Με υπογεγραμμένο συμβόλαιο στη Ρόδο και με ήδη ξεκινημένες προπονήσεις -μόλις ένα μήνα-, ο Κώστας Οικονόμου άφησε το ταλέντο του στα ποδοσφαιρικά τερέν, δηλώνοντας συμμετοχή στο Survival και αποδεικνύοντας σε όλους ότι, εκτός από ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής είναι και ένας εξίσου άξιος… μαχητής.

Ο 34χρονος Βολιώτης μέσος ήταν ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές της ομάδας της Ζακύνθου που μεσουρανούσε στα επαγγελματικά σαλόνια της Β΄ Εθνικής κατηγορίας. Ήταν ο captain του γηπέδου, ο οποίος δημιούργησε με πολύ φίλαθλο κόσμο της ομάδας φιλίες που αντέχουν στο χρόνο. Στο Survival μας απέδειξε ότι με το πείσμα και τη θέλησή μπορείς να πραγματοποιήσεις τα ακατόρθωτα. Και ο Κώστας έχει αυτές τις αρετές. Βέβαια, ίσως, να αποχώρησε πριν από τον τελικό του στόχο, όμως, η απόφαση των τηλεθεατών τον βοήθησε να βρεθεί πολύ νωρίτερα στα κορίτσια του. Τη σύζυγό του, Φιλιώ και την μονάκριβή τους, Ζέφη.

Πώς πήρες την απόφαση να αφήσεις τα ποδοσφαιρικά γήπεδα και να δοκιμάσεις τη δύναμη και την αντοχή σου στο Survival;

«Ήταν κάτι το οποίο έγινε πολύ γρήγορα με αποτέλεσμα να μην έχω τον ανάλογο χρόνο να το σκεφτώ. Είχα αποχωρήσει από την ομάδα της Ρόδου για προσωπικούς μου λόγους και την αμέσως επόμενη στιγμή έγινε και η πρόταση από την παραγωγή του Survival”.

Ήταν καθαρά δική σου απόφαση ή είχες και την παρότρυνση κάποιων άλλων ατόμων;

“Φυσικά, δεν θα πήγαινα αν δεν συμφωνούσε η γυναίκα μου 100%. Μπορώ να σου πω ότι ο κύριος λόγος της συμμετοχής μου είναι η Φιλιώ».

Πώς νιώθεις που απείχες από τη φυσική σου θέση που είναι μέσα στα τερέν;

«Σίγουρα ήταν πολύ δύσκολο. Μετά από μια 20ετία –σχεδόν- μέσα στα γήπεδα και έχοντας μάθει έναν ανάλογο τρόπο ζωής είναι πολύ περίεργο να αλλάξεις ρυθμούς και παραστάσεις. Προσπάθησα, όμως, να μην το σκέφτομαι».

Τι έμαθες μέσα από τη συμμετοχή σου στο ριάλιτι επιβίωσης;

«Είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας από την οποία μαθαίνεις πολλά πράγματα. Σου δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσεις καινούργιους ανθρώπους, με τους οποίους πρέπει και να συμβιώσεις μαζί τους. Όλο αυτό είναι μια εμπειρία που σε βοηθάει να καταλάβεις ότι όλοι δεν είναι όπως φαίνονται. Ακόμη, και οι δύσκολες καταστάσεις αλλάζουν τον άνθρωπο».

Ανακάλυψες πράγματα για τον εαυτό σου που ενδεχομένως δεν γνώριζες πριν απ’ αυτό;

«Σαφώς, δοκιμάζεται η θέληση και η δύναμη έχοντας ως σκέψη τους δικούς σου ανθρώπους. Με αυτό μπορεί να καταφέρεις τα πάντα. Είναι αυτό που λέμε ότι, σε δύσκολες στιγμές το χαμόγελό τους θα σου χαρίσει κουράγιο για να συνεχίσεις».

Σύμφωνα με την εμπειρία σου, ποιο θεωρείς το πιο δύσκολο κομμάτι σε ένα τέτοιο ριάλιτι;

“Η έλλειψη επικοινωνίας  με τα αγαπημένα σου πρόσωπα αποτελεί αναπόφευκτα ένα δύσκολο κομμάτι, το οποίο σε επηρεάζει και ψυχολογικά. Αν καταφέρεις να το ελέγξεις, τότε τα υπόλοιπα φαίνονται παιχνιδάκι».

 Η πείνα μπορεί να αντιμετωπιστεί;

«Πιστεύω ότι συνηθίζεται. Στην αρχή είναι αρκετά επώδυνο, αλλά μετά από κάποιο σημείο μαθαίνεις να ζεις με αυτό».

Από πού αντλούσες πίστη για να συνεχίσεις;

«Από την σκέψη της οικογένειάς μου. Η γυναίκα μου και το παιδί μου ήταν αυτές που μου έδιναν δύναμη να συνεχίσω γνωρίζοντας ότι έχω μπει για ένα σκοπό».

Τι ήταν αυτό που σου έλειψε περισσότερο κατά τη διάρκεια της συμμετοχής σου; (σ.σ.αν και πιστεύω μπορούμε να υποψιαστούμε)

«Η Φιλιώ και η Ζέφη χωρίς δεύτερη σκέψη».

Φορούσες συνέχεια ένα μαντήλι ή μια μπλούζα που πάνω έγραφες τα ονόματα της συζύγου σου και της κόρης σας. Πόσο σημαντικό ήταν για σένα σκεπτόμενος ότι είχες την στήριξη και των δύο, ειδικά της Φιλιώς μιας και η Ζέφη ήταν πιο μικρή τότε;

«Η Φιλιώ είναι το στήριγμά μου. Είναι ο άνθρωπος που με συμπληρώνει. Χωρίς αυτήν δεν θα ήμουν σήμερα αυτός που είμαι και την ευχαριστώ γι’ αυτό. Άρα, σκεπτόμενος ότι είχα πάντα δίπλα μου την σκέψη τους και γνωρίζοντας ότι με παρακολουθούσαν, σήμαινε τα πάντα για μένα».

Φίλους έκανες μέσα από το Survival;

«Φυσικά… και πολύ καλούς. Είναι λογικό και αναπόφευκτο όταν ζεις με κάποιους ανθρώπους 24 ώρες το 24ωρο να δεθείς μαζί τους».

Να αλλάξουμε λίγο θέμα και να πάμε στα ποδοσφαιρικά. Ποιος είναι ο σκοπός σου για την ερχόμενη χρονιά;

«Ή πορεία θα δείξει. Τίποτα δεν είναι ακόμη σίγουρο. Το ποδόσφαιρο είναι ένας κύκλος για μένα που σιγά – σιγά κλείνει. Έχω ζήσει πανέμορφες στιγμές. Από δω και στο εξής θέλω να επικεντρωθώ στην οικογένειά μου και στα νέα επαγγελματικά μου βήματα (σ.σ. έχει ανοίξει mini market). Ποδοσφαιρικά θα παίζω σε πιο χαλαρό επίπεδο στο Βόλο».

Έχεις περάσει από πολλές ομάδες με «βαριά» φανέλα και έχεις αποκτήσει μια σπουδαία εμπειρία. Πώς κρίνεις την τωρινή πορεία του ποδοσφαίρου;

«Σίγουρα στεναχωριέμαι βλέποντας το ποδόσφαιρο να έχει πάρει την κατιούσα. Πιστεύω, ότι έχω σταθεί τυχερός  στη ζωή μου παίζοντας στις καλές εποχές του ποδοσφαίρου, με καλούς παράγοντες και παίκτες, έχοντας μόνο όρεξη για μπάλα. Επίσης, και στον οικονομικό τομέα τα πράγματα ήταν καλύτερα».

Υπάρχει προοπτική να γίνει καλύτερο;

«Όλοι όσοι αγαπάμε το ποδόσφαιρο ελπίζουμε και για το καλύτερο. Υπάρχουν πολλά ταλέντα και πολύ καλές ομάδες που θα πρέπει να αναδειχθούν. Είναι κρίμα να χωλαίνει αυτό το άθλημα».

Μια από τις ομάδες που έχεις αγωνιστεί επιτυχώς ήταν και ο ΑΠΣ Ζάκυνθος; Τι έχεις να θυμάσαι από το πέρασμά σου στο νησί;

«Τα 2 χρόνια που ήμουν στην Ζάκυνθο ήταν τα καλύτερά μου, τόσο αγωνιστικά όσο και προσωπικά. Έκανα πάρα – πάρα πολλούς φίλους που θα τους έχω για μια ζωή. Ό φίλαθλος κόσμος της Ζακύνθου αγαπάει πολύ την ομάδα. Εμένα, προσωπικά, με αγκάλιασε και με το παραπάνω. Ζήσαμε ιστορικές στιγμές. Φτάσαμε να αγωνιζόμαστε για άνοδο στην Α΄ Εθνική κατηγορία».

Παρακολουθείς την τωρινή πορεία της Ζακύνθου;

«Ναι, την παρακολουθώ. Είναι κρίμα αύτη η ομάδα να μην αγωνίζεται σε μεγαλύτερες κατηγορίες».

Η ομάδα έχει αντιμετωπίσει πολλά σκαμπανεβάσματα. Από τα «σαλόνια» της Β΄ Εθνικής, πέρασε στο τοπικό πρωτάθλημα, το οποίο και κατέκτησε. Τώρα συμμετέχει στη Γ΄ Εθνική έχοντας έναν πολύ δύσκολο ρόλο να αντιμετωπίσει για την παραμονή της στην κατηγορία. Τι πιστεύεις κατ’ εσέ ότι έφταιξε σε όλα αυτά τα προβλήματα;

«Δεν είμαι ο αρμόδιος να γνωρίζω τι γίνεται στα εσωτερικά της ομάδας, αλλά σίγουρα, είναι πολλοί οι παράγοντες που «βοήθησαν» να φτάσει ο ΑΠΣ εδώ που είναι τώρα. Εύχομαι να επιστρέψει εκεί που της αρμόζει».

Κλείνοντας, θα ήθελα να μου μιλήσεις για έναν αληθινό μαχητή ζωής που ονομάζεται Λεωνίδας Κουτσούκης. Υπήρξατε συμπαίκτες μια ολόκληρη χρονιά στον ΑΠΣ Ζάκυνθος και κατά τη νοσηλεία του στην Πάτρα τον είχατε επισκεφτεί με τη σύζυγό σου.

«Τι να πρωτοπώ για αυτό το παιδί… Ο Λεωνίδας είναι ένα από τα πιο καλά και αγνά παιδιά που έχω γνωρίσει στη ζωή μου και, συγχρόνως, ένας  πολύ καλός παίκτης. Βλέποντας ένα παιδί 19 χρονών να περνάει κάτι τόσο άσχημο και δύσκολο σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όντως υπάρχει Θεός. Όμως, ο Θεός ήταν, είναι και θα είναι πάντα κοντά του και τον βοήθησε να το ξεπεράσει. Ο Λεό έχει όλη τη ζωή μπροστά του. Είναι τόσο δυνατός που δεν τον πτοεί τίποτα. Δεν αγχώνομαι, γιατί τα κατάφερε και θα βγει ακόμη πιο δυνατός από όλη αυτή την περιπέτεια».

Κώστα, σ’ ευχαριστώ πολύ. Εύχομαι καλή τύχη σε ό,τι κι αν κάνεις.

“Κι εγώ σ’ ευχαριστώ πολύ”.

Κωνσταντίνα Μπάστα