Πόνος, θλίψη, κενό, μνήμες και δάκρυα έρχονται να σκεπάσουν αυτή την στιγμή… Ένας νέος άνθρωπος έφυγε από κοντά μας… Ταξιδεύει σε μέρη μακρινά, σε θάλασσες άλλες. Εκεί που μόνο αυτός πλέον μπορεί να αποθανατίσει με την δική του αγαπημένη φωτογραφική μηχανή!  Την στιγμή …

Ο Κώστας Τουρίκης έφυγε από αυτήν εδώ την μάταιη ζωή, νέος,  κτυπημένος από το κακό… Δεν υπάρχουν λόγια, υπάρχει σιωπή, μια βουβαμάρα από την είδηση που έπεσε πάνω σε γνωστούς και φίλους… Ήμουν συμμαθητής με τον Κώστα εδώ και αρκετές δεκαετίες… πάντα κρατήσαμε ο ένας για τον άλλον τον σεβασμό και την εκτίμηση…

Πάντα αυτός ο άνθρωπος έβγαζε μια θετικότητα μέσα από την συμπεριφορά του, μέσα από το χαμόγελο του… υπήρξε ευγενής, ευπρεπής και καλός οικογενειάρχης. Είχαμε ένα κοινό σημείο. Την φωτογραφία, εγώ στα γήπεδα και αυτός στα πάντα… του άρεσε ήταν το χόμπι του, το μεράκι του, η αγάπη του.

Δεν πρόλαβε να χαρεί, να ζήσει. Άνθρωπος δημιουργικός… αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν δάκρυα, υπάρχει η μνήμη που με ταξιδεύει χρόνια πίσω… δεν πρόλαβα να τον χαιρετίσω, σίγουρα όμως κάποια στιγμή θα ανταμώσουμε ξανά. Μα… σε αυτή την σύντομη ζωή θα μας λείψει… Καλό ταξίδι φίλε μου…

Δημήτρης Πέττας