Η ζωή είναι κωμωδία γι’ αυτούς που σκέφτονται και τραγωδία γι’ αυτούς που αισθάνονται (Horace Walpole, 1717-1797, Άγγλος συγγραφέας). Είναι μια αλήθεια λοιπόν αυτό το ρητό. Αυτό φυσικά αφορά την απόφαση της διοίκησης του ΑΟ Τσιλιβή να μην κατέβει η ομάδα στα μπαράζ ανόδου της Γ΄ Εθνικής κατηγορίας.
Για αυτούς που σκέφτονται, τους ρεαλιστές, που βλέπουν ότι μέχρι εδώ είναι το “ταβάνι μας”, μπορεί να είναι και μια απόφαση απλή, δεν θα την χαρακτηρίσω κωμωδία όπως ο Αγγλος συγγραφέας, αλλά θα την χαρακτήριζα κυνική απόφαση με παντελή έλλειψη συναισθήματος. Σε αντίθεση με τους ρεαλιστές, υπάρχουν και οι ιδεαλιστές, οι συναισθηματικοί άνθρωποι, οι ρομαντικοί του ποδοσφαίρου που ζουν και αναπνέουν για το ταξίδι, όχι για τον προορισμό! Για όλους αυτούς (που είναι η συντριπτική πλειοψηφία) πραγματικά αυτό που συνέβη είναι μια τραγωδία!
Το μεσημέρι της Παρασκευής όπου βγήκε η ανακοίνωση της αποχώρησης από τα μπαράζ ανόδου, για όλους αυτούς τους ρομαντικούς του ζακυνθινού ποδοσφαίρου γκρεμίστηκε μέσα τους ένας ολόκληρος κόσμος! Γιατί; γιατί πολύ απλά η ανθρωπότητα ζει και πορεύεται βάζοντας καθημερινά στόχους, αλλιώς αν δεν συνέβαινε αυτό, θα ήμασταν ακόμη στην εποχή των σπηλαίων ή απλά Νεάντερταλ!
Το ίδιο συμβαίνει και το ποδόσφαιρο αν δεν υπήρχε η εξέλιξη και οι στόχοι θα είχαμε μείνει στο 1863! Έτσι είναι τα πράγματα. Στην δική μας περίπτωση, του ΑΟ Τσιλιβή, η απόφαση μη συμμετοχής στα μπαράζ ανόδου είναι μια απόφαση λανθασμένη η οποία αφήνει μια μαύρη κηλίδα στην ιστορία αυτού του Συλλόγου. Μια ακόμα μαύρη κηλίδα διότι η ομάδα είχε μια ακόμα όταν αποχώρησε από το πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής κατηγορίας.
Οι χαρές και τα πανηγύρια για την κατάκτηση του πρωταθλήματος μετατράπηκαν σε λίγες μόνο ώρες σε λύπη, αλλά και πίκρα για αυτή την άσχημη εξέλιξη. Καθένας μπορεί να πει οτιδήποτε, μπορεί η διοίκηση να καταθέσει χίλια επιχειρήματα για να στηρίξει την απόφαση της. Μπορεί να υπάρχουν χίλια δίκια. Όμως όταν είσαι ένας σύλλογος που (δικαίως) υπερηφανεύεσαι για το ειδικό βάρος της φανέλας, όταν είσαι μια ομάδα που από πίσω έχεις δεκάδες παιδιά στις Ακαδημίες, πρέπει να βγαίνεις μπροστά. Να δίνεις κίνητρο, όραμα και να βάζεις στόχους που θα είναι έξω από τα στενά γεωγραφικά όρια του νησιού.
Όταν είσαι Τσιλιβή και νιώθεις περήφανος για την ιστορία της ομάδας σου, δεν μπορεί να λες (διοίκηση) ότι δεν κατεβαίνω στα μπαράζ γιατί μερικοί από τους παίκτες μου έχουν πιάσει δουλειά και δεν προλαβαίνουν! Τότε, προς τι όλο αυτό που συνέβη; Υπάρχουν νεαρά παιδιά που είναι στην ομάδα και θα ήθελαν να ζήσουν αυτό το ταξίδι. Ήθελαν φορώντας την φανέλα που ΑΟ Τσιλιβή που την φιλούσαν στο τέλος προχθές, να πάνε να παίξουν με τον ιστορικό Πανηλειακό, και με όλες αυτές τις ομάδες.
Δηλαδή το ταβάνι της ομάδας είναι αυτό που πέτυχε προχθές; Δεν θα συμφωνήσω με κάποιους φίλους από τον Πλάνο που έλεγαν ότι τα έχουμε ζήσει έχουμε πάει και ποιός ο λόγος να κάνουμε αυτό τώρα μέσα σε αυτή την κρίση; Η ομάδα του ΑΟ Τσιλιβή αν θέλει να λέγεται μεγάλη θα πρέπει να πάρει στις πλάτες της το βάρος που της αναλογεί. Το ποδοσφαιρικό βάρος που της αναλογεί στο νησί. Ο ΑΟ Τσιλιβή αν θέλει να λέγεται μεγάλος θα πρέπει να είναι πιστός στα ραντεβού του με την ιστορία. Όπως το έκανε ο Ζακυνθιακός, όπως το έκανε ο ΑΟ Λεβάντε όπως το έκανε η Θύελλα (άσχετα αν δεν ανέβηκε), όπως το κάνει η μεγάλη Ζάκυνθος κάθε στιγμή που θα της δοθεί η ευκαιρία.
Απλά είναι τα πράγματα. Κριτής όλων είναι η ίδια η ιστορία η οποία πάντα γράφει και δεν ξεγράφει. Σε λίγο καιρό κανείς δεν θα θυμάται αν ο ΑΟ Τσιλιβή πήρε το πρωτάθλημα. Αυτό που θα θυμούνται όλοι οι ζακυνθινοί και όχι μόνο, είναι ότι ο ΑΟ Τσιλιβή ενώ πήρε το πρωτάθλημα δεν πήγε στα μπαράζ να εκπροσωπήσει ένα ολόκληρο νησί! Διότι η Ιστορία μπορεί γράφεται από τους νικητές όταν όμως τελειώσει ο πόλεμος και όχι μόνο μια μάχη.