Και εκεί που λέγαμε ότι έχουμε ζήσει και έχουμε δει πολλά σε αυτό το νησί, η σκληρή πραγματικότητα έρχεται να μας υπενθυμίσει, ότι… εχθρός του κακού, είναι το χειρότερο!
Παραφράζοντας ελαφρώς… το γνωστό λογοπαίγνιο -περί καλού και καλύτερου- και λίγες ώρες πριν το δεύτερο γύρο των μπαράζ κατάκτησης του πρωταθλήματος της Α’ κατηγορίας, η κατάσταση στο όμορφο το Τζάντε, μοιάζει οριακή!
Ποιος να το πίστευε, λίγους μήνες πριν ότι θα φτάναμε στο σημείο να ζούμε έναν μίνι ποδοσφαιρικό “εμφύλιο”, μέχρι να τελειώσει (πρώτα ο Θεός) το φετινό “μαρτύριο” που ζούμε από τα μέσα Οκτώβρη στα τοπικά μας πρωταθλήματα.
Ο δευτερεύων ρόλος που είχαν τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα της ΕΠΣ Ζακύνθου, τα τελευταία 20 χρόνια της παρουσίας του ΑΠΣ Ζάκυνθος σε Δ’. Γ’ και φυσικά στη Β’ Εθνική (Φούτμπολ λιγκ), έπαψε πλέον να υφίσταται.
Η “Ζάντε Λιγκ” όπως την αποκαλούσαμε χαριτολογώντας παλιότερα, ανέβηκε στο “ρετιρέ” της αθλητικής ειδησεογραφίας αλλά όχι δυστυχώς για καλό!
Η πτώση της Ζακύνθου από τη Β’ Εθνική στο τοπικό στις 27 Οκτωβρίου, αποτέλεσε ισχυρό σοκ για όλους.
Ανέτρεψε τις υπάρχουσες ισορροπίες, έφερε τα πάνω-κάτω σε όλα τα επίπεδα και χωρίς να καταλάβει κανείς το πως και το γιατί, χώρισε το νησί στα δύο!
Η αγαπημένη ομάδα της πλειοψηφίας των Ζακυνθινών φιλάθλων, στα χρόνια των εθνικών κατηγοριών, μετατράπηκε σε καθημερινό σημείο τριβής και εχθρότητας πολλών με πολλούς.
Ο απροσδόκητος “γάμος” με το Ζακυνθιακό (ομάδα με την οποία οι σχέσεις δεν ήταν και οι καλύτερες τα προηγούμενα χρόνια), ήταν το ποδοσφαιρικό γεγονός της χρονιάς.
Εκεί που οι περισσότεροι πίστεψαν ότι η ομάδα θα πέσει σε “αδράνεια” ενός χρόνου και ότι θα ξεκινούσε από την αρχή την επόμενη σεζόν, έρχεται ξαφνικά η “νεκρανάσταση”.
Οι άσπονδοι μέχρι και τον Οκτώβρη, φίλοι (Στέλιος Γούναρης- Στράτος Κουρούμαλος), δίνουν τα χέρια και το άψυχο μέχρι εκείνη την στιγμή “σώμα” του ΑΠΣ, μπαίνει με κάτι σαν “μεταμόσχευση” στο ζωντανό “οργανισμό” που λέγεται Ζακυνθιακός.
Το όνομα αυτής; Ζάκυνθος 1961! “Και εκεί αρχίσαν όλα” που λένε και οι Κατσιμιχαίοι!
Το τοπικό γίνεται πρώτη είδηση. Ο πρωταθλητής Α.Ο. Τσιλιβή και ένας εκ των σφετεριστών του τίτλου (ΑΟ Κατασταρίου), βλέπουν το Ζακυνθιακό από ένας απλός αντίπαλος χωρίς άγχος και “ότι βρέξει ας κατεβάσει”, να γίνεται άμεσος ανταγωνιστής, και μάλιστα φορώντας τις κυανοκίτρινες φανέλες της Ζακύνθου! Το ένα σοκ, διαδέχεται το άλλο και ξαφνικά το σκηνικό παίρνει “φωτιά”.
Είναι δύσκολο για όλους. Δύσκολο για εμάς τους ανθρώπους των ΜΜΕ, που θα πρέπει να αλλάξουμε δραματικά τη θεματολογία μας και να τροποποιήσουμε σχεδόν εξ’ ολοκλήρου την “πολιτική” που ακολουθούσαμε για μια δεκαετία περίπου. Δύσκολο για τους ιθύνοντες της φρεσκο- εκλεγμένης ΕΠΣ Ζακύνθου. Δύσκολο για τους ιθύνοντες των ομάδων, που αλλιώς τα υπολόγιζαν και αλλιώς τους ήρθαν…
Η “επίσημη αγαπημένη”, η ομάδα για την οποία ξοδεύαμε και κάψαμε άπειρα εγκεφαλικά κύτταρα όλα αυτά τα χρόνια, έπαψε να είναι η εκπρόσωπος μας στα μεγάλα πρωταθλήματα.
Θα έπρεπε λοιπόν να βγάλουμε τα κυανοκίτρινα “γυαλιά” τα οποία συνειδητά φορέσαμε και να αντιμετωπίζουμε όλες τις ομάδες με τον ίδιο τρόπο, προς αποφυγή παρεξηγήσεων!
Πλέον απέναντι στον ΑΠΣ δεν είναι ο Πανελευσινιακός, ο Πανσερραϊκός, ο Ηρακλής, η ΑΕ Λάρισας, ο Ολυμπιακός Βόλου και η Λαμία αλλά το Τσιλιβή, το Καταστάρι, ο Παναρτεμισιακός και όλες οι υπόλοιπες ομάδες του νησιού!
Ούτε στον εχθρό μας…
Τι σημαίνει αυτό; Ίση αντιμετώπιση των πάντων, ίση κατανομή της επικαιρότητας και ανάλογες “αποστάσεις” απ’ όλους, για να μην υπάρχουν γκρίνιες και μουρμούρες.
Όχι βέβαια ότι καταφέραμε και πολλά (όπως αποδεικνύεται) αλλά την συνείδηση μας την έχουμε ήσυχη και με το παραπάνω…
Ο καιρός πέρασε και σε αυτό το διάστημα των 8 περίπου μηνών, τα έχουμε δει σχεδόν… όλα! Σημεία και τέρατα. Και να φανταστεί κανείς, ότι τώρα μπαίνουμε στο κομμάτι που κρίνονται τα πάντα.
Το σκηνικό της παράνοιας περιέχει τα κάτωθι:
Εξαιρέσεις αξιολογημένων διαιτητών από τα παιχνίδια ομάδων, μπουνιές, κλωτσιές, προπηλακισμοί, κινητό στο κεφάλι διαιτητή, ρίψη τραπεζιού, ρίψη παπουτσιών, φτυσίματα, σπρωξίματα, χαστούκια, τσακωμοί, μουρμούρα για τη διαιτησία, γκρίνια και παράπονα για την ΕΠΣ, πειθαρχικές επιτροπές, ένσταση για πλαστοπροσωπία που ακόμη εκκρεμεί, έφεση που πήρε ένα σχεδόν μήνα για να βγει μια απόφαση από τον περίφημο Δημήτρη Σκουτέρη.
Για να μη θυμηθούμε το παρασκήνιο με τα μη αδειοδοτημένα γήπεδα που έμειναν κλειστά, τη μπάλα που πέρασε τη γραμμή σε μεγάλο ντέρμπι αλλά το γκολ δε μέτρησε, τα πέναλτι που δεν δόθηκαν σε άλλα ντέρμπι, τις ξαφνικές αλλαγές στο πρόγραμμα των αγώνων, τους καυγάδες παραγόντων εντός και εκτός γηπέδου, τους διαξιφισμούς ποδοσφαιριστών με φιλάθλους στην εξέδρα γιατί οι τελευταίοι τους έβριζαν, τις δύο πυρκαγιές στο δημοτικό στάδιο μέσα σε μια εβδομάδα, τα παιχνίδια που άρχισαν να βιντεοσκοπούνται ελέω… καχυποψίας προς τους διαιτητές και φυσικά τα όσα έχουν ειπωθεί πριν ακόμη ξεκινήσει το μεγάλο ντέρμπι της ερχόμενης Τρίτης μεταξύ Κατασταρίου και Ζακύνθου στο γήπεδο του Αγγερικού (και σε αυτό υπήρξε παρασκήνιο).
Το “θέατρο του παραλόγου” δεν πιάνει μία, μπροστά στα όσα κωμικοτραγικά, παρακολουθούμε φέτος. Μισαλλοδοξία, εμπάθεια, κατηγορίες εκατέρωθεν, άνθρωποι που σταμάτησαν να λένε “καλημέρα” μεταξύ τους… γιατί έτσι επιτάσσει το συμφέρον των ομάδων τους.
Δημοσιογράφοι που μπήκαν στο “στόχαστρο” για… έλλειψη αντικειμενικότητας. Διαιτητές που ακούν τα σχολιανά τους σε κάθε παιχνίδι. Ο ένας να κοιτάζει τον άλλο με “μισό μάτι”, αντιμαχόμενα στρατόπεδα και ένα σκηνικό “ο Θεός να βάλει το χέρι του”, μόλις μια εβδομάδα πριν μάθουμε το φετινό πρωταθλητή.
Ψυχολογική και πνευματική κούραση!
Που βαδίζουμε άραγε; Πως θα ολοκληρωθεί η φετινή χρονιά; Πόσα ακόμη πρέπει να γίνουν για ένα πρωτάθλημα της ΕΠΣ Ζακύνθου; Δύσκολα ερωτήματα, ακόμη πιο δύσκολες οι απαντήσεις.
Ας ελπίσουμε ότι στις τρεις τελευταίες “στροφές” θα επικρατήσει η λογική και η ψυχραιμία. Ας μην αποτελειώσουμε αυτό που όλοι αγαπάμε. Το ίδιο το ποδόσφαιρο! Όχι ότι είμαστε και πολύ μακριά για να το πετύχουμε…
Όπως έλεγε και ο Χρήστος Τσαγανέας στο Βασίλη Λογοθετίδη στην αξέχαστη ταινία “Οι Γερμανοί ξανάρχονται”: “άνθρωποι, άνθρωποι, προς τι το αίμα, προς τι το μίσος, προς τι ο αλληλοσπαραγμός; Για όλους, μα για όλους, υπάρχει ήλιος. Θεμέλια της ευτυχίας, η δικαιοσύνη και η αγάπη”…
Μπορεί ο ρόλος του σπουδαίου αυτού ηθοποιού, να ήταν αυτός του τρελού, αλλά μόνο τρελά δεν ήταν αυτά… που προφητικά έλεγε τότε!
“Άνθρωποι, άνθρωποι” σε ετούτο το νησί, προς τι τόσο μίσος και αλληλοσπαραγμός;
.