Ήταν 31η Ιουλίου του 2013 όταν έρχονταν τα ευχάριστα νέα από την επιτροπή εφέσεων της ΕΠΟ, της οποίας η απόφαση σήμανε ουσιαστικά την άνοδο του ΑΠΣ Ζάκυνθος στη Β’ Εθνική, για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Έκτοτε έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια και απομένουν λίγες ημέρες για να εορταστεί και η δεύτερη σπουδαία επέτειος για το νησιώτικο σωματείο.
Σε αυτό το χρονικό διάστημα… ο σύλλογος “ψήλωσε”, μεγάλωσε, άλλαξε “κυβικά” ανοίγοντας “πανιά” για άλλες ανεξερεύνητες “θάλασσες”. Η συμμετοχή στα επαγγελματικά “σαλόνια” διαφοροποίησε το στάτους των Κυανοκίτρινων που από μια υπολογίσιμη και σεβαστή περιφερειακή δύναμη, εξελίχθηκαν σε ένα όνομα πανελλήνιου βεληνεκούς και παράλληλα σε κινητή “διαφήμιση” ολόκληρου του νησιού.
Τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες, ιστοσελίδες απ’ όλη τη χώρα, φαν κάμερα ΟΤΕ (και μάλιστα δύο φορές), ζωντανά παιχνίδια εντός και εκτός έδρας, ήταν κάποια από τα “προνόμια” που έχουμε όλοι μας απολαύσει την τελευταία διετία.
Σημαντικό κομμάτι της αμιγώς επαγγελματικής ιστορίας του ΑΠΣ στη Β’ Εθνική, έχουν γίνει οι ποδοσφαιριστές που έζησαν εξαρχής το “όνειρο” αυτό.
Μετά και την οριστική αποχώρηση των Κώστα Οικονόμου και Γεννάδιου Ξενοδόχοβ για Αγροτικό Αστέρα και Α.Ε. Λάρισας αντίστοιχα, ένας πολύ σημαντικός “κύκλος” κλείνει, για να ανοίξει ένας άλλος, καινούργιος, διαφορετικός (ελπίζουμε το ίδιο και γιατί όχι ακόμη πιο επιτυχημένος).
Οι ποδοσφαιριστές αυτοί αποτέλεσαν δύο από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες της “σταχτοπούτας” του Ιονίου.
Από την προετοιμασία της Νάουσας το καλοκαίρι του 2013, την πρώτη ιστορική νίκη επί της Καβάλας, μέχρι την Καρδίτσα και του Καρπενήσι αλλά και την αξέχαστη νίκη επί του Τυρνάβου που σήμανε την ολοκλήρωση του στόχου της σωτηρίας.
Συνοδοιπόροι τους, οι Σπύρος Αποστόλου, Δημήτρης Στασινόπουλος. Γιάννης Βυθούλκας, Αλέξανδρος Καμπούρης, Νίκος Πέττας (προστέθηκε στην “παρέα” μετά το σύντομο πέρασμα του από την ομάδα Νέων) και ο Χρήστος Χατζησάββας που ήρθε στο δεύτερο μισό της πρώτης περιόδου.
Επρόκειτο ουσιαστικά για τους δύο πιο έμπειρους σε ηλικία και παραστάσεις παίχτες, σε σχέση με το νεανικό έμψυχο δυναμικό που διέθετε το σωματείο. Δύο παίχτες που αγαπήθηκαν από το νησί και την εξέδρα και που σίγουρα αφήνουν ένα σημαντικό κομμάτι αναμνήσεων πίσω τους…
Τα “έργα και ημέρες” των δύο άσσων με τα Κυανοκίτρινα
Ο Κώστας Οικονόμου γεννήθηκε στο Βόλο στις 16 Αυγούστου 1984 και πριν έρθει στο “Φιόρο του Λεβάντε”, είχε αγωνιστεί σε Ολυμπιακό Βόλου, Νίκη Βόλου, Εθνικό Κατερίνης, Πανθυρεατικό, Πιερικό, Φωκικό. Εορδαϊκό, Βέροια, Ηρακλή και Τύρναβο.
Στη Ζάκυνθο ξεχώρισε άμεσα με την παρουσία του, παίρνοντας με το “καλημέρα” το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Φόρεσε τη φανέλα με τον Υάκινθο 48 φορές, εκ των οποίων τις 46 σε παιχνίδια πρωταθλήματος της Β’ Εθνικής και τις 2 για το θεσμό του κυπέλλου Ελλάδος. Μάλιστα σημείωσε και 7 γκολ (3 την πρώτη χρονιά και 4 την δεύτερη) που τον καθιστούν πρώτο σκόρερ της ομάδας στη Β’ Εθνική αλλά και ρέκορντμαν συμμετοχών στην ίδια κατηγορία.
Ο Γεννάδιος Ξενοδόχοβ γεννήθηκε στην Τιφλίδα της Γεωργίας στις 30 Μαΐου του 1988, για να έρθει στη χώρα μας σε ηλικία 7 ετών. Η οικογένεια του εγκαταστάθηκε στην Κρήτη και ο ίδιος ξεκίνησε την σταδιοδρομία του από τις ακαδημίες του ΟΦΗ. Έκτοτε ακολούθησαν οι δανεισμοί σε ΠΑΝΟ Μαλίων, Ηρόδοτο, Ολυμπιακό Χερσονήσου η επιστροφή στην πρώτη ομάδα του ΟΦΗ, Θρασύβουλος, Δόξα Δράμας και στην συνέχεια η μεταγραφή στη Ζάκυνθο.
Έχει συνολικά 45 παρουσίες στα γκολπόστ της ομάδας, με 44 συμμετοχές στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής και 1 στο κύπελλο Ελλάδος. Είναι ο δεύτερος Κυανοκίτρινος σε παιχνίδια μετά τον Οικονόμου στο αμιγώς επαγγελματικό πρωτάθλημα.
Από κοντά τους ακολουθούν ο Σπύρος Αποστόλου με 40 παρουσίες (39 στο πρωτάθλημα, 1 στο κύπελλο) και 2 γκολ αλλά και οι Δημήτρης Στασινόπουλος, Λάζαρος Φωτιάς με 30 παρουσίες (29 πρωτάθλημα- 1 κύπελλο ο πρώτος και 28 πρωτάθλημα- 2 κύπελλο ο δεύτερος) σε επίσημα ματς.
Το “αντίο” των δύο άσσων, σηματοδοτεί μια νέα κατάσταση για τη μεγάλη ομάδα του νησιού, που θα κληθεί να κολυμπήσει στα βαθιά “νερά” της Φούτμπολ Λιγκ, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά αλλά δίχως εκείνους! Όπως και να έχει η ιστορία γράφει και δεν ξεγράφει… και οι δύο τους κερδίζουν επάξια σημαντική θέση σε αυτήν.