9 χρόνια πέρασαν από εκείνη την αποφράδα ημέρα της 25ης Δεκεμβρίου του 2011. Εκείνη την ημέρα που ο ψηλότερος κοντός του ζακυνθινού ποδοσφαίρου ο Χρήστος (Χριστόφορος) Χαριάτης ταξίδεψε στην “γειτονιά των αγγέλων” αφήνοντας την τελευταία του πνοή στο δρόμο του Αγγερικού. ΣΟΚ για όλους τους ζακυνθινούς, αυτούς που αγαπούσαν το ποδόσφαιρο, τον ΑΠΣ Ζάκυνθος και αυτό το παιδί.

Από εκείνο το πρωινό στο παλιό Νοσοκομείο έως τις δραματικές ώρες στην εκκλησία του Βασιλικού όπου τελέστηκε η εξόδιος ακολουθία όλη η Ζάκυνθος θρήνησε τον “κοντό” Αυτές οι ημέρες, ήταν γραφτό να συνυφαστούν άρρηκτα με την ίδια μας τη ζωή, και κάθε τέτοιες ημέρες το μυαλό όλων είναι στον ουρανό…

Τα χρόνια πέρασαν…  η φυσική του απουσία έχει πλέον αντικατασταθεί από την πνευματική, γιατί πολύ απλά ο Χρηστάκης ο Χαριάτης είναι δίπλα μας, στην καθημερινότητα μας, στην ίδια του την ομάδα τον ΑΠΣ Ζάκυνθος και σε κάθε όμορφη στιγμή που έρχεται στην θύμηση μας όταν θυμόμαστε όλες αυτές τις ομορφιές που έκανε μέσα στο γήπεδο. Είναι δίπλα μας, γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να είναι αλλού.

Ο Χρηστάκης έμεινε στην ιστορία σαν ένα αερικό που πέρασε και μάγεψε τα πλήθη με τις υπέροχες ενέργειές του. Έκανε ένα εντυπωσιακό πέρασμα και μια εντυπωσιακή-δραματική έξοδο. Και αυτό γιατί η ίδια η μοίρα ήθελε ο Χαριάτης να μείνει για πάντα στην ιστορία.

Η απώλεια του δημιούργησε πόνο, οδύνη…  Ήρθε όλα αυτά όμως να τα αντικαταστήσει η αποδοχή της σκληρής πραγματικότητας και να τα “διανθίσει” με τις υπέροχες μνήμες που έχουμε φυλάξει όλοι μας στο “συρτάρι” του μυαλού μας για αυτόν τον υπέροχο κοντό! Πεθαίνει κάποιος όταν ξεχαστεί από όλους. Σε αυτή όμως την περίπτωση ο Χαριάτης έχει περάσει στο πάνθεον της πνευματικής παρουσίας και έτσι από εκεί ψηλά μπορεί να χαμογελά και να μας δείχνει τον δρόμο.

Για όλους εμάς τους φίλους του αυτή η ημέρα της 25ης Δεκεμβρίου  είναι ημέρα μνήμης, σεβασμού περισυλλογής αλλά και ελπίδας που μας δίνει η μορφή αυτού του παιδιού με το πλατύ χαμόγελο από εκεί ψηλά. Αιωνία του η μνήμη.

Δημήτρης Πέττας