Δέκα πέντε χρόνια συμπληρώνονται από τον θάνατο του Τζορτζ Μπεστ. Μία ημέρα σαν σήμερα, στις 25 Νοεμβρίου 2005, στα 59 του χρόνια, έφυγε ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, έχοντας υποστεί μεγάλη ζημιά από το αλκοόλ. Οι άνθρωποι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ανακάλυψαν τον -γεννημένο στις 22/5/45 στο Μπέλφαστ- Βορειοϊρλανδό σε ηλικία 15 ετών, τον πήραν στην Αγγλία και έκανε ντεμπούτο δύο χρόνια αργότερα.

Ήταν το 1961 και έκτοτε μέχρι το 1974 ο Μπεστ δεν έβγαλε τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, κερδίζοντας μαζί της, μεταξύ άλλων, ένα Κύπελλο πρωταθλητριών και μία «χρυσή μπάλα» το 1968. «Νομίζω ότι βρήκα μια ιδιοφυΐα» είχε αναφέρει ο ανιχνευτής ταλέντων της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μπομπ Μπίσοπ στον Ματ Μάσμπι.

Χαρισματικός και ιδιαίτερος, προκάλεσε, ακόμα και μετά τον θάνατό του, για όσα έκανε στο γήπεδο και για εκείνα που έκανε και είπε έξω από αυτό. Ονομάστηκε ως ο «πέμπτος Beatle», το «πέμπτο σκαθάρι». Οι ντρίμπλες και ο τρόπος παιχνιδιού του γοήτευαν τους θεατές, έξω από το γήπεδο η παρουσία του, αφορμή για να τον λατρέψουν οι γυναίκες.

Είχε πει: «Μου άρεσαν τουλάχιστον 2.000 γυναίκες, ήταν αρκετό για εμένα να πω: “Γεια σου, είμαι ο Μπεστ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ”», αλλά επίσης και… «Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα να σκοράρω ενάντια στη Λίβερπουλ ή να κοιμηθώ με τη Miss κόσμος, ευτυχώς δεν είχα να επιλέξω». Ή ακόμα: «Ξόδεψα το 90% των χρημάτων μου σε ποτά, κορίτσια και γρήγορα αυτοκίνητα. Τα υπόλοιπα απλώς τα σπατάλησα».

Στη δεκαετία του 1970 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έδειξε ενοχλημένη από τη συμπεριφορά του. Και οι δρόμοι τους χώρισαν: από το 1974 ως το 1978, ο Μπεστ βρέθηκε μεταξύ Στόκπορτ, Κορκ, ΛΑ Άτζτεκς και Φούλαμ. Την περίοδο ’78-’79 συνέχισε την καριέρα του μακριά από την Αγγλία, ενώ το τέλος της θα ήταν η αρχή των προβλημάτων με το αλκοόλ.  

To αντίο ενός μεγάλου…

Την 1η Οκτωβρίου του 2005, εισάγεται στο νοσοκομείο Κρόμγουελ του Λονδίνου υποφέροντας από λοίμωξη των νεφρών. Στις 20 Νοεμβρίου ζήτησε από την εφημερίδα «News of the world», να δημοσιεύσει, έπειτα από επιθυμία του ίδιου, μία φωτογραφία του στο κρεβάτι του νοσοκομείου, με την ακόλουθη λεζάντα: «Μην πεθάνετε σαν εμένα». 

Πέντε μέρες αργότερα, στις 25 Νοεμβρίου του 2005, στον κρισιμότερο αγώνα της ζωής του, ενάντια στο θάνατο, ο Τζορτζ Μπεστ ηττήθηκε κατά κράτος και άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 59 ετών! Η λεζάντα της φωτογραφίας αποδείχθηκε προφητική με τον τεράστιο Τζορτζ Μπεστ να καταλήγει στη 13:06 το μεσημέρι, μετά από τις προσπάθειες των γιατρών  να τον κρατήσουν στη ζωή. 

Το άψυχο σώμα του Μπεστ μεταφέρθηκε στο Μπέλφαστ και η κηδεία του έγινε στις 3 Δεκεμβρίου του 2005, σε μια τελετή που έδωσαν το παρόν 100.000 άνθρωποι, δείγμα του τι σήμαινε το όνομα Τζορτζ Μπεστ  για την πόλη. Ως ελάχιστος φόρος τιμής προς τον Μπεστ, οι αρχές τις πόλης αποφάσισαν να δώσουν το όνομα του στο αεροδρόμιο της πόλης, μετονομάζοντάς το σε “George Best Belfast City Airport”, με τα αποκαλυπτήρια της νέας επιγραφής να γίνονται στις 22 Μαΐου του 2006.

Ο άνθρωπος που θεωρήθηκε εφάμιλλος του Πελέ και του Μαραντόνα, έφυγε από τη γη και αναπαύεται πλέον στον ουρανό, εκεί που μπορεί να παίξει και πάλι ποδόσφαιρο, εκεί που μπορεί να κάνει και πάλι τις μαγικές του ντρίμπλες, τα αξέχαστα σλάλομ, να πετύχει τα φανταστικά του γκολ. Ο Τζορτζ Μπεστ έχασε τη μάχη όχι με τη ζωή αλλά με το αλκοόλ! Το ποτό, η απαγορευμένη αγάπη του, αποδείχθηκε πιο δυνατή από την θέλησή του για ζωή. Η μάχη που έδωσε ήταν σκληρή και άνιση. Αν και πολύπειρος, δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει.

Λίγους μήνες πριν από το μοιραίο, είχε παραχωρήσει συνέντευξη σε ένα από τα μεγαλύτερα Ιταλικά περιοδικά, όπου χαρακτήριζε την ζωή του, υπέροχη. «Δεν πιστεύω ότι κατέστρεψα αυτό που ονομάζουμε ταλέντο. Έπαιξα 12 χρόνια στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και κέρδισα τα πάντα! Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο εκτός ίσως από το να παίξω ποδόσφαιρο για μεγαλύτερο διάστημα σε υψηλό επίπεδο. Όμως έπαιξα στις Η.Π.Α για 8 χρόνια, όπου πέρασα πραγματικά σπουδαία. Πραγματοποίησα όλα όσα είχα σκοπό να κάνω. Είναι αλήθεια φίλε μου, η ζωή μου ήταν πραγματικά σπουδαία. Όταν ξεκίνησα, η Αγγλία ήταν σπουδαίο μέρος. Ο κόσμος άρχισε να αφήνει τα μαλλιά του μακριά -όπως και εγώ- η μουσική υπέροχη και η μόδα εκθαμβωτική. Ακόμα και το ποδόσφαιρο δεν ήταν κακό. Κερδίσαμε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο και κάθε χρόνο πρωταθλήτρια Αγγλίας ήταν και μια διαφορετική ομάδα. Τώρα υπάρχει μόνο η Άρσεναλ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Είναι πραγματικά βαρετό… Στο ντεμπούτο μου με την φανέλα της Μάντσεστερ, ότι ονειρεύτηκα στη ζωή μου ήταν πραγματικότητα. Είχα ονειρευτεί να παίξω ποδόσφαιρο με τους καλύτερους και η Μάντσεστερ ήταν πραγματικά η καλύτερη! Θυμάμαι κάθε λεπτό, κάθε εικόνα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις κραυγές των οπαδών της Μάντσεστερ. Προχωρούσα στο τούνελ και όσο έφτανα προς τον αγωνιστικό χώρο, γινόντουσαν όλο και πιο δυνατές. Ήταν η μέρα μου και όταν το παιχνίδι τελείωσε, δεν τα είχα πάει άσχημα. Ένιωθα ηλεκτρισμένος».

“Maradona good, Pele better, George Best”

Το πανό που έμεινε στην μνήμη όλων και υψώθηκε στο σπίτι του Ιρλανδού «θρύλου» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, την ημέρα της κηδείας του έγραφε «Maradona good, Pele better, George Best». Κάποιοι το θεωρούν προσβλητικό για τους δύο “γίγαντες“ του ποδοσφαίρου, αλλά από πολλούς θεωρήθηκε εφάμιλλος του Πελέ και του Μαραντόνα! Ο Πελέ τον χαρακτήρισε ως τον καλύτερο ποδοσφαιριστή που έχει δει και τον συμπεριέλαβε στη λίστα του με τους 125 καλύτερους παίκτες όλων των εποχών που εκδόθηκε από τη FIFA το 2004.  Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έχει δηλώσει σε ανύποπτη στιγμή ότι ήταν ο αγαπημένος του παίκτης, αυτός που θεωρούσε ίνδαλμα. Ο Μπεστ στάθηκε η αιτία να ανοίξουν συζητήσεις για μία Ενωμένη Ιρλανδία σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, όπως συμβαίνει στο ράγκμπι και το χόκεϊ, έτσι ώστε το Νησί του Βορείου Παγωμένου Ωκεανού να μην είναι πια ο “φτωχός συγγενής” της Μεγάλης Βρετανίας.

Ο Τζορτζ Μπεστ, αποτέλεσε ίνδαλμα για πολλούς παίκτες της μετέπειτα εποχής. Ο τρόπος που κινείτο εντός του γηπέδου, σε συνδυασμό με την ταχύτητα, την απαράμιλλη τεχνική, και το φαρμακερό σουτ προσέδωσαν στον βασιλιά των σπορ τη φινέτσα και το κύρος που τόσο του έλειπαν. Ίσως αυτή η άποψη να βρίσκει αντίθετους, πολλούς λάτρεις της στρογγυλής θεάς. Κάποιοι θα πουν για το άστρο του Βραζιλιάνου βιρτουόζου της μπάλας Πελέ. Άλλοι πάλι θα αναφερθούν στην άστατη ζωή του  βορειοϊρλανδού άσσου και στη σπατάλη μιας λαμπρής καριέρας. «Όταν όλα τελειώσουν, ο κόσμος θα με θυμάται μόνο για όσα έκανα εντός γηπέδου και όχι για όλα αυτά που έκανα εκτός αυτού», είχε πει κάποτε προφητικά ο αείμνηστος Μπεστ.
PALMARES
Περίοδος: Σύλλογος, Συμμετοχές (Γκολ)Εφηβική καριέρα

• 1961–1963: Manchester United Football Club

Επαγγελματική καριέρα

• 1963–1974: Manchester UnitedFootball Club, 361 (137)
• 1974: (δανεικός) → Jewish Guild Johannesburg, 5 (1)
• 1974: (δανεικός) → Dunstable Town Football Club, 0 (0)
• 1975: Stockport County Football Club, 3 (2)
• 1975/76: Cork Celtic Football Club, 3 (0)
• 1976: Los Angeles Aztecs, 23 (15)
• 1976/77: Fulham Football Club, 42 (8)
• 1977/78: Los Angeles Aztecs, 32  (12)
• 1978/79: Fort Lauderdale Strikers, 28 (6)
• 1979/80: Hibernian Football Club, 17 (3)
• 1980/81: San Jose Earthquakes 56 (21)
• 1980–1982: San Jose Earthquakes (ποδόσφαιρο σάλας), 21 (33)
• 1982: Sea Bee Athletic Association Hong Kong, 2 (0)
• 1982: Hong Kong Rangers Football Club, 1 (0)
• 1983: Bournemouth Athletic Football Club, 5 (0)
• 1983: Queensland Lions (Brisbane Lions) Football Club, 4 (0)
• 1983: Osborne Park Galeb, 1 (1)
• 1983: Nuneaton Town Football Club, 3 (1)
• 1984: Tobermore United Football Club, 4 (6)

Σύνολο καριέρας: 604 (239)
Διεθνής

• 1964–1977: Βόρεια Ιρλανδία, 37 (9)

ΤίτλοιΣυλλογικοίΜε τη Manchester United

• FA Youth Cup: 1964
• Πρωτάθλημα Αγγλίας: 2 (1964/65 & 1966/67)
• Charity Shield: 2 (1965, 1967)
• Κύπελλο Πρωταθλητριών: 1968

Προσωπικές Διακρίσεις

• Πρώτος Σκόρερ Αγγλικού Πρωταθλήματος: 1967/68
• Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς από την Ένωση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων Αθλητικού Τύπου Αγγλίας: 1967/68
• Χρυσή Μπάλα: 1968, 3η θέση το 1971
• Μέλος Ιδανικής 11άδας της Χρονιάς στη Β’ Κατηγορία Αγγλίας: 1977
• Στους 100 Θρύλους του Αγγλικού Ποδοσφαίρου: 1983
• Honorary doctorate from Queen’s University Belfast: 2001
• Freeman of Castlereagh: 2002
• Μέλος του Hall of Fame του Αγγλικού Ποδοσφαίρου: 2002
• Χρυσός Παίκτης Βορείου Ιρλανδίας, ως ο Καλύτερος της Τελευταίας 50ετίας με αφορμή το Ιωβιλαίο (50 χρόνια) της UEFA: 2003
• Μέλος της λίστας των 125 Εν Ζωή Καλύτερων Παικτών του Κόσμου, που συνέταξε το 2004 ο Πελέ για τα 100 Χρόνια της FIFA
• Χρυσό Παπούτσι ως Ένας Θρύλος του Ποδοσφαίρου: 2005
• Βραβείο Επί Τιμή της Ένωσης Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών Αγγλίας: 2006
• Μέλος Ιδανικής 11άδας του Αιώνα (1907 to 2007) από την Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών Αγγλίας: 2007
• FWA Tribute Award: 2007
• Μέλος του Ευρωπαϊκού Ποδοσφαιρικού Hall of Fame: 2008
• Στη θέση # 9 ως Παίκτης του 20ου Αιώνα από την FIFA 
• Στη θέση # 8 των Μεγαλύτερων Ποδοσφαιριστών του 20ου Αιώνα από το αγγλικό περιοδικό «World Soccer»

ΠΗΓΕΣ: e-soccer.gr – contra.gr