Ένα όνομα μια μεγάλη ιστορία, μια ιστορία ένα όνομα, είναι πράγματα αλληλένδετα και άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Γιατί την ιστορία την γράφουν οι ήρωες, οι Θρύλοι των γηπέδων.
Στην περίπτωση του ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΚΑΠΑΝΔΡΙΤΗ η ιστορία δεν μπορεί να ήταν αλλιώς αφού αυτή ήταν η φίλη του “μοναχικού καβαλάρη” του Ελληνικού ποδοσφαίρου που δόξαζε και δοξάστηκε όσο λίγοι σε αυτόν το χώρο!
Όσα πολλά του έδωσε η ίδια η ζωή, τόσα πολλά του στέρησε αργότερα όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Παίκτης, Προπονητής, Πρόεδρος! Όλα αυτά μέσα σε μια γεμάτη καριέρα με δόξα, χρήμα, όμορφή ζωή που είχε από όλα.
Από το 1963 που άρχισε να κλωτσά την στρογγυλή θεά στο γήπεδο του Πειρατή στον Αγιο Λίπιο στους Κήπους μέχρι και το 2007 που παρέδωσε τα ηνία της μεγάλης ομάδας του ΑΠΣ Ζάκυνθος στον Στέλιο Γούναρη, ο Διονύσης Καπανδρίτης “αλώνιζε” τα γήπεδα της Ελλάδας πότε σαν αριστερό χαφ, πότε σαν προπονητής και πότε σαν πρόεδρος!
Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, με έντονα χαρακτηριστικά ο Καπανδρίτης στην ιστορία του ποδοσφαίρου ήταν εσωστρεφής και άνθρωπος που βάδισε για πολλούς τον μοναχικό δρόμο. Σαν ένας ταξιδιώτης που δεν τον ένοιαζε ο προορισμός αλλά το “ταξίδι”. Ταξίδια έκανε πολλά.
Γεννημένος το 1945 άρχισε να κλωτσά μπάλα το 1963 στον Πειρατή που μετέπειτα ονομάστηκε Αχιλλέας. Σε ηλικία 19 ετών πηγαίνει στο Λιμενικό Σώμα στην Πάτρα και την περίοδο 1964/65 φορά την φανέλα του Ολυμπιακού Πατρών όπου κάνει καταπληκτικό πρωτάθλημα και γυαλίζει στο μάτι της μεγάλης Παναχαίκης, όπου το 1965/66 φορά την φανέλα της μαζί με τον Στραβοπόδη, και εκεί μεγαλουργεί, κάνει απίστευτα πράγματα σαν αριστερό εξτρέμ.
Μαζί με τους ΡΗΓΑ, ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟ, ΣΤΡΑΒΟΠΟΔΗ, ΔΑΒΟΥΡΛΗ, ο Καπανδρίτης συμπληρώνει την χρυσή πεντάδα της μεγάλης Παναχαϊκής.Στην ομάδα της Πάτρας θα παίξει μέχρι το 1969, ένα χρόνο πριν η Παναχαϊκή κερδίζει την άνοδο της στην Α΄ Εθνική Κατηγορία.
Το 1970 τον φέρνει στην Ζάκυνθο ο πρόεδρος του ΑΠΣ Πέτρος Ιθακήσιος εν μέσω πανηγυρισμών από τους φίλους της ομάδας, καθώς ο αριστερός εξτρεμ ήταν το μεγάλο όνομα της εποχής. Το 1970/71 ο Διονύσης Καπανδρίτης φορώντας τη φανέλα με τον Υάκινθο στο στήθος βάζει την δική του “σφραγίδα” στην μεγάλη πορεία του Συλλόγου.
Η Ζάκυνθος εκείνη την χρονιά παίζει μπαράζ ανόδου με Πάμισσο, Λεωνίδα Σπάρτης, Α.Ο Σύρου (μεγάλη ομάδα) και χάνει την άνοδο από την Σύρο για έναν βαθμό! Το 1971/72 ο Καπανδρίτης συνεχίζει με την ομάδα να παίρνει την 2η θέση στο πρωτάθλημα της ΕΠΣ Ηλείας-Ζακύνθου. Το 1973/74 η Ζάκυνθος βγαίνει πρωταθλήτρια και παίζει μπαράζ ανόδου για την Β΄ Εθνική με Εθνικό Αστέρα, την Θύελλα Κατσικά, Άρη Πατρών, Μετέωρα Καλαμπάκας και Άρη Αιτωλικού με την ομάδα της Καισαριανής να παίρνει την άνοδο.
Την περίοδο 1975/76 ο Καπανδρίτης αναλαμβάνει παίκτης και προπονητής και ένα χρόνο αργότερα έρχεται ο Διονύσης Σιδηροκαστρίτης να αναλάβει προπονητής με τον Καπανδρίτη να είναι μόνο παίκτης, το ίδιο έγινε και τα επόμενα δύο χρόνια. Το 1980/81 αναλαμβάνει παίκτης προπονητής και ένα χρόνο αργότερα η ομάδα ανεβαίνει στην νέα τότε Δ΄ Εθνική.
Το 1982 σταμάτησε την ποδοσφαιρική του καριέρα. Για 3 χρόνια μένει ανενεργός και επανέρχεται το 1985/86 προπονητής και πάλι στην κυανοκίτρινη ομάδα, Ένα χρόνο αργότερα ο ΑΠΣ υποβιβάζεται και το 1991 με πρόεδρο τον Χρήστο Μαλαφούρη ο Καπανδρίτης κάθεται ξανά στον πάγκο της ομάδας.
Το 1993 σταματά από την θέση του Προπονητή και από το 1996 παίρνει τα ηνία στην διοίκηση του Συλλόγου έχοντας και μέχρι το 2007 την θέση του Προέδρου. Αξίζει να σημειώσουμε ότι το 2006 η Ζάκυνθος ανεβαίνει για πρωτη φορά στην ιστορία της στην Γ΄ Εθνική κατηγορία!
Από την στιγμή που παρέδωσε τα “κλειδιά” της ομάδας στη νέα τότε διοίκηση ο Καπανδρίτης παράδωσε και τα “Κλειδιά” της ίδιας του πολυτάραχης ζωής! Κλείστηκε στον εαυτό του, με ψυχολογία στο ναδίρ με προβλήματα υγείας και χωρίς ουσιαστικό κίνητρο για την ζωή κατέφυγε στο “άσυλο” του ΟΔΑΖ όπου τα τελευταία χρόνια προσπαθούσε να ισορροπήσει μια διαφορετική ζωή από αυτή που είχε ζήσει.
Αποκομμένος από όλους και μακρια πολύ από την ομάδα που αγάπησε, έκανε βήματα προς τα πίσω.
Με την εξαφάνιση του πριν από 10 ημέρες άρχισε να γράφει το δικό του πρόλογο στο επερχόμενο τέλος το κυρίως θέμα του θανάτου θα το εξιχνιάσουν οι αρχές. Ο επίλογος όμως ήταν άδοξος.
Μόνος εκεί σε ένα χωράφι στις παλιές εργατικές κατοικίες δίπλα από την Εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπη και λίγο πιο μακριά από εκεί που άρχισε τα ποδοσφαιρικά του βήματα ο Διονύσης Καπανδρίτης άφησε την τελευταία του πνοή αφήνοντας ένα νησί ποδοσφαιρικά ορφανό αφού το μεγάλο του ΑΣΤΕΡΙ ΕΣΒΗΣΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΤΤΑΣ