Το ιστορικό της συμφωνίας μεταξύ της Ζακύνθου και του Ζακυνθιακού μέσα από τα μάτια του “άγνωστου στρατιώτη” της 27ης-28ης Οκτωβρίου 2016
Ο Μισέλ ντε Νοστρεντάμ ή εξελληνισμένα Νοστράδαμος, αυτός ο εκπρόσωπος της γαλλικής Αναγέννησης είναι ταυτισμένος με το κώδικα της βίβλου, δηλαδή ως φερόμενων προφητικών έργων. Όμως κάτι πήγε στραβά και δεν μπόρεσε να δει μέσα από την σκέψη του τι κοσμογονικές αλλαγές θα γινόταν στο ποδοσφαιρικό νησί της Ζακύνθου στις 28 Οκτωβρίου 2016…
Εκείνο το βροχερό απόγευμα επήλθε η αντιστροφή του μαγνητικού πεδίου της γης με τους δύο πόλους να αλλάζουν θέσεις με αποτέλεσμα να συντελεστεί για πρώτη φορά η συνένωση δύο διαφορετικών κόσμων… αυτοί οι δύο διαφορετικοί κόσμοι του Στέλιου και του Στράτου βρέθηκαν στο φαινόμενο της τονικότητας της συμπαντικής αρμονίας… Δηλαδή οι ενέργεια και οι δονήσεις που εξέπεμψαν οι δύο άνδρες (Στέλιος και Στράτος) εκείνο το απόγευμα ήταν στην ίδια συχνότητα…
Τι ήταν και αυτό. Ζάκυνθος και Ζακυνθιακός ενωμένοι χεράκι-χεράκι, φτιάχνουν επιτέλους το προζύμι για να φτιαχτεί κάτι καλό. Στέλιος Γούναρης και Στράτος Κουρούμαλος συμφώνησαν να πορευτούν από κοινού για το καλό! Ποιος άνθρωπος θα ήταν αυτός που θα μπορούσε να σκεφτεί ότι θα έρθει η στιγμή που αυτοί οι δύο πόλοι θα μπορούσαν να συνεργαστούν; η απάντηση κανείς! Κανείς; ή κάποιος και κάποιοι που ήταν οι συνδετικοί κρίκοι;
Άραγε ποιος ήταν αυτός που κατέγραψε τις στιγμές και πήρε το στυλό και το χαρτί και έγραψε την ιστορία σε μια κόλα λευκό χαρτί; Διότι εκείνο το βροχερό απόγευμα γράφτηκε η ιστορία της Ζακύνθου που ξαναγεννήθηκε από τις στάχτες της μέσα σε λίγες ώρες και η ιστορία του Ζακυνθινού ποδοσφαίρου.
Το ημερολόγιο έγραφε 27 Οκτωβρίου εκείνη η αποφράδα ημέρα που κάποιοι γκρέμισαν τη Ζάκυνθο, που την έριξαν το γκρεμό… σοκ και δέος, δάκρυα, στεναχώρια και η κυανοκίτρινη εξαφανισμένη από το “χάρτη”. Γίνεται η πρώτη σύσκεψη, στα πεταχτά μέσα στην συμφορά της στιγμής δεν υπάρχει καθαρό μυαλό, να σωθεί το όνομα και η υπόληψη της…
Πρώτο “ραντεβού” στα γρήγορα σε γνωστό εστιατόριο την ίδια ημέρα το απόγευμα στις 8. Σε ένα τραπέζι οβάλ, πρώτη επαφή… αμηχανία, σιωπή και βλέμματα γεμάτα αγωνία. Τη σιωπή “σπάει” ο άνθρωπος που έκανε την “ζεύξη”. Αναλύει την ιστορική ευθύνη που βαραίνει τους πάντες. Άρχισαν οι πρώτες κουβέντες, εξηγήσεις για τα παλιά και η γρήγορα η κουβέντα για το μέλλον της ομάδας. Τα λεπτά κυλούσαν και τα διαδεχόταν οι ώρες, άρχισε το κλίμα να γίνεται καλύτερο, πιο ζεστό παρά τα άσχημα καιρικά φαινόμενα…
Η κουβέντα κράτησε πολύ, τι σου δίνω τι θέλουμε και τα συναφή. Άκρη δεν βγήκε αλλά μόνο μια ηλιαχτίδα φωτός μια ημέρα άνοιξης φάνηκε να έρχεται…
Και όπως λέει και ο ποιητής Μανώλης Αναγνωνστάκης: “όταν μια άνοιξη χαμογελάσει, θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά και θα έρθεις να σφίξεις τα χέρια μου παλιέ μου φίλε…” Αυτό έγινε εκείνο το βράδυ της 27ης Οκτωβρίου!
Η ελπίδα έμεινε ζωντανή μέχρι τα χαράματα εκεί που ο ήλιος ανέτειλε υπήρχε το φως αυτό που επιζητούσε η μεγάλη ομάδα του νησιού. Το “αγκάθι” στην όμορφη με ροδοπέταλα ιστορία ήταν η ονομασία. Δύσκολο κομμάτι και για τους δύο. Πήρε το πληκτρολόγιο “φωτιά” να βρεθούν τα κοινά σημεία. Όσο περνούσε η ώρα η αγωνία κορυφωνόταν. Το μυαλό σε σύγχυση και όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά. Από την ελπίδα έως την απόλυτη εξαφάνιση μιας ολόκληρης ιστορίας. Σημείο επαφής το μεσημέρι της Παρασκευής 28 Οκτωβρίου δεν υπήρχε το σχέδιο βάδιζε σε αποτυχία!
Δεύτερο “ραντεβού”…
Σε άλλο μέρος στις 7 το απόγευμα δίνεται η μεγάλη μάχη περνούν οι ώρες και όλα οδεύουν προς την αποτυχία. Μα πως είναι δυνατόν; Ανήμερα στις 28 Οκτωβρίου να μην γράψουμε εμείς την ιστορία; ακούστηκε μια φωνή μέσα στο μυαλό του Στέλιου και του Στράτου; Την ιστορία την γράφουν αυτοί που τολμούν αυτοί που βλέπουν μπροστά….
Και εκεί που όλα ήταν στο “παρά πέντε” να τελειώσουν ο Στράτος έκανε την μαγική ενέργεια αλλά Γκαρίντσα (αγαπημένος) κάνοντας πίσω στο θέμα του ονόματος. Ποιός- ποιός όχι ο Μαύρος ο θεός αλλά… ο Στράτος Ο θεός!
Τελικά τα βρήκαν η συμφωνία της Γιάλτας σε νεότερη έκδοση. Ο Στέλιος Γούναρης σαν ένας Ρούσβελτ και ο Στράτος Κουρούμαλος σαν ένας νέος Στάλιν και οι άλλοι δύο που βρέθηκαν εκεί (ονόματα δεν λέμε) σαν οι νέοι Τσώρτσιλ…
Η ιστορία εκείνο το βροχερό βράδυ έγραψε γιατί είναι κρίμα να αργοπεθαίνει κάποιος όταν «γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε ημέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει. Φόρεσα το σακάκι μου και περπάτησα μέσα στη νύκτα, μέσα στην βροχή, το χαμόγελο στα χείλη μου μαρτυρούσε ότι και εγώ ήμουν στο “ραντεβού” με την ιστορία. Δάκρυσα… και προχώρησα μόνος γεμάτος συναισθήματα!
Ο… “Γκολτζής”