Απολαμβάνοντας την μεσημεριανή καλοκαιρινή ραστώνη και κοιτάζοντας το απέραντο γαλάζιο του Ιονίου αποκοιμήθηκα και “ξύπνησα” μέσα σε ένα όνειρο, ένα όνειρο σημαδιακό που ενώ στην Ελλάδα όλα γκρεμιζόταν από τον μεγάλο οικονομικό αρμαγεδώνα, εδώ στο Φιόρο του Λεβάντε τα πράγματα ήταν ονειρικά πλασμένα!!!
Προσπαθούσα να ξεφύγω από τον εφιάλτη! Ξέρεις… όλα γύρω σου να γκρεμίζονται να μην υπάρχει ζωή και μια μικρή κοινωνία, ένα τόσο δα μικρό νησάκι να μην το αγγίζει τίποτα! Όλοι ήταν απαθείς, βολεμένοι και κοιτούσαν τους γύρω τους να αργοπεθαίνουν και δεν έδιναν σημασία! λεφτά υπάρχουν, λεφτά υπάρχουν… Φώναζε ένας ντελάλης από γειτονιά σε γειτονιά!
Στα ποδοσφαιρικά στέκια, στις καφετέριες του νησιού η μόνη κουβέντα ήταν πως θα κλείσει ο τάδε παίκτης, πόσα χρήματα θα πάρει και πόσα προκαταβολή! Θεέ μου, κάνε με πουλί να πετάξω μακριά, είπα με τρεμάμενα χείλη! Άλλα η φωνή μου δεν εισακούσθην! Λες και με είχε βάλει ο μεγαλοδύναμος παρατηρητή της πιο παράξενης ιστορίας. Ω τι δράμα Θεέ μου μονολόγησα!
Ο ηλικιωμένος κύριος πέρασε από δίπλα μου, έμοιαζε σαν ζητιάνος… Μόλις είχε πάρει την σύνταξη των 250 ευρώ του μήνα, πιο πέρα ένα ζευγάρι με ένα μικρό παιδάκι έμειναν στο δρόμο καθώς η τράπεζα τους πήρε το σπίτι τους και ένας αγρότης προσπαθούσε να γλιτώσει τα αμπέλια του από τον εφοριακό που του ζητούσε 1200 ευρώ το στρέμμα! Στα ATM ουρές ο κόσμος μέσα στην ζέστη να περιμένει να πάρει το 50ευρω!
Και ενώ όλα αυτά περνούσαν από μπροστά μου στην απέναντι γωνία, μαζεμένοι ποδοσφαιριστές του νησιού μαζί με παράγοντες μιλούσαν για χρήματα, πολλά χρήματα! Μιλούσαν για ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και έκαναν συμφωνίες δεκάδων χιλιάδων ευρώ! Θεέ μου είσαι καλά; ρώτησα γιατί εγώ δεν είμαι!
Περνούσαν δίπλα μου τα πράσινα κατοστάρικα σαν ταινία τρόμου, δεν μπορούσα να τα πιάσω να δω και εγώ πως είναι να παίρνεις ένα κατοστάρικο (ευρώ) χωρίς να κάνεις τίποτα! Αλλά μάταια!
Μια ομάδα με κόκκινα έδινε σε έναν παίκτη καραφλό 9 ίσως και 10 χιλιάδες γιούρο! Ενώ μια άλλη με πορτοκαλί μπλε έδινε σχεδόν τα ίδια σε άλλον παίκτη ψηλό… Περίεργα πράγματα! Μέσα σε αυτήν την τρέλα που ζούσα του ονείρου, μέσα σε αυτήν την παράνοια ζητούσα απεγνωσμένα να ξυπνήσω, να βγω… God, where are you? Θεέ μου που είσαι; Φώναξα!
Τότε είδα Ποταμίτη και Στράτο μαζί, με ένα καλάμι να προσπαθούν να κλείσουν σε μια μάντρα κάτι γαλόπουλα και κάτω ήταν γεμάτη η γη από γιούρο πολλά γιούρο, θεέ μου είπα, αυτοί είναι ποδοσφαιριστές που πήγαν στον ΑΟΚ!
Η ψυχεδέλεια συνεχίστηκε… Το γήπεδο του Πλάνου εκεί στο όμορφο Τσιλιβή ήταν γεμάτο από ποδοσφαιριστές οι οποίοι ήταν κλειδωμένοι μέσα, και μέσα στην κάψα του καλοκαιριού διψούσαν για νερό ζητούσαν απεγνωσμένα μια σταγόνα να βρέξουν τα χείλη τους! Τότε εμφανίστηκε ένα αεροπλάνο με πιλότο τον Γιάννη Πυλαρινό και τον Τρουπιώτη και αντί για νερό πετούσε χρήματα πολλά χρήματα τα έπαιρναν οι ποδοσφαιριστές και “έσβηναν” με αυτά την ακόρεστη δίψα τους!
Η χώρα μου η Ελλάδα πεινάει και εδώ είναι ο παράδεισος σκέφτηκα, ΔΕΝ πρόλαβα να τελειώσω την σκέψη μου και ένα χέρι με κτύπησε ευγενικά την πλάτη! Ήταν ο μεγάλος ο Θεός ντε… που με κοίταξε έντονα, χαμογελώντας έβγαλε ένα μεγάλο μπλέντερ και έβαλε όλους αυτούς μέσα, όλο αυτό το σύστημα μέσα και στο τέλος έριξε και εμένα γιατί όπως μου ψιθύρισε στο αυτί ήμουν και εγώ μέρος, ήμουν και εγώ συνένοχος!
Με το πρώτο χτύπημα του μπλέντερ ξύπνησα τρομοκρατημένος, ιδρωμένος αλλά με μια ανακούφιση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου! Ουφ ένα όνειρο ήταν, σκέφτηκα, ένα όνειρο τρελό…Όσο περνούσε η ώρα συνειδητοποίησα ότι και η πραγματικότητα στο ωραίο Τζάντε είναι η ίδια!
Λεφτά υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες γιούρο περνούν από μπροστά μας, πόσο άδικη είναι η ζωή σκέφτηκα! κάποιος δουλεύει ένα χρόνο από το πρωί μέχρι το βράδυ για να πάρει όσα ένας ποδοσφαιριστής στο ερασιτεχνικό της ΕΠΣ Ζακύνθου!
Ας κοιμηθώ και πάλι! Ίσως δω άλλο ένα όνειρο ότι και εγώ είμαι ποδοσφαιριστής και μπορώ έστω και στο όνειρο μου να μυρίσω την οσμή του χρήματος!
Πιο πέρα ακούω ήχους από ραδιόφωνο ακούω τον αείμνηστο Παπάζογλου να τραγουδά Αχ Ελλάδα σε αγαπώ…
Ηρέμησα, εγώ θα αλλάξω το κόσμο σκέφτηκα! Όχι δεν μπορώ να τον αλλάξω, ίσως όμως εγώ και οι υπόλοιποι να το κάναμε καλύτερο;Ρώτησα το εαυτό μου!
Δημήτρης Πέττας