Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 60 ετών προκαλώντας θλίψη και αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στην παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα

Λατρεύτηκε σαν Θεός στην πατρίδα του, αλλά και στον ιταλικό νότο. Όχι άδικα καθώς ήταν αυτός που έδινε στον απλό κόσμο χαρά και ελπίδα…

Χαρά μ’ όλα όσα έκανε μέσα στο χορτάρι κι ελπίδα πως κάθε ταλαντούχος άνθρωπος μέσα από τη σκληρή δουλειά και την επιμονή μπορεί να φτάσει ψηλά, παρόλο που γεννήθηκε σε μια παραγκούπολη…

Αρκεί βέβαια πέρα από τους αγωνιστικούς αντιπάλους, να μπορέσει να νικήσει και τους προσωπικούς του δαίμονες.

Η γέννηση κι ο έρωτας με τη μπάλα

Γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου στη Βίλα Φιορτίο, μια παραγκούπολη στη συνοικία Λανούς του Μπουένος Άιρες και ήταν το 5ο από τα 8 συνολικά παιδιά που έφεραν στον κόσμο ο Ντιέγκο (ο πρεσβύτερος) και η Τότα Μαραντόνα.

Η ζωή σε μια πολυμελή οικογένεια δεν ήταν και η πιο εύκολη, αλλά κανείς δεν παραπονιόταν και ειδικά ο Ντιέγκο ο οποίος σε ηλικία 3 ετών γνώρισε τον «έρωτα» της ζωής του. Στα γενέθλια του πήρε ως δώρο μια μπάλα ποδοσφαίρου κι από εκείνη τη στιγμή όλα πήραν το δρόμο τους.

Σ’ αυτήν αφοσιώθηκε και εξελίχθηκε σ’ έναν από τους κορυφαίους (κατα πολλούς στον κορυφαίο) ιεραπόστολο του ποδοσφαίρου προκαλώντας σε κάθε του εμφάνιση, αλλά και με κάθε του δήλωση παροξυσμό.

Στα 10 του χρόνια κι αφού το όνομα του είχε ήδη αρχίσει να συζητιέται εντάχθηκε στην παιδική ομάδα Los Cebollitas (σε ελεύθερη μετάφραση «Τα κρεμμυδάκια»), που ουσιαστικά ήταν το φυτώριο της Αρτζεντίνος Τζούνιορς. Ο Ντιεγκίτο οδήγησε την ομάδα του σε ένα απίστευτο σερί 136 αγώνων χωρίς ήττα και οι άνθρωποι της Αρτζεντίνος έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση αντιλαμβανόμενοι τον θησαυρό που είχαν στην κατοχή τους.

Στα 16 του έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα, αλλά το καλοκαίρι του 1978 πήρε την πρώτη μεγάλη απογοήτευση της καριέρας του. Η Αργεντινή φιλοξενούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου, όμως ο ομοσπονδιακός τεχνικός Λουί Σέζαρ Μενότι παρά τη λαϊκή απαίτηση για να πάρει στην αποστολή το παιδί-θαύμα, αποφασίζει να τον… κόψει.

Η Αργεντινή κατέκτησε τον τίτλο, ο Μενότι έγινε λαϊκός ήρωας, αλλά ο Ντιέγκο ήξερε ότι θα ερχόταν και η δική του στιγμή.

Το ταξίδι στην Ευρώπη

Το πρώτο μεγάλο άλμα στην καριέρα του ήρθε το 1981 όταν άφησε την Αρτζεντίνος για την Μπόκα Τζούνιορς και το καλοκαίρι του 1982 πέρασε τον Ατλαντικό για λογαριασμό της Μπαρτσελόνα με ποσό ρεκόρ για την εποχή (4 εκατ. ευρώ σημερινά χρήματα). Πριν φτάσει όμως στην Καταλωνία ταξίδεψε με την Εθνική ομάδα για το Μουντιάλ της Ισπανίας το οποίο εξελίχθηκε σε εφιάλτη.

Η πίεση που έπεσε πάνω του ήταν αφόρητη και παρόλο που η Αργεντινή βρέθηκε στο 2ο γύρο, το συναπάντημα με Ιταλία, Βραζιλία ήταν καταστροφικό. Οι προσδοκίες για… repeat διαψεύστηκαν με τον Μαραντόνα να αποβάλλεται στο ματς με τη Βραζιλία και πολλούς να αμφιβάλλουν για το αν τελικά ο μικρόσωμος Αργεντινός ήταν τόσο καλός παίκτης.

Κι οι αφιβολίες έγιναν πιο έντονες όταν ξεκίνησε η σεζόν ως παίκτης της Μπαρτσελόνα με τον Ντιέγκο να χάνει 4 μήνες όταν προσβλήθηκε από ηπατίτιδα. Επέστρεψε και στις 26 Ιουνίου 1983 ανάγκασε το Σαντιάγκο Μπερναμπέου να σηκωθεί στο πόδι για να τον αποθεώσει για ένα απίθανο γκολ που πέτυχε κόντρα στην Ρεάλ στον τελικό του Ισπανικού Λιγκ Καπ….

Όσοι περίμεναν την ανάκαμψη του την επόμενη σεζόν, δεν πήραν ποτέ την απάντηση τους καθώς στις 24 Σεπτεμβρίου 1983 ο «χασάπης από το Μπιλμπάο» Άντονι Γκοϊκοετσέα κόντεψε να τελειώσει την ποδοσφαιρική του καριέρα.

Η Μπαρτσελόνα υποδέχονταν την περσινή πρωταθλήτρια Αθλέτικ Μπιλμπάο και στο ημίχρονο προηγήθηκε 2-0 με ηγέτη τον Ντιέγκο, όμως ο χρόνος για τον Αργεντίνο και τους μπλαουγκράνα σταμάτησε στο 57ο λεπτό. Στο λεπτό που ο Γκοϊκοετσέα βλέποντας τη φανέλα με το Νο10 να εφορμά τον χτύπησε από πίσω διαλύοντας τον αστράγαλο του με τον διαιτητή να τον τιμωρεί με κίτρινη κάρτα!

«Κάταγμα και ολική ρήξη συνδέσμων…» ήταν η διάγνωση των γιατρών με τον Γκοϊκοετσέα να προσθέτει ένα ακόμη… σκαλπ στη συλλογή του καθώς δύο χρόνια νωρίτερα είχε διαλύσει το γόνατο του Μπερντ Σούστερ της Ρεάλ.

Ο Μαραντόνα επέστρεψε σε χρονο ρεκόρ (3 αντί για 6 μήνες), η Μπάρτσα όμως έχασε για έναν πόντο το πρωτάθλημα από την Αθλέτικ, την οποία αντιμετώπισε στον τελικό του Κυπέλλου για να ηττηθεί κι εκεί με 1-0… Ωστόσο στο φινάλε ο Μαραντόντα δεν άντεξε τις προκλήσεις και την πλήρωσε ο Τσάτο Νιούνεθ τον οποίο γρονθοκόπησε για να τον αφήσει αναίσθητο για 15 λεπτά.

Ο τελικός πέρασε στην ιστορία ως «La batalla del Bernabéu» (Η μάχη του Μπερναμπέου) και ήταν ο επίλογος του Ντιέγκο στην Βαρκελώνη, καθώς η Μπάρτσα είχε και οικονομικά ζητήματα και η La Liga δεν μπορούσε πλέον να τον φιλοξενήσει.

Έπειτα από δύο χρόνια κατέρριψε εκ νέου το παγκόσμιο ρεκόρ μεταγραφής καθώς η Νάπολι έδωσε κάτι περισσότερα από 2 δις δραχμές (7 εκατ. ευρώ σημερινά χρήματα) για να τον φέρει στον ιταλικό νότο σε μια μεταγραφή έκπληξη καθώς οι παρτενοπέι δεν ήταν το μεγάλο όνομα του ιταλικού πρωταθλήματος.

Η αγιοποίηση του Μαραντόνα
Ίσως ούτε κι ο ίδιος να μην πίστευε όταν έλεγε το ναι στη Νάπολι ότι θα ζούσε όλα όσα έζησε εκεί… Κι όμως δεν είναι πολλά τα παραδείγματα που ένας αθλητής έχει καταφέρει να ταυτιστεί τόσο πολύ με μία πόλη, φτάνοντας στο σημείο να προκαλέσει μέχρι και… εμφύλιο όταν το καλοκαίρι του 1990 η Αργεντινή αντιμετώπισε την Ιταλία στον ημιτελικό του Μουντιάλ ο οποίος διεξήχθη στον Σαν Πάολο έδρα της Νάπολι.

Πριν φτάσουμε όμως εκεί πρέπει να πούμε ότι ο Ντιέγκο με του έφτασε στην πόλη, ταυτίστηκε με τους οπαδούς που έβλεπαν στο πρόσωπο του τον Μεσία, αυτόν που θα τους βγάλει από την αφάνεια και θα τους οδηγήσει στην ποδοσφαιρική γη της επαγγελίας που την είχαν αποκλειστικά οι ομάδες του πλούσιο Βορρά.

Κι αυτό ακριβώς έκανε καθώς επί των ημερών του η Νάπολι κατέκτησε δύο πρωταθλήματα (1987, 1990), μάλιστα την πρώτη χρονιά πήρε το νταμπλ καθώς κατέκτησε και το Κύπελλο, αλλά και τον μοναδικό Ευρωπαϊκό τίτλο της ιστορίας της (το Κύπελλο UEFA κόντρα στη γερμανική Στουτγάρδη).

Μόνο που στην Νάπολι πέρα από την θεϊκή ποδοσφαιρική του οντότητα, πήρε μαζί του και τους προσωπικούς του δαίμονες που άρχισαν να εμφανίζονται με το πέρασμα του χρόνου.

Ο ίδιος είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξη πως στη Νάπολι γνώρισε την κοκαΐνη που έγινε ο εφιάλτης του.

Πριν όμως νικηθεί από τους δαίμονες του είχε φροντίσει το 1986 στα γήπεδα του Μεξικό, εκεί όπου το 1970 είχε δοξαστεί ο άσπονδος φίλος του Πελέ, να οδηγήσει μόνος του κυριολεκτικά την Αργεντινή στην κατάκτηση του 2ου Μουντιάλ της ιστορίας τους…

Ο Μαραντόνα στην πιο ώριμη ποδοσφαιρικά παρουσία του πέρασε στην ιστορία με το γκολ του Θεού (το γκολ με το χέρι κόντρα στην Αγγλία). Ωστόσο στη χώρα των Αζτέκων η αλήθεια είναι ότι ο Μαραντόνα πέρασε στο πάνθεον των κορυφαίων του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, με τα μαγικά πράγματα που έκανε.

Ναι κορόιδεψε τους πάντες για να σκοράρει με το χέρι κόντρα στους Άγγλους το 1-0, ωστόσο στο 2-0 πέρασε όλη τη βρετανική… αυτοκρατορία για να πετύχει το 2-0, έκανε το ίδιο στον ημιτελικό κόντρα στο Βέλγιο, ενώ στον τελικό με την Γερμανία όταν το 2-0 έγινε 2-2, λίγο πριν το φινάλε έβγαλε μία μαγική ασίστ στον Χόρχε Βαλντάνο για το τελικό 3-2.

Επιστρέφοντας στο 1990, τη χρονιά που οδήγησε τη Νάπολι στον τελευταίο της τίτλο και τον ημιτελικό του Μουντιάλ, ο Ντιέγκο ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει… Τις ημέρες πριν τον αγώνα φόρτισε το κλίμα με δακρύβρεχτες δηλώσεις για τις αδικίες που υφίσταται ο ιταλικός νότος από τον πλούσιο Βορρά και το Σαν Πάολο αντί για έδρα της Ιταλίας έμοιαζε με γήπεδο που οι φίλαθλοι είχαν χωριστεί στη μέση και πολλοί εξ αυτών φώνζαν «η Νάπολι δεν είναι Ιταλία». Η Αργεντινή απέκλεισε την «σκουάντρα ατζούρα» ο Μαραντόνα αποθεώθηκε από τους Ναπολιτάνους αλλά πλέον για τους Ιταλούς ήταν persona non grata.

Τον Μάρτιο του 1991 ήρθε το πρώτο σοκ καθώς σε έλεγχο ντόπινγκ βρέθηκε θετικός σε χρήση κοκαΐνης και τιμωρήθηκε με 1.5 χρόνο αποκλεισμό.

Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει, για να προκύψει και δεύτερο σοκ κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ 1994 στις ΗΠΑ όταν και πάλι βρέθηκε θετικός σε κοκαΐνη.

Μετά τη λήξη της πρώτης τιμωρίας βρέθηκε στη Σεβίλλη, αλλά πλέον ήταν φανερό πως το άστρο του Ντιέγκο είχε αρχίσει να αργοσβήνει για να σβήσει οριστικά με τη φανέλα της αγαπημένης του Μπόκα όπου αγωνίστηκε τη διετία 1995-1997.

Ως προπονητής δεν είχε να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο με κορυφαία στιγμή τη διετή παρουσία του στον πάγκο της εθνικής Αργεντινής την οποία οδήγησε στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής (αποκλείστηκε στους 8 από την Γερμανία).

Δούλεψε σε διάφορες χώρες, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να πετύχει κάτι σημαντικό με τον τελευταίο σταθμό της καριέρας του να είναι η Χιμνάσια Λα Πλάτα.

protothema.gr