Ένα νέο ξεκίνημα στην καριέρα του θα επιχειρήσει από την καινούργια σαιζόν, ένας εκ των κορυφαίων καλαθοσφαιριστών που ανέδειξε ποτέ το νησί μας και ο οποίος έχει συνδέσει το όνομα του με την ΑΓΕΖ.
Ο λόγος για τον Διονύση Μπονίκο, που μετά από δέκα χρόνια στην πρώτη ομάδα των ερυθρόλευκων αλλά και τέσσερα στην ακαδημία, θα βρίσκεται σε ένα νεοσύστατο σωματείο… όπως το Φιόρο του Λεβάντε.
Ο 33χρονος φόργουορντ μιλώντας στην καθημερινή αθλητική εκπομπή του Ermis radio 91,8 και την εκπομπή «Ελ Κλάσικο», αναφέρθηκε στην πρώην ομάδα του και την κίνηση της διοίκησης να μεταφερθεί κατά το ήμισυ στην Αθήνα αλλά και στο καινούργιο εγχείρημα που θέλει να ξεκινήσει το καινούργιο σωματείο.
Αναλυτικά η ενδιαφέρουσα τοποθέτηση του:
Ποια ήταν κατά τη γνώμη σου η χρυσή εποχή του Ζακυνθινού μπάσκετ;
«Θεωρώ ότι η φουρνιά της δικής μου γενιάς είναι μέχρι τώρα η πιο πετυχημένη του Ζακυνθινού μπάσκετ. Ξεκινήσαμε με κάποια παιδιά που αγαπούσαμε το άθλημα, πήραμε το πρωτάθλημα της περιφέρειας και φτάσαμε στην 6η θέση πανελληνίως που ήταν μια σπουδαία επιτυχία για ένα μικρό νησί του Ιονίου. Έκτοτε ανεβάσαμε την ομάδα από την Α2 ΕΣΚΑΗ στην Α1 μέχρι να χωρίσουν οι «δρόμοι» μας και να ξαναβρεθούμε ύστερα από κάποια χρόνια. Είχαμε γαλουχηθεί μπασκετικά με τα παιδιά αυτά και είχαμε πολλά όνειρα για την ΑΓΕΖ. Έτσι καταφέραμε να τη φτάσουμε όσο ψηλότερα μπορούσαμε, στη Γ’ Εθνική».
Πόσα χρόνια έχεις φορέσει τη φανέλα της ΑΓΕΖ;
«Έχω παίξει δέκα χρόνια στην πρώτη ομάδα, ενώ βρισκόμουν και άλλα τέσσερα στην ακαδημία της».
Τι έχει αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα στην ομάδα;
«Τότε θέλαμε να συντηρούμε μια ομάδα στην ΕΣΚΑΗ Κατηγορία, να παίζουν οι Ζακυνθινοί και κάποια νεαρά παιδιά. Τώρα αυτό δεν υπάρχει, αν και είναι καλό να θέλουμε κάτι παραπάνω και να επιζητούμε ένα μπάσκετ υψηλότερης ποιότητας. Απλώς δεν πρέπει να ξεχνάμε το στοιχείο της εντοπιότητας. Υπάρχουν αρκετοί καλοί νέοι παίχτες που θα έπρεπε να προωθηθούν για να παίξουν στην πρώτη ομάδα. Για να υπάρχει και μια συνέπεια. Το καλό είναι ότι η διοίκηση έχει καταλάβει ότι πρέπει να δίνει μεγάλη βάση στις ακαδημίες και μπορώ να πω ότι γίνεται εξαιρετική δουλειά πάνω στο κομμάτι αυτό. Ένα παιδί πρέπει να αποκομίζει παραστάσεις και εμπειρίες. Δε μπορεί να μένει μόνο στο τοπικό μπάσκετ, πρέπει να πηγαίνει και παραπέρα. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν κατασκηνώσεις, τουρνουά, καμπ για όλα τα παιδιά».
Έχουμε δει σε όμορους νομούς, να υπάρχουν και μια και δυο και τρεις ομάδες μπάσκετ. Αντιθέτως στη Ζάκυνθο όλα αυτά τα χρόνια είχαμε μόνο την ΑΓΕΖ. Είναι καλό ή κακό κατά τη γνώμη σου αυτό;
«Άποψη μου είναι ότι ο ανταγωνισμός κάνει καλό σε οποιοδήποτε επίπεδο. Όταν υπάρχει μια δεύτερη ή και μια τρίτη ομάδα, θεωρώ ότι κάνει και τα υπόλοιπα σωματεία βελτιώνονται προς το καλύτερο. Επίσης κάποια παιδιά που δεν είχαν είτε την διάθεση, το χρόνο, είτε το επίπεδο να παίξουν Γ’ Εθνική, είναι καλό να παίζουν και έτσι να υπάρχει μια συνέχεια ειδικότερα το χειμώνα που οι επιλογές μας είναι κάπως περιορισμένες. Γι’ αυτό το λόγο μια δεύτερη ομάδα είναι απαραίτητη».
Μια τέτοια δεύτερη ομάδα θα μπορούσε να την είχε φτιάξει και η ΑΓΕΖ;
«Φυσικά. Απ’ ότι γνωρίζω η ΑΓΕΖ συζητούσε πριν από 2-3 χρόνια να φτιάξει μια δεύτερη ομάδα, όπου θα μπορούσαν να παίζουν εκεί και κάποια παιδιά του εφηβικού και σε μια κατηγορία όπως η ΕΣΚΑΗ για να μπουν πιο ήπια στο υψηλότερο επίπεδο. Εκεί επίσης θα μπορούσαν να παίξουν και οι παίχτες που θα είχαν αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Δε ξέρω όμως γιατί κάτι τέτοιο δεν προχώρησε. Κακώς δεν έγινε και πιστεύω ότι η ΑΓΕΖ θα μπορούσε να είχε προνοήσει για να γίνει».
Ναι, αλλά όπως γνωρίζεις από τότε που η ομάδα ανέβηκε στη Γ’ Εθνική είχε και πολλά έξοδα, για να μπορεί να συντηρεί και μια δεύτερη ομάδα σε μικρότερες κατηγορίες…
«Θα συμφωνήσω σε αυτό απλώς θα προσθέσω ότι ένα ολόκληρο νησί με 40.000 κατοίκους όπως η Ζάκυνθος δε θα μπορούσε να έχει μόνο μια ομάδα μπάσκετ. Όπως υπάρχουν εδώ και 30 ομάδες ποδοσφαίρου και όλες συντηρούνται έτσι θα έπρεπε να υπάρχει και άλλη ομάδα μπάσκετ».
Για να πάμε στην «ταμπακέρα». Σύμφωνα με τα όσα βλέπουμε τελευταία ξεκινά μια καινούργια προσπάθεια στο νησί, από το Φιόρο του Λεβάντε. Ο Διονύσης Μπονίκος θα βρίσκεται στις τάξεις της νέας αυτής ομάδας;
«Πιθανότατα ναι. Δυστυχώς δε θα μπορέσω να ακολουθήσω τα νέα μέτρα που έλαβε η ΑΓΕΖ λόγω και της δουλειάς μου. Δε θα μπορούσα να αναλάβω κάτι και να μην το ακολουθήσω στην συνέχεια. Έτσι πήρα την απόφαση να διακόψω την συνεργασία μου με την ομάδα. Η αγάπη μου όμως για το μπάσκετ είναι τέτοια, που θα ήθελα να συνεχίσω να παίζω έστω και σε μια μικρότερη κατηγορία. Θέλαμε με τα υπόλοιπα παιδιά να υπάρχει μια δεύτερη ομάδα, έτσι ώστε να διαφημίσουμε το Ζακυνθινό μπάσκετ λίγο παραπάνω».
Συμφωνείς με το φετινό εγχείρημα της ΑΓΕΖ;
«Για να είμαι ειλικρινής εάν υπήρχαν 3-4 άλλες ομάδες στο νησί, δε θα πείραζε καθόλου. Από την στιγμή όμως που ένας Σύλλογος έχει αναλάβει εξ’ ολοκλήρου τα μπασκετικά ηνία του νησιού, θεωρώ ότι δεν ήταν αυτή η σωστή λύση και να μεταφερθεί η ομάδα στην Αθήνα. Με αυτό τον τρόπο αποκόπτεται η κοινωνία από το μπασκετικό αθλητισμό με αποτέλεσμα να μην υπάρχει αυτό το άνοιγμα στον κόσμο, αυτή η ζεστασιά. Για μένα ήταν μια εσφαλμένη κίνηση».
Έπαιξε ρόλο η παραπάνω απόφαση της διοίκησης, να μην συνεχίσεις στην ΑΓΕΖ;
«Σαφώς και έπαιξε ρόλο. Το να βρίσκονται κάποιοι παίχτες εδώ και οι υπόλοιποι να προπονούνται στην Αθήνα, είναι πολύ δύσκολο. Είναι αμφίβολο για μένα το αν θα δέσει το «γλυκό» και θα πετύχει το εγχείρημα. Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο, για να ξέρουμε πως θα εξελιχθεί. Ουσιαστικά δε μπορούμε να μιλάμε για κορμό στην ομάδα. Πάμε σχεδόν εξ’ ολοκλήρου σε καινούργιους παίχτες. Οπότε αυτό το εγχείρημα με φοβίζει κάπως για να πω την αλήθεια».
Όσοι πρώην συμπαίκτες σου έχουν ανανεώσει την συνεργασία τους με την ομάδα, πιστεύεις ότι θα μπορούν να εναρμονιστούν στη νέα κατάσταση;
«Δε μπορώ να το γνωρίζω. Αν μιλούσα για τον εαυτό μου και με την εμπειρία που έχω, θα χαρακτήριζα το όλο εγχείρημα πολύ δύσκολο. Κάθε παίχτης πέρα από την προπόνηση που κάνει αναπτύσσει και άλλου είδους σχέσεις τόσο με τους συμπαίκτες του, όσο και με τον κόσμο που έχει κοινωνικές συναναστροφές. Άλλο να βρίσκεσαι στη Ζάκυνθο και να ζεις τα εδώ δρώμενα, παρά να έρχεσαι δύο ημέρες ανά δεύτερη εβδομάδα. Άλλη ώθηση σου δίνει ο κόσμος. Θα μπορούσε να υπάρξει μια εναλλακτική λύση και περισσότερο αποδεκτή από την κοινωνία. Όπως καταλαβαίνετε το φορτίο είναι μεγάλο. Σε περίπτωση αποτυχίας του εγχειρήματος το σωματείο θα έχει μεγάλο πρόβλημα επιβίωσης».
Αν βρισκόσουν στη θέση των ανθρώπων της ΑΓΕΖ τι θα έκανες;
«Τα σωματεία που δεν έχουν χρήματα, προσπαθούν να κάνουν 1-2 το πολύ μεταγραφές, βάζοντας τους ντόπιους παίχτες που ενδιαφέρονται να παίξουν βρίσκοντας παράλληλα και κάποιους άλλους που είχαν διακόψει για σπουδές, συν αυτά τα παιδιά που θα βγάλουν από το εφηβικό. Πας με μια τέτοια ομάδα, κάνεις αυτό που μπορείς να κάνεις και εάν αποτύχεις, ο κόσμος θα ξέρει ότι έκανες ό, τι καλύτερο μπορούσες. Δηλαδή να κρατήσεις την ομάδα στο νησί, μη αποκόπτοντας την από τη Ζακυνθινή κοινωνία».
Όλοι εσείς όμως όλα αυτά τα χρόνια έχετε κερδίσει την άνοδο στη Γ’ Εθνική. Μήπως η διοίκηση σκέφτηκε ότι αυτό το κεκτημένο θα πρέπει να διατηρηθεί οπωσδήποτε;
«Συμφωνώ απόλυτα με αυτό. Απλά θα πρέπει να σκεφτούμε το κόστος μιας επιλογής που κάνουμε. Ας πούμε ότι η ομάδα θα κρατηθεί στην κατηγορία. Του χρόνου τι θα αποκομίσει απ’ όλο αυτό; Τι θα γίνει; Σε ένα χρόνο θα φύγει η οικονομική κρίση και η ομάδα θα επιστρέψει εδώ; Θα έπρεπε να σκεφτούν και τα αποτελέσματα. Εκτός της παραμονής, στόχος ήταν να μπουν και νέοι παίχτες στην ομάδα. Πως θα γίνει αυτό, όταν πας την ομάδα στην Αθήνα και τη φέρνεις μόνο για τα παιχνίδια; Ένας πιτσιρικάς για να πάρει παραδείγματα πρέπει να παρακολουθεί όλη την δραστηριότητα από κοντά».
Τι έχεις να απαντήσεις σε όσους λένε ότι το Φιόρο, ξεκίνησε με πρωταρχικό σκοπό την κατεδάφιση της ΑΓΕΖ;
«Επειδή έχω οργανώσει σε μεγάλο βαθμό αυτή την προσπάθεια με τα υπόλοιπα παιδιά, σκοπός μας είναι να υπάρχει μια ομάδα μπάσκετ Ζακυνθινών ή και φοιτητών που βρίσκονται στο νησί. Να μη χαθεί δηλαδή το μπασκετικό στοιχείο. Δεν έχουμε κανέναν σκοπό να κοντράρουμε την ΑΓΕΖ, ούτε να πάρουμε την αίγλη της. Η ΑΓΕΖ έχει διαλέξει το «δρόμο» της. Θέλουμε να παίξουμε ένα καλό μπάσκετ ποιοτικά και να αποτελούμε ένα σωματείο πρότυπο για την οργάνωση του και όλα τα υπόλοιπα. Ίσα- ίσα που τα δύο σωματεία πρέπει να συνυπάρχουν. Να τροφοδοτούν το ένα το άλλο. Για παράδειγμα ένας έφηβος της ΑΓΕΖ θα μπορούσε να πάρει παραστάσεις από χαμηλότερη κατηγορία με το Φιόρο και να επιστρέφει στο υψηλό επίπεδο».
Το Φιόρο κατεβαίνει με σκοπό να κάνει πρωταθλητισμό ή μόνο για την συμμετοχή;
«Κατεβαίνουμε για να υπάρχει μόνο η εντοπιότητα στο άθλημα του μπάσκετ. Δεν κατεβαίνουμε ούτε για να πάμε πιο πάνω από την ΑΓΕΖ, ούτε για κάτι άλλο. Όλοι οι αθλητές είμαστε ανταγωνιστικοί και θα παίξουμε για το καλύτερο. Εάν έρθει το πρωτάθλημα καλώς ήρθε. Αν όχι, ο σκοπός μας είναι εντελώς διαφορετικός. Θέλουμε να έρχεται ο κόσμος και να μας βλέπει, για να περνά ευχάριστα την ώρα του. Αυτό το σωματείο που ξεκινά τώρα, θα συνεργαστεί με την ΑΓΕΖ για το καλό του Ζακυνθινού μπάσκετ και δε θα υπάρχουν κόντρες, ίντριγκες και πολλά άλλα άσχημα».
Εάν υποθέσουμε ότι οι δύο ομάδες συναντώνται κάποια στιγμή στην ίδια κατηγορία, μήπως ο ανταγωνισμός ανάμεσα τους δε θα είναι ιδιαίτερα θεμιτός;
«Αυτό είναι πολύ μελλοντικό και δε μπορώ να απαντήσω άμεσα. Αν συμβεί πάντως το βρίσκω πολύ θετικό. Φανταστείτε το κλίμα που θα υπάρχει στο φίλαθλο κόσμο και σε τι ρυθμούς θα ζούμε πριν από ένα τοπικό ντέρμπι. Πιστεύω ότι θα είναι μια γιορτή. Όταν έπαιζα στην Πάτρα και έπαιζαν Απολλωνιάδα- Ολυμπιάδα ή Απολλωνιάδα- Παναχαΐκή ήταν μια πραγματική γιορτή. Ερχόταν στο γήπεδο όλος ο μπασκετικός κόσμος της πόλης και γέμιζε την εξέδρα. Ήταν υγιές όλο αυτό. Καθόλου αρρωστημένο. Εάν υπάρχει ανταγωνισμός προσέχεις και πολύ καλύτερα κάποιες λεπτομέρειες, που ίσως παλιότερα να μην πρόσεχες».
Πως είναι για σένα, που μετά από τόσο χρόνια δεν θα είσαι στην ΑΓΕΖ;
«Είναι πολύ περίεργο. Η ΑΓΕΖ για μένα είναι ένα ιδιαίτερο κομμάτι και θα βρίσκεται πάντα στην καρδιά μου. Δε μπορώ να το κρύψω. Πάνω απ’ όλα όμως υπάρχει η αγάπη μου για το μπάσκετ και μετά η αγάπη μου για την ομάδα. Όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Αφού δε μπορώ να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της πρώην ομάδας μου, έπρεπε να συνεχίσω σε μια χαμηλότερη κατηγορία. Πιστεύω ότι σε ένα τέτοιο επίπεδο θα μπορούσα να σταθώ για 3-4 χρόνια ακόμη».