Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για την ανεπιτήδευτη τόλμη του Παύλο Δερμιτζάκη απέναντι στην πιο κοινή μορφή βίας των γηπέδων, τη λεκτική.
Τα πολυτραγουδισμένα «παιδιά στην κερκίδα» το είχαν προαναγγείλει τρεις μέρες πριν από το ντεμπούτο του στον πάγκο της ΑΕΛ, εναντίον του Ηρακλή. «Αποφάσεις που προσβάλουν τον λαό και την ιστορία της ΑΕΛ θα μας βρίσκουν απέναντι. Ο δηλωμένος στρατιώτης του ΠΑΟΚ, Δερμιτζάκης ήταν, είναι και θα είναι ανεπιθύμητος» είχαν γράψει στην ανακοίνωσή τους. Προφανώς ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που θεωρούν «εχθρό» κάποιον που έχει δηλώσει ανοιχτά την προτίμησή του σε κάποια άλλη ομάδα και κανονικά εκεί τελειώνει η κουβέντα.
Αν θα θέλαμε να την… εμβαθύνουμε, θα λέγαμε ότι από γενιά σε γενιά «μεταφέρεται» σε μερίδα οπαδών της ΑΕΛ (και του Πανιωνίου και του ΟΦΗ, ίσως και άλλων ομάδων» η εντύπωση, η πεποίθηση, η «ιδέα» ότι η αγαπημένη τους ομάδα είναι ισοϋψής των «μεγάλων» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είναι αυτή η προφανής ψευδαίσθηση, αυτός ο ανόητος μεγαλοϊδεατισμός που πολλάκις έχει παίξει το δικό του ρόλο στην καταβαράθρωση αυτών των τριών συλλόγων. Υπάρχει μια μερίδα οπαδών που νομίζει ότι η ομάδα τους είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο απ΄ αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Ευτυχώς, ο ΟΦΗ τον έχει βρει το δρόμο του με τον Μπούση, μακάρι να γίνει το ίδιο κάποια στιγμή και με την ΑΕΛ και με τον Πανιώνιο. Κλείνει η παρένθεση, επιστρέφουμε στον Δερμιτζάκη.
Οσοι γνωρίζουν τον κόουτς της ΑΕΛ εντός κι εκτός Θεσσαλονίκης, όσοι είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν μαζί του δυο – τρεις φορές και ασφαλώς οι ακόμα πιο τυχεροί που είχαν αναπτύξει κατά διαστήματα στενότερες επαφές ή και αληθινή φιλία, γνωρίζουν την ευγένειά του. Τον τρόπο με τον οποίο μιλά, εκφράζεται, συμπεριφέρεται. Ακόμα και χθες ευγενέστατος, αν και φορτισμένος και πικραμένος, ήταν στη συνέντευξη Τύπου!
Ιδού: «Ποτέ δεν έχουν βρίσει τη μάνα μου. Ποτέ. Στη χειρότερη έδρα που έχω πάει σαν αντίπαλος δεν μου έβρισαν τη μάνα ποτέ. (…) Η μάνα είναι ό,τι πιο ιερό για μένα. Ολα τα δέχομαι, αλλά αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ γιατί δεν το αξίζω. Δεν έχω προκαλέσει κανέναν και δεν έχω κάνει κάτι. Το αντίθετο θα έλεγα. Γι’ αυτό τονλόγο δεν είμαι διατεθειμένος να τραβάω αυτό το πράγμα, δεν μπορεί να το τραβήξει κανένας. Δεν είναι σωστό, δεν είναι δίκαιο και δεν το αξίζω ούτε εγώ και ούτε η ομάδα. Σήμερα νικήσαμε, αύριο μπορεί να χάσουμε. Δεν μπορεί να μου βρίζουν τη μάνα και να πληρώσω το μάρμαρο».
Θα μπορούσε εκ του ασφαλούς να πει πολύ περισσότερα. Και ίσως θα έπρεπε, μπας και αγγίξει περισσότερες χορδές. Οχι για να αλλάξει αυτή τη μερίδα οπαδών. Αυτή υπήρχε μετά τα 80’s, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα στα ελληνικά γήπεδα. Τουλάχιστον όσο δεν υπάρχουν σκληρές ποινές για συγκεκριμένες ύβρεις, επί παραδείγματι η διακοπή αγώνα, όπως συμβαίνει για συγκεκριμένα πανό. Δεν πρόκειται να υπάρξουν αυτές οι ποινές στην Ελλάδα. Δεν υπάρχουν για πολύ σοβαρότερα ποδοσφαιρικές «αμαρτίες», θα υπάρξουν για συνθήματα; Εδώ ζούμε στη λογική του «γήπεδο είναι, όχι θέατρο, αν θες πήγαινε στην όπερα». Αυτοί ήμασταν, αυτοί είμαστε, αυτοί θα είμαστε. Θα ντρέπεται, θα ανησυχεί και θα προβληματίζεται ένας γονιός αν πρέπει ή όχι και ποιο θα είναι το «κόστος» αν πάρει μαζί του το παιδί στο γήπεδο «μ’ αυτά που θα ακούσει». Ξέρετε από πόσους γονείς το έχω ακούσει; Πάμπολλους.
Ο οπαδός δεν θα αλλάξει, αυτός που υφίσταται τη βία μπορεί να αλλάξει
Οι οπαδοί δεν θα αλλάξουν. Αυτή τη φορά ήταν ο… «ΠΑΟΚτσής» Δερμιτζάκης. Κάποια άλλη φορά θα είναι η κακή πορεία της ομάδας και το μένος κατά του ιδιοκτήτη της για να τραγουδούν «εεε, οοο, Χριστούγεννα θα κάνετε στον Ευαγγελισμό» όπως εκείνη τη βραδιά ξεσπάσματος του Μαλεζάνι στο ΟΑΚΑ. Κάποια άλλη φορά θα είναι οι φάπες σε παίκτες υπό τα στραβά μάτια της διοίκησης μετά από στραβό αποτέλεσμα. Είναι ατέλειωτη αυτή η λίστα. Το θέμα είναι τι κάνει εκείνος που υφίσταται αυτή τη βία, σε οποιαδήποτε μορφή της.
Οι περισσότεροι το βουλώνουν. Μόκο. Σιωπή, κατεβασμένο κεφάλι, «θα περάσουν οι μέρες, θα ξεχαστεί, θα περάσει». Ακόμα κι όταν ο φόβος έχει φωλιάσει για τα καλά στο μυαλό τους, ακόμα κι όταν τους πνίγει το δίκιο, ακόμα κι όταν η οργή ξεχειλίζει μέσα τους. Ο Δερμιτζάκης δεν συμβιβάστηκε. Οχι επειδή είναι οικονομικά ανεξάρτητος. Επειδή αυτός είναι ο χαρακτήρας του. Επειδή τα δικά του όρια ξεπεράστηκαν. Πέρασε με τέλειο τρόπο το μήνυμά του: χωρίς να είναι αγενής, χωρίς ακρότητες, χωρίς να κατηγορήσει τους υβριστές του ή τη διοίκηση που δεν τον «προστάτευσε» από τη λεκτική βία, χωρίς να πει (παραφράζοντας τον Μαρθελίνο για τη Μαρσέιγ) «στην ΑΕΛ δεν μπορεί να χτιστεί μεγάλο γιατί ο σύλλογος χειραγωγείται από τους ultras». Δεν προσέβαλε κανέναν. Απλώς μίλησε ειλικρινά από την ψυχή του, για τα συναισθήματά του. Ξέρετε, τη σήμερον ημέρα, είναι κατόρθωμα να μιλάς ανοιχτά γι’ αυτό που αισθάνεσαι. Δεν μας το… έμαθαν αυτό οι παλαιότεροι, μας έμαθαν να τα καταχωνιάζουμε, να τα κρύβουμε, να παίζουμε ρόλους, να σκύβουμε το κεφάλι.
Ολα αυτά τα χθεσινά του Δερμιτζάκη συνιστούν μια μικρή – μεγάλη νίκη στην κοινωνία ζούγκλας του ελληνικού ποδοσφαίρου, η οποία θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη αν τελικά παραμείνει στον πάγκο της ΑΕΛ. Μια μικρή – μεγάλη νίκη στην ελληνική κοινωνία γενικώς. Μερικές φορές, απέναντι σε κάθε «Μπέο» που χαστουκίζει, βρίζει, φωνάζει, λοιδωρεί και ειρωνεύεται υπάρχει κι ένας «Δερμιτζάκης» που προβάλει ένα διαφορετικό τρόπο απέναντι στους ίδιους τους υβριστές του. Ο καθένας διαλέγει και παίρνει.
Πηγή: gazzetta.gr