Μια από τους αφανείς… «εργάτες» του ΑΠΣ Ζάκυνθος όλα αυτά τα χρόνια ήταν και είναι η Μαρία Μπιάζη, η οποία έδινε και τη ψυχή της γι αυτή την ομάδα! Η Μαρία μας έστειλε μία δικιά της κατάθεση ψυχής, την οποία και μοιραζόμαστε μαζί σας.
Αναλυτικά:
«Από την αρχή της δικαστικής αυτής διαμάχης μέσα μου,πίστευα ότι όταν μια ομάδα δεν έχει σωθεί αγωνιστικά και βαθμολογικά δεν μπορεί να το πετύχει με μια απόφαση δικαστηρίου.Για εμένα προσωπικά το όνειρο είχε χαθεί όταν γυρίζαμε πίσω από το παιχνίδι στο Αίγιο… Βέβαια η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και ίσως η αγάπη μου για αυτή τη φανέλα με έκανε κάποιες φορές να ελπίζω.Ο ατελείωτος αγώνας της διοίκησης όλους αυτούς τους μηνάς με έκανε να αισθάνομαι ότι ίσως τα καταφέρουμε να κρατήσουμε την ομάδα ψηλά ..Σήμερα πενθώ και μαζί μου χιλιάδες φίλοι αυτής της ομάδας από όλο το κόσμο.
Σίγουρα για το αποτέλεσμα αυτό υπάρχουν τεράστια λάθη,που με ηρεμία αυτοί που ήταν στην ομάδα πρέπει να αναλογιστούν που έφταιξαν.
Εγώ δεν υπήρξα μέλος της διοίκησης αλλά στήριξα την ομάδα αυτή με πάθος και πολλές φορές αρρωστημένα.Τώρα δεν είναι ώρες να αποδοθούν οι ευθύνες στην διοίκηση,τους ποδοσφαιριστές, στους προπονητές,στους οργανωμένους φίλους και στην πολιτεία.
Είναι ώρες να ηρεμήσουμε και να πενθήσουμε για το όνειρο που απλά γκρεμίστηκε αλλά που μπορεί να ξαναχτιστεί με καλύτερες βάσεις.
Νοιώθω την ανάγκη να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ πρώτα-πρώτα στην διοίκηση αυτής της μεγάλης ομάδας που πάλεψε όλα αυτά τα χρόνια για το Ζακυνθινό ποδόσφαιρο. Που έφτασε τη φανέλα αυτή πολύ ψηλά πραγματοποιώντας το όνειρο 50 χρόνων.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Στέλιο Γούναρη,τον Νίκο Κοντονή και τον Νίκο Γιαννούλη που γεύτηκαν πολλές χαρές γεύτηκαν όμως και πίκρες, αδιαφορία ακόμα και χάνοντας κάποιες φορές την αξιοπρέπεια τους για να κρατήσουν την ομάδα ψηλά, εκεί που ανήκε.
Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να ευχαριστήσω τους apenanti fans γιατί υπήρξαν ο 12ος παίχτης. Τους προπονητές της ομάδας ακόμα και αυτούς που δε μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν σε αυτά που απαιτούσε η κατηγορία. Τους ποδοσφαιριστές της ομάδας, ακόμα και αυτούς που έκαναν τις προσφυγές. Ακόμα και αυτούς που δεν σεβάστηκαν αυτή την φανέλα αλλά και αυτούς, που σήμερα πενθούν μαζί με εμάς.
Θέλω να πω ότι όση βρωμιά και να υπήρχε στο χώρο του ποδοσφαίρου εγώ κράτησα την αξιοπρέπεια μου χωρίς συμφέρον. Αφιλόκερδος και μόνο από αγάπη, κερδίζοντας το πιο σημαντικό: πολλούς ανθρώπους και πραγματικούς φίλους που είμαι σίγουρη ότι θα ξαναβρεθούμε αγωνιστικά…
Κάθε φορά σε αποστολές έξω από το νησί η ομάδα είχε σεβασμό και φορώντας το έμβλημα της το μόνο που ένοιωθα ήταν υπερηφάνεια.
Εγώ δε νοιώθω καμία απογοήτευση για την ομάδα. Απλά πενθώ για το σημερινό αποτέλεσμα. Η ομάδα θα ξαναγεννηθεί και θα τα καταφέρει όπως έκαναν και ομάδες με πιο μεγάλη ιστορία και χιλιάδες κόσμο δίπλα τους.
ΣΤΕΛΙΟ ΕΓΩ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΦΟΡΑΩ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ και σε αυτούς που χάρηκαν με αυτό το αποτέλεσμα, απλά τους λέω ότι δεν τους αξίζει να είναι Ζακυνθινοί και να λέγονται άνθρωποι.
Γιατί έκαναν το λάθος να την συνδέσουν με πρόσωπα και προσωπικά συμφέροντα.
Όχι “κύριοι”. Η ομάδα ανήκε σε όλους όσους την αγάπησαν πραγματικά και είμαι σίγουρη ότι πολλοί ήταν αυτοί που την αγάπησαν!!!
ΤΟ ΣΗΜΑ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΒΑΡΥ ΑΠΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ.
ΝΟΙΩΘΩ ΟΤΙ ΕΙΜΟΥΝ ΤΥΧΕΡΗ ΠΟΥ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ “ΤΑΞΙΔΙ”, ΥΠΗΡΞΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΥΝΕΠΙΒΑΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΟΚΛΊΝΟΜΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΟΥΜΕ..ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΓΟΥΝΑΡΗ!
ΖΑΚΥΝΘΑΡΑ ΕΙΣ ΤΟ ΕΠΑΝΙΔΕΙΝ!!!».