Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς που αφορούν την βιωσιμότητα του ζακυνθινού ποδοσφαίρου.
«Το να πέσεις δεν είναι φοβερό, το να μην θέλεις να σηκωθείς είναι ολέθριο» είπε κάποτε ο Paulo Goelhio. Aυτό αφορά όλους εμάς που ασχολούμαστε με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Δυστυχώς, η αλήθεια είναι, ότι όχι μόνο έχουμε πέσει αλλά αρνούμαστε να σηκωθούμε και αυτό είναι ολέθριο!
Σαν Νομός Ζακύνθου, έχουμε καταβαραθρωθεί. Πιο κάτω είναι μόνο η άβυσσος. Όσοι δεν βλέπουν το τεράστιο πρόβλημα και έχουν βάλει το κεφάλι τους στην άμμο όπως η Στρουθοκάμηλος, είναι πρόβλημα. Όσοι , έχουν την εξουσία και αδιαφορούν για το μέλλον των παιδιών τους είναι έγκλημα!!! Έγκλημα κατά της ίδιας της ύπαρξης μας. Γιατί όταν κλείνει ένα γήπεδο, κλείνει ένα σχολείο.
Δυστυχώς εδώ στο όμορφο, αλλά παρατημένο νησί μας, βιώνουμε το κλείσιμο των δικών μας σχολείων. Εκεί που μεγαλώνουν σωστοί άνθρωποι, εκεί που δημιουργούνται ΑΘΛΗΤΕΣ. Κάποτε ο τεράστιος μουσικοσυνθέτης Μάνος Χατζηδάκης, είπε: «Όταν βλέπεις το τέρας και δεν το φοβάσαι, τότε γίνεσαι ένα με αυτό»… Στην περίπτωση μας το τέρας είναι η εγκατάλειψη, η αδιαφορία και η ανικανότητα των αρχών αυτού του τόπου να σκύψουν με σεβασμό πάνω στα δυσθεώρητα προβλήματα που ταλανίζουν το ποδόσφαιρο και να βρουν λύσεις.
Αυτοί κάνουν την όμορφη δουλειά τους. Εμείς όμως τι κάνουμε; Θα αποδεχτούμε ω σαν δούλοι την μοίρα μας; Ή θα αντιδράσουμε ζητώντας ένα καλύτερο μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας;
Θα αναφερθώ προσωπικά στον Δήμαρχο Ζακύνθου Νικήτα Αρετάκη, τον οποίο εκτιμώ βαθύτατα, σαν άνθρωπο, σαν έναν τίμιο και ενάρετο άνθρωπο. Σαν Δήμαρχο , έχω την ιερή υποχρέωση μέσα από αυτό το βήμα που μου δίνει το μέσο που υπηρετώ, να τον κρίνω για τον θεσμικό του ρόλο, στον τομέα του Αθλητισμού. Μετά από έναν περίπου χρόνο στα πεπραγμένα του Δήμου, η νέα Δημοτική αρχή δεν αγκάλιασε ως όφειλε τους χιλιάδες νέους, ζακυνθινούς και να τους φτιάξει καλύτερες συνθήκες. Δεν σεβάστηκε τους κόπους και τις αγωνίες των χιλιάδων παραγόντων που κρατούν με νύχια και με δόντια όρθιο το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Δεν έκανε ούτε ένα απολύτως έργο, έστω μηδαμινής αξίας για να αποκαταστήσει τις ήδη άθλιες εγκαταστάσεις.
Της δόθηκε η ευκαιρία, όταν βρήκε στο πρόσωπο του νεαρού πλην ελπιδοφόρου δημοτικού συμβούλου Παν. Δρόσου, να επανορθώσει και να αφήσει το κο Δρόσο να φτιάξει έστω μια βρύση. Όμως, αντί αυτού, τον εξανάγκασε σε παραίτηση, γιατί είδε και απόειδε ο άνθρωπος ότι ο Δήμαρχος δεν έχει καμιά ζέση και δεν καίγεται για το ποδόσφαιρο.
Το ποδόσφαιρο όμως καίγεται κε Δήμαχρε. Καίγονται όλα αυτά που με κόπο και θυσίες οι ζακυνθινοί απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια. Η αλήθειες είναι πικρές. Το γήπεδο του Αγγερικού κλειστό. Στο Ρόϊδο περιμένουν ακόμα τον εργολάβο να ξυπνήσει ένα πρωί και να θυμηθεί ότι έχει ένα γήπεδο να φτιάξει! Στο Μαχαιράδο έχουν ξεσηκωθεί οι χωριανοί γιατί δεν αντέχουν άλλο τον «βιασμό» που υφίσταται το γήπεδο τους από όλες πλέον τις ομάδες! Στο Δημοτικό υπάρχουν ήδη 3 ομάδες και όταν θα κλείσει για επισπορά ο θεός να βάλει το χέρι του το τι θα συμβεί.
Τα απλά και αυτονόητα πράγματα, μια χαλασμένη βρύση ένα καλώδιο που θέλουν επισκευή, ένα μπόιλερ, ένα απλό βάψιμο, έχουν καταντήσει είδη πολυτελείας στη ζάκυνθο των ποιητών και των αθλητών. Στη Ζάκυνθο του 2020. Κρίμα και πάλι κρίμα. Το δίκιο είναι με το μέρος εκείνων που παλεύουν για να κρατήσουν το άθλημα ζωντανό.
Αλλά πως θα πείσουμε κε Δήμαρχε τα παιδιά μας να μείνουν στον αθλητισμό και να μην το γυρίσουν στα ναρκωτικά, όταν η Δημοτική αρχή δεν τους παρέχει τις κατάλληλες-στοιχειώδεις υποδομές; Και λέει ο Λειβαδίτης: «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ποτέ να αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο». Το δίκιο είναι με αυτούς τους χιλιάδες άγνωστους καθημερινούς αγωνιστές που αφήνουν τις οικογένειες τους για να προσφέρουν στη νεολαία.
Εν κατακλείδι, εγώ προσωπικά: «Δεν έχω κανένα σχέδιο, κανέναν σκοπό, θέλω να ανασάνω πλατιά ελεύθερα, τίποτα δεν περιμένω, τίποτα δεν θέλω, τίποτα δεν πιστεύω»… ‘όπως είπε ο Γιώργος Θεοτοκάς. Αν ήμουν παράγοντας ή ποδοσφαιριστής θα σεβόμουν τον εαυτό μου, θα κατέθετα το δελτίο μου στην πόρτα του Δημαρχείου και θα αποχωρούσα σεμνά, ταπεινά και σιωπηρά σε ένδειξη διαμαρτυρίας προς την κάθε εξουσία που «βιάζει» καθημερινά την ψυχή μου . Και μετά; το κρίμα σε λαιμό τους…
Αν παιχτεί φέτος ποδόσφαιρο και δεν διαμαρτυρηθεί κάνεις, τότε δεν πρέπει ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ να παραπονεθεί. Θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Σε τελική ανάλυση, ποιο είναι το θύμα; Και ποιος ο θύτης; Το ζακυνθινό ποδόσφαιρο απεικονίζει πλήρως τον ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στο «Εγκλημα κι τιμωρία». Ο φοιτητής Ρασκόλνικωφ, που έγινε δολοφόνος διαμαρτυρόμενος για την κοινωνική αδικία και καταγγέλοντάς την, ή ίδια η κοινωνία…;
Αυτό που θα πρέπει να προβληματίσει άπαντες είναι ας μας αξίζει να έχουμε αυτές τις υποδομές αυτό το ποδόσφαιρο και αυτήν την απαξίωση.
Καλή αντάμωση φίλες και φίλοι…