει αντίο… Τα χρόνια πέρασαν…  η φυσική του απουσία έχει πλέον αντικατασταθεί από την πνευματική, γιατί πολύ απλά ο Χρηστάκης ο Χαριάτης είναι δίπλα μας, στην καθημερινότητα μας, στην ίδια του την ομάδα τον ΑΠΣ Ζάκυνθος και σε κάθε όμορφη στιγμή που έρχεται στην θύμηση μας όταν θυμόμαστε όλες αυτές τις ομορφιές που έκανε μέσα στο γήπεδο.

Μπορεί να μη ήταν μάγος, ήταν όμως ο ζωγράφος της μπάλας ο οποίος έβαζε σε κάθε παιχνίδι την δική του ξεχωριστή πινελιά και με αυτό τον τρόπο ξεσήκωνε την κερκίδα του ιστορικού γηπέδου. Για όλους εμάς τους λάτρεις του αθλήματος ο Χαριάτης ήταν ο Ρεμπράντ  (Ολλανδός ζωγράφος)  των γηπέδων, ήταν το παιδί της διπλανής πόρτας στην καθημερινότητα του.

Η απώλεια του δημιούργησε πόνο, οδύνη…  Ήρθε όλα αυτά όμως να τα αντικαταστήσει η αποδοχή της σκληρής πραγματικότητας και να τα “διανθίσει” με τις υπέροχες μνήμες που έχουμε φυλάξει όλοι μας στο “συρτάρι” του μυαλού μας για αυτόν τον υπέροχο κοντό! Πεθαίνει κάποιος όταν ξεχαστεί από όλους. Σε αυτή όμως την περίπτωση ο Χαριάτης έχει περάσει στο πάνθεον της πνευματικής παρουσίας και έτσι από εκεί ψηλά μπορεί να χαμογελά και να μας δείχνει τον δρόμο.

Για όλους εμάς τους φίλους του αυτή η ημέρα της 25ης Δεκεμβρίου  είναι ημέρα μνήμης, σεβασμού περισυλλογής αλλά και ελπίδας που μας δίνει η μορφή αυτού του παιδιού με το πλατύ χαμόγελο από εκεί ψηλά.    

Δημήτρης Πέττας