Αγαπητοί συνοδοιπόροι…
Πάει σχεδόν ένας χρόνος και κάτι, από το τελευταίο μας “ραντεβού”. Η ανάγκη εσωτερικής αναζήτησης αλλά και κάποιες ψυχολογικές διακυμάνσεις της ταπεινότητας μου, δεν επέτρεψαν το προφανές!
Να πράξω τα δέοντα… για την ανύψωση του καταρρακωμένου ηθικού μου, προσθέτοντας ολίγο “οξυγόνο” στο “καυσαέριο” του μυαλού μου.
Και όμως… Η “φλόγα” της επικοινωνίας με εκείνα τα ανήσυχα πνεύματα που υπάρχουν εκεί έξω, μετετράπη σε “σπίθα” και παρολίγο να σιγοσβήσει σαν βρεγμένο σπίρτο, υπό τη βρύση του νεροχύτη.
Ψάχτηκα, πάλεψα και χωρίς να θεωρώ ότι νίκησα, πιστεύω ότι μπορώ να σας ξαναδώ στα μάτια… όπως πριν.
Η αγάπη σας, μοιάζει με “νερό” στο μαραμένο φυτό της ψυχής μου. Η χλωροφύλλη έτεινε να σωθεί, μέχρι που μια στιγμή διαύγειας ήταν ικανή να ανατρέψει το… διαμορφωθέν μουντό σκηνικό.
Εδώ είμαι. Ζω, αναπνέω και θα δώσω τον καλύτερο μου εαυτό, για όλους ΕΣΑΣ.
Μια κουβέντα του Πρεσβύτερου Δημητρίου, πιστά μεταφερόμενη από το νεανία Σωκράτη αποτέλεσε την αφορμή. Ο πολυτάλαντος γκριζομάλλης φίλος μου, έγινε αγγελιοφόρος ενός σημαντικού μηνύματος, πιστού μου αναγνώστη, δημιουργώντας μια “πυρηνική σχάση” μέσα μου.
Ένα απλό: “Μου έχει λείψει το αλατοπίπερο του Κάρλος”, αποτέλεσε την ειδοποιό δύναμη, για τη μεγάλη ανατροπή.
ΕΣΥ φίλε αναγνώστη μου, που ρώτησες για μένα, ανησύχησες, ΕΣΥ είσαι ένας από τους λόγους της επιστροφής. Υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω. Να γίνω ΕΚΕΙΝΟΣ που ήμουν πριν το παροδικό μου ΑΝΤΙΟ. Εύχομαι μόνο, το “αλατοπίπερο” να παραμείνει το ίδιο γευστικό, όπως τότε.
Μέσα από το βήμα αυτό, θα δώσω τη “μάχη”. Αν επιστρέφω στον “αφρό” της θάλασσας ή με καταπιεί στο σύστημα, θα φανεί στην πορεία. Θα το παλέψω τόσο για σένα, όσο και τους άλλους που έχουν αφιερώσει, έστω μια ικμάδα της σκέψης τους στον αόρατο φίλο τους…
Αρκετά με τον συναισθηματικό μου κόσμο… Ήρθε η ώρα να γνωρίσω και να γνωριστώ, με κάποιους που ΑΓΝΟΟΥΝ την ύπαρξη μου. Και όμως υπάρχω και όσο υπάρχετε θα υπάρχω, που έλεγε και ο κοσμαγάπητος Στέλιος του λαού!
ΠΟΣΟ ΑΛΛΑΞΑ… ΠΟΣΑ ΑΛΛΑΞΑΝ!
Ήταν αρχές της σαιζόν 2012-2013, όταν αποφάσισα να “χαθώ” απ’ το προσκήνιο. Αρχή στη ζωή μου είναι να φεύγω, όταν πατάω στην κορυφή της πυραμίδας. Κάλλιο να φεύγεις “καβαλάρης” στο “άλογο”, παρά να παραμένεις σε αυτό και να σε ρίχνει ώσπου να ποδοπατήσει.
Ο Κάρλος… δεν αντέχει το πολύ “φως”. Ιδιαιτέρως όταν αυτό γίνεται εκτυφλωτικό. Όμως το πολύ “σκοτάδι” μπορεί να σε κάνει να το ξανανοσταλγήσεις, ανοίγοντας τα “παράθυρα” της ψυχής σου.
Πόσο άλλαξα από τότε, αλλά και πόσα άλλαξαν στην πορεία…
Ανακεφαλαιώνω… εν συντομία!
Από την παρμεζάνα στο ροκφόρ… και από το ταγκό στο φλαμένκο!
Άφησα τον ΑΠΣ Τζάντε εν μέσω μεγάλων ερωτηματικών… Διαλύομαι; Συγχωνεύομαι και πάω τοπικό; Μένω δύσκολα στη Γ’ ή ζω το όνειρο της Β’… που ολάκερο νησί περίμενε για δεκαετίες;
Τελικά ο Στυλιανός ο Πεμπτοδιάστατος το έκανε το “θαύμα” του, με το κίτρινο-μπλε “υποβρύχιο” να βαστάει γερά, παρά τις “τορπίλες” των άλλων του υπόλοιπου “στόλου” που επιπλέουν στα αγριεμένα νερά της Φούτμπολ Λιγκ.
Αναγνώστη μου, μέσα σε μια διετία τα είδα και τα έζησα όλα! Έφαγα τυράκι παρμεζάνα το οποίο εξελίχθηκε σε ροκφόρ… και μάλιστα αμφιβόλου ποιότητος. Έμαθα Ιταλικά, γνώρισα τις τελευταίες επιτυχίες του Αλμπάνο και της Ρομίνα, του Έρος Ραματζότι και της Λάουρα Παουσίνι. Φωτογράφισα από κοντά τον κεκλιμένο πύργο της Πίζα, ακούγοντας εκλεπτυσμένη μουσική από την σκάλα του Μιλάνου. Μέσα από την κουλτούρα της Γείτονος χώρας, φόρεσα και εγώ το καλό μου κοστούμι. Είδα σε γήπεδο και τηλεόραση… Κέρκυρα, Νίκη Βόλου, Πιερικό, Καβάλα, Δόξα Δράμας, τον Ηρακλή… και τα μυστήρια! Τι και αν το Ιταλικό όνειρο, έσβησε έτσι άδοξα, τόσο παράδοξα… αφήνοντας πίσω του συντρίμμια, προσούτο και ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων; Εγώ είμαι ακόμη εδώ και συνεχίζω!
Γύρισα στο ντόπιο, το αμιγώς Ζακυνθινό, βάζοντας στη ζωή μου εκτός του μαντολάτου και του παστελιού, κάτι από το μελαγχολικό τάγκο του “μαέστρο” Άστορ Πιατσόλα, με… ολίγη από φλαμέγκο και Χοακίν Κορτές! Άρχισα να χρησιμοποιώ την πολύ πιο οικεία Ισπανική, με Λατινοαμερικάνικη προφορά.
Το νέο μείγμα δείχνει καλό προς το παρόν, με τον 5D δείχνει ότι μπορεί να πιάσει τον “ταύρο” από τα κέρατα και να βγει νικητής, με το κοινό να τον αποθεώνει στο τέλος, με την παρουσία του απαραίτητου λέλουδου. Όμως και ο ίδιος γνωρίζει ότι η φετινή “ταυρομαχία” δεν είναι όπως οι άλλες. Ή θα καρφώσει με το σπαθί το αφιονισμένο ζωντανό ή θα παίξει για εκείνον η Ισπανική υποχώρηση… με το δεύτε τελευταίον ασπασμό!
Παρά ταύτα, στις πρώτες τρεις “στροφές” με το κόκκινο πανί ανά χείρας, έχει καταφέρει να ζαλίσει τον ταύρο, δείχνοντας ότι παραμένει εγνωσμένης φήμης… matador!!! Είμαστε ακόμη στην αρχή… Υπομονή!
Το “κάστρο” έπεσε εκ των έσω…
Άφησα την Πάπισσα Ροδάνθη παντοδύναμη στο “Βατικανό” και τα μυστικά αρχεία του αλλά άμα τη επιστροφεί μου, δεν βρήκα τίποτα… πέρα των αναμνήσεων και των εγχρώμων φωτογραφιών, που θα θυμίζουν σε όλους, τα περασμένα “μεγαλεία”. Που να βρίσκεσαι αγαπημένη “Ανεμοθύελλα”;
Ποιοι άνοιξαν τα απόρρητα αρχεία του Βατικανού και ο καπνός της Καπέλα Σιξτίνα βγήκε πιο μαύρος και από τον Πατρίκ Ογκουνσότο; Τα περίφημα 35-40 δελτία, που μάζεψε η απερχόμενη Πρόεδρος, βγήκαν στο σφυρί “Τσακαλάκια” μου και μάλιστα χωρίς τον απαραίτητο “μεζέ”.
Ό,τι καλύτερο για τα “υποκαταστήματα” Γαλάρου- Αγίων Πάντων, Πλάνου, Αλυκών, Αρτεμισίων και Σπιτακίων- εργατικών κατοικιών, που έκαναν “πλιάτσικο” στο Σούπερ Μάρκετ, μη αφήνοντας ούτε… ληγμένο προφυλαχτικό στα ράφια.
Το “κάστρο” έπεσε εκ των έσω φίλτατοι. Οι λοιποί “καρδινάλιοι” ανάγκασαν την Ποντίφικα εις άτακτο φυγή, στην οποία τράπηκαν και οι ίδιοι, λίγα 24ωρα αργότερα. Βλέποντας ότι ο “Άγιος Πέτρος” παραείναι μεγάλος για να τον κουμαντάρουν μόνοι τους, άφησαν το κρατίδιο ανοχύρωτο, έως ότου εισέλθουν οι “Βάρβαροι”.
Ο Δάσκαλος, τα μαθητούδια και οι εύσωμοι “καπεταναίοι”…
Όμως μην ανησυχείτε… η επόμενη τοπική “κυβέρνηση” δεν άργησε να βρεθεί! Γαλάζιο και πράσινο… Χρώματα ελπίδας. ξεκούραστα για το μάτι. Μια νέα ανατολή ηλίου! Το “σενάριο” ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Πιο τέλειο δεν θα μπορούσε να συγγράψει ούτε ο δημιουργός της αλήστου μνήμης σαπουνόπερας “Δυναστεία” (Αμερικανιά α λα 80’s) της συγχωρεμένης ΕΡΤ, για να ανακαλύψουμε και εμείς οι υπανάπτυκτοι το Αμέρικαν ντριμ. Να μην ξεφεύγω όμως…
Επί του θέματος.
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο Δάσκαλος και τα μαθητούδια του!
Το “αμάξι” ήτο φτιαγμένο με τις νιτρογλυκερίνες και τα τούρμπο του. Έλειπε όμως η “βενζίνα” ή το μπικικίνιον εάν προτιμάτε. Έως ότου… άνοιξε το “πρατήριο καυσίμων” με την επωνυμία “οι κοιλαράδες” και το καλοφτιαγμένο αμάξι, μετετράπη πολύ γρήγορα σε λαμποργκίνι και μάλιστα με ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ εγχώρια ελαστικά και αξεσουάρ, δικής μας παραγωγής…
Μέσα σε αυτούς, βάλτε… “τον Στάθη, τον Στέλιο, το Μάριο και τα άλλα παιδιά” και το γλυκάκι έδεσε.
Όμως… στον πηγαιμό για την Ιθάκη, παρουσιάστηκαν η Καλυψώ και η Κίρκη, με τον Οδυσσέα να λησμονά τη μοναχική και πιστή Πηνελόπη, υποκύπτοντας σε μνηστήρες μη Ιθακίσιας καταγωγής…
Ο δάσκαλος και ο γραμματικός του χωριού, απεπέμφθησαν από τους “Κοινοτάρχες” θεωρώντας ότι ναι μεν ο Δασκαλάκος ήταν λεβεντιά αλλά για το Πανεπιστήμιο χρειαζόταν… καθηγητής ανωτέρας εκπαίδευσης και άλλος γραμματικός, με πρότερη εμπειρία στις σχολές “Πεμπτοδιάστατος Α.Ε”.
Όπερ και εγένετο, με αποτέλεσμα… να υπάρξουν και παράπλευρες απώλειες. Δηλαδή να αποβληθούν, είτε να αποχωρήσουν οικειοθελώς από το “σχολειό”, πολλοί ντόπιοι μαθητές που ήδη φοιτούσαν σε αυτό ή είχαν προπληρώσει τα έξοδα εγγραφής.
Το άνοιγμα του κλειστού κλαμπ μετά την παραπομπή του δασκάλου, ήτο πλέον γεγονός, για να εισέλθουν έτσι και άλλοι μαθητές από διακεκριμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα της ημεδαπής.
Το “σήριαλ” είχε και άλλα επεισόδια, με αποκορύφωμα την περιβόητη “επίσκεψη των νταμαριών” και την ανταλλαγή “φιλοφρονήσεων” μεταξύ των… δύο εκπαιδευτικών!
Φτάσαμε στο “σήμερα”… όπου τα ταξίδι έχει γίνει δύσκολο και απαιτητικό.
Θα βγάλουν το καράβι στην στεριά, ο καπετάν Βαγγέλας και ο Δαλάϊ Κωνσταντίνος με τους συν αυτώ; Ή θα γίνουν “μεζέδες” αυτοί και το υπόλοιπο πλήρωμα, για τους καρχαρίες που ελλοχεύουν σε κάθε γωνιά;
Ο καιρός γαρ… εγγύς!
Αφράτο και ζεστό… το ψωμάκι του μπασκετικού φούρνου
Κλείνοντας την πρώτη μου επιστροφή στις παρασκηνιακές επάλξεις, το νέο μου “μενού” θα περιέχει και ολίγον τι… από την πορτοκαλί “σπυριάρα”! Καλέ μου αναγνώστη, εν τη απουσία μου συνέβη κάτι κοσμογονικό. Κάτι που ο “Τσάκαλος” δεν μπορεί να μην το εντάξει στο ρεπερτόριο του.
Μια ομάδα είχε εδώ και τόσα έτη το “Φιόρο της Ιόνιας Ανατολής” και ξαφνικά… εγένετο και δεύτερη, με την παραπάνω ονομασία σε πιο σικ και εξευγενισμένη μορφή, εμπνευσμένη από πραγματικό καράβι! Το “ψωμάκι” από τον μπασκετικό “φούρνο”, αναμένεται αφράτο και ζεστό… και θα σερβίρεται μπόλικο και γευστικό! Μέχρι τότε…
Εις το επανιδείν!
Υ.Γ 1: Πρεσβύτερε Δημήτριε και νεανία Σωκράτη, η ταπεινότητα μου σας ευγνωμονεί για την παραχώρηση μιας ζεστής γωνιάς της φιλόξενης διαδικτυακής σας παρέας.
Υ.Γ 2: Τα επόμενα μας “ραντεβού” δεν θα έχουν τη μορφή ανασκόπησης όπως αναγκαστικά έχει το συγκεκριμένο. Θα είναι όπως παλιά και ο νοών νοείτο.
Και για να μην ξεχνιόμαστε… Hasta la victoria siempre!
Κάρλος το Τσακάλι!
